Ενας θρύλος με όνομα που προκαλεί τρόμο...
Λου Γκέριγκ δεν είναι μόνο νόσος, αλλά προσωπικότητα του μπέιζμπολ
Της Σπυριδουλας Σπανεα
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/)
Η ζωή παίζει τα... δικά της παιχνίδια. Μπορεί κάποιος να έχει γράψει ιστορία ως αθλητής αλλά το όνομά του να διαιωνίζεται εξαιτίας της αιτίας που προκάλεσε τον θάνατό του.
Οταν ακούμε, π.χ., για τον Μπέιμπ Ρουθ το μυαλό μας πηγαίνει στο μπέιζμπολ, ενώ στο όνομα του Λου Γκέριγκ, οι γνώστες σκέπτονται τη νόσο της πλάγιας αμυοτροφικής σκλήρυνσης (ALS). Και, όμως, και ο Λου Γκέριγκ ήταν από τους κορυφαίους παίκτες του μπέιζμπολ αλλά πέρασε στην ιστορία ως ο «νονός» αυτής της περίεργης ασθένειας που σήμερα είναι γνωστή και ως η «νόσος των ποδοσφαιριστών». Ο Λου Γκέριγκ υπήρξε θύμα της το 1941.
Το 1903, στο Μανχάταν, μία οικογένεια φτωχών Γερμανών μεταναστών απέκτησε ακόμη ένα παιδί. Ο Λου κατά τη γέννησή του ζύγιζε 6,4 κιλά. Οι μοίρες όμως δεν βρίσκονταν πάνω από την κούνια του. Ο πατέρας του ήταν εργάτης μετάλλου αλλά εργαζόταν σπάνια λόγω αλκοολισμού. Η μητέρα του δούλευε ως υπηρέτρια και συχνά, τα παιδιά της τη βοηθούσαν στις δουλειές. Οι δύο αδελφές του Λου πέθαναν σε νεαρή ηλικία από κοκκύτη και ιλαρά, ενώ ο αδελφός του έφυγε από τη ζωή ελάχιστες ημέρες μετά τη γέννησή του.
Μοναδική διέξοδος για τον Λου, από μία ζωή με πολλές στερήσεις, ήταν το μπέιζμπολ. Από μικρό παιδί έμαθε να χρησιμοποιεί το ρόπαλο και πάντα προσπαθούσε να κάνει τα πιο δυνατά χτυπήματα. Ηταν σα να έβαζε στοίχημα με αντίπαλο τον εαυτό του.
Ο Γκέριγκ έγινε ευρύτερα γνωστός για τις ικανότητές του στο μπέιζμπολ, στις 26 Ιουνίου 1920. Η ομάδα της σχολής του έπαιζε με μία αντίστοιχη από το Σικάγο και μπροστά σε 10.000 θεατές ο Λου έκανε ένα μακρινό χτύπημα, το οποίο θεωρήθηκε ως πρωτοφανής άθλος για ένα νέο 17 ετών.
Οι ικανότητές του στον αθλητισμό είχαν κάνει τον νεαρό περιζήτητο στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Ο ίδιος προτίμησε να πάει στο Κολούμπια με στόχο να πάρει δίπλωμα μηχανικού. Η υποτροφία του είχε να κάνει με το αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Το πρώτο εξάμηνο, όμως, ο μάνατζερ των Νιου Γιορκ Τζάιανς, Τζον Μακ Γκρο, του πρότεινε να παίζει επαγγελματικά στην ομάδα με το ψεύτικο όνομα Χένρι Λιούις ώστε να διατηρήσει το δικαίωμα και του ερασιτεχνικού αθλητισμού στο πανεπιστήμιό του. Φυσικά, το ταλέντο του Γκέριγκ δεν μπορούσε να καλυφθεί με ένα ψευδώνυμο. Πρόλαβε να παίξει 12 παιχνίδια πριν να τον ανακαλύψουν. Φυσική συνέπεια ήταν να αποκλειστεί από τον πανεπιστημιακό αθλητισμό αλλά τον επόμενο χρόνο (1922) επέστρεψε.
Καθοριστική ημερομηνία στη ζωή του Λου Γκέριγκ ήταν η 18η Απριλίου 1923, που εγκαινιάστηκε το «Γιάνκι Στάδιο». Ο «πίτσερ» Γκέριγκ έβγαλε 17 «μπάτερς» και παρόλο που η ομάδα του έχασε, ο ανιχνευτής ταλέντων Πολ Κρίτσελ εντυπωσιάστηκε από το δυνατό χτύπημα του αθλητή (ιδιαίτερα με το αριστερό χέρι) και σε λιγότερο από δύο μήνες ο 20χρονος υπέγραψε συμβόλαιο με τους Γιάνκις.
Στις 15 Ιουνίου 1923, ο Λου έκανε το ντεμπούτο του με τη φημισμένη ομάδα. Τον πρώτο καιρό είχε περιορισμένο χρόνο συμμετοχής αλλά σιγά σιγά κατάφερε χάρη στο ταλέντο -και την αντοχή του- να ξεχωρίσει. Είχε εξαιρετικές ικανότητες ως χίτερ και γρήγορα απέκτησε το προσωνύμιο «σιδερένιο άλογο». Το 1927 ήταν η καλύτερη χρονιά του. Με 175 πόντους ξεπέρασε το ρεκόρ του συμπαίκτη του, Μπέιμπ Ρουθ (171 και το είχε πετύχει έξι χρόνια νωρίτερα). Οι Γιάνκις είχαν 110 νίκες και 44 ήττες και τους αποκαλούσαν οι «εκτελεστές». Ακόμα η συγκεκριμένη ομάδα συγκαταλέγεται μέσα στις καλύτερες όλων των εποχών.
