Καταλήψεις και ανοχή
Νίκος Βατόπουλος
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Δεν είναι απαραίτητο να υποστηρίζει κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιο άλλο μικροκόμμα της Ακρας Αριστεράς, για να εκφράζει διά της απάθειας ένα αίσθημα ανοχής απέναντι στις καταλήψεις.
Η κουλτούρα που εκπροσωπεί τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ευρύτερη της κοινωνικής διείσδυσής του, ισχυρότερη του πολιτικού του λόγου και κατά συνέπεια ανθεκτικότερη των πολιτικών συσχετισμών. Η κοινωνική απάθεια απέναντι στο φαινόμενο των καταλήψεων τροφοδοτείται από μια τεράστια παρεξήγηση, που στην Ελλάδα κατευθύνει ρεύματα, στάσεις και συμπεριφορές.
Η κουλτούρα που εκπροσωπεί τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ευρύτερη της κοινωνικής διείσδυσής του, ισχυρότερη του πολιτικού του λόγου και κατά συνέπεια ανθεκτικότερη των πολιτικών συσχετισμών. Η κοινωνική απάθεια απέναντι στο φαινόμενο των καταλήψεων τροφοδοτείται από μια τεράστια παρεξήγηση, που στην Ελλάδα κατευθύνει ρεύματα, στάσεις και συμπεριφορές.
Αλλωστε και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αναρριχήθηκε στην εξουσία, καταλαμβάνοντας και αυτός το κράτος, ακριβώς λόγω αυτής της κοινωνικής απάθειας. Δεν είναι η οργή που έφερε αυτούς τους βουλευτές στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Είναι η ανοχή στην παρακμή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, καθώς παίζει στο γήπεδό του, είναι ικανός να κατηγορήσει ακόμη και για... λαϊκισμό τους ιδεολογικούς αντιπάλους του. Κάθε απόπειρα, όμως, να κρατήσει αποστάσεις ή να καταδικάσει κατόπιν εορτής πράξεις και φαινόμενα που πλήττουν την κοινωνική ειρήνη, είναι τόσο υποκριτική όσο ατελέσφορη είναι και η επίδειξη υποτυπώδους πραγματισμού. Ρεαλισμός και ΣΥΡΙΖΑ είναι δύο στοιχεία που απωθούνται.
Επί της ουσίας, όμως, η τεχνητή διάχυση στην κοινωνία «αντιεξουσιαστικών» φαινομένων όσο και εξισωτικών επί τα χείρω πολιτικών πρωτοβουλιών (π.χ. ιδιωτική εκπαίδευση) πηγάζουν από την ίδια δεξαμενή κοινωνικού διχασμού. Η ίδια η έννοια της κατάληψης ιδιοκτησιών, δημόσιων και ιδιωτικών, είναι μία έννοια που κυκλοφορεί στα αιμοφόρα αγγεία της Αριστεράς, βρίσκεται στο DNA όσων βάλλουν κατά του αστικού καθεστώτος ή ακόμη και όσων «απλώς» ζουν για να είναι «κόντρα». Είναι βαθιά τα συμπλέγματα στις προσωπικότητες όσων από θεσμική θέση εκστομίζουν επικίνδυνες ασυναρτησίες.
Αλλά για να λέγονται όσα λέγονται ελαφρά τη καρδία (και ακούσαμε πολλά τις τελευταίες ημέρες, από τη Σία Αναγνωστοπούλου, τον Γιώργο Κυρίτση, τον Νίκο Φίλη), όταν πλέον πλήττεται όχι μόνον η κοινωνική τάξη αλλά και το διεθνές κύρος της χώρας, σημαίνει ότι υπάρχει είτε απουσία συναίσθησης ρόλου είτε ευρυχωρία ακροβασιών έναντι του κοινωνικού σώματος. Πιθανότατα ισχύουν και τα δύο, και αυτό πιστοποιεί το κλίμα απάθειας που εκφράζεται απέναντι στις πράξεις των λεγόμενων αντιεξουσιαστών. Φυσικά, υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών που είναι βαθύτατα απογοητευμένοι και οργισμένοι. Αντιστοιχούν, όμως, στο γνωστό και καταγεγραμμένο ποσοστό των συνειδητών ιδεολογικών αντιπάλων της κυβέρνησης. Μοιάζει να απουσιάζει η γενικευμένη αντίληψη ότι η κατάληψη περιουσιών είναι μια κίνηση βαθιά αντιδημοκρατική με αλυσιδωτές επιδράσεις. Με δεδομένο το φαινομενικό κλίμα απάθειας, η κυβέρνηση θεωρεί ότι έχει χρόνο και χώρο να «παίζει» με βασικές έννοιες δημοκρατίας.