Τα αλλεπάλληλα χτυπήματα
Ο Λου Γκέριγκ αγωνιζόταν κατά τα 2/3 της καριέρας του κάτω από τη... σκιά του μεγάλου Μπέιμπ Ρουθ. Παρόλα αυτά κατάφερε να ξεχωρίσει και, σε κάποιες περιπτώσεις, να τον ξεπεράσει. Οφειλε πολλά στην αντοχή στον πόνο. Βέβαια, αρκετοί έχουν αφήσει υπονοούμενα ότι η αντοχή δεν οφειλόταν μόνο στη σωματοδομή του.
Από την 1η Ιουνίου 1925, όταν αντικατέστησε τον Γουάλι Πιπ, μέχρι και την ημέρα που έγιναν εμφανή τα συμπτώματα της ασθένειας (1939), το «σιδερένιο άλογο» έπαιξε σε 2.130 συνεχόμενα παιχνίδια. Αγωνιζόταν και τραυματισμένος. Το σερί των 2.130 παιχνιδιών άντεξε μέχρι και τις 6 Σεπτεμβρίου 1995 όταν το κατέρριψε ο Καρλ Ρίπκεν ο νεότερος.
Ας δούμε, όμως, κάποιους από τους πιο χαρακτηριστικούς τραυματισμούς του αθλητή που ενδέχεται να βοήθησαν στην επιδείνωση της νόσου: Στις 23 Απριλίου 1933, κατά τη διάρκεια αγώνα, ο Λου χτύπησε στο κεφάλι. Παρόλο που έμεινε για λίγα λεπτά αναίσθητος συνέχισε να αγωνίζεται. Λίγους μήνες αργότερα δέχτηκε ένα δυνατό χτύπημα με ρόπαλο αλλά και πάλι δεν αποχώρησε. Το 1934, σε ένα φιλικό, ένα χτύπημα πάνω από το δεξί μάτι τον άφησε αναίσθητο για 5΄. Φυσικά την επόμενη ημέρα αγωνίστηκε κανονικά. Αξίζει να σημειώσουμε ότι εκείνη την εποχή οι παίκτες του μπέιζμπολ έπαιζαν χωρίς κράνη. Ακόμα και ένα λουμπάγκο, το 1934, δεν στάθηκε ικανό για να πείσει τον Λου να αφήσει το γήπεδο. Μόνο όταν ήταν άρρωστος με γρίπη είπε ότι δεν αντέχει να αγωνιστεί και ο γενικός διευθυντής των Γιάνκις, Εντ Μπάροου ανέβαλε το παιχνίδι, λέγοντας ότι θα βρέξει, κάτι που δεν έγινε. Η αναβολή βοήθησε για να μη σπάσει το σερί των συνεχόμενων παιχνιδιών.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας, ο Λου υπεβλήθη σε ακτινογραφίες και έμαθε ότι είχε υποστεί αρκετά κατάγματα. Μόνο που ήταν αργά...
Η ξαφνική πτώση και η αρχή του τέλους
Το 1938 τίποτα δεν έδειχνε στον τρόπο παιχνιδιού του Λου Γκέριγκ ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Μάλιστα, στο δεύτερο εξάμηνο ήταν καλύτερος από το πρώτο. Οταν τελείωσε η αγωνιστική περίοδος είπε ότι κουράστηκε.
Την επόμενη χρονιά, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, σε τίποτα δεν θύμιζε το «σιδερένιο άλογο» του παρελθόντος. Ο συντονισμός και η ταχύτητά του είχαν χαθεί. Στο πρωτάθλημα τα στατιστικά του ήταν τα χειρότερα και τόσο οι φίλαθλοι όσο και ο Τύπος άρχισαν να σχολιάζουν την αλλαγή. Στις 2 Μαΐου 1939, ο Λου είπε στον μάνατζερ και προπονητή, Μακ Κάρθι ότι θα κάτσει στον πάγκο για το καλό της ομάδας. Ο ίδιος πήγε το χαρτί με τη νέα σύνθεση στους διαιτητές και όταν από τα μικρόφωνα του σταδίου ανακοινώθηκε ότι το σερί των παιχνιδιών σταμάτησε ο κόσμος ξέσπασε σε κλάματα. Και ο ίδιος καθόταν στον πάγκο με βουρκωμένα μάτια. Διατήρησε τον τίτλο του αρχηγού αλλά δεν ξανάπαιξε.
Η σύζυγός του, Ελεάνορ, τον μετέφερε στη φημισμένη κλινική Μάγιο της Μινεσότα (13/6/1939) και την ημέρα των γενεθλίων του (19/6) έμαθε ότι πάσχει από πλάγια αμυοτροφική σκλήρυνση (ALS). Οι γιατροί του έδωσαν λιγότερο από τρία χρόνια ζωής, ενώ είπαν ότι θα έχει ταχύτατα αυξανόμενη παράλυση, δυσκολία στην κατάποση και την ομιλία αλλά η ασθένεια δεν είναι μεταδιδόμενη. Στις 21 Ιουνίου, οι «Νιου Γιορκ Γιάνκις» ανήγγειλαν την αποχώρηση του αθλητή από την ομάδα ενώ κατά τη διάρκεια της τελετής που ο Γκέριγκ χαρακτήρισε τον εαυτό του ως «τον τυχερότερο άνθρωπο της γης» για όσα γεύτηκε στα χρόνια της καριέρας του όλοι οι φίλαθλοι δυσκολεύτηκαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους.
Το τέλος ήρθε στις 2/6/1941. Δεκαέξι χρόνια είχαν περάσει από τότε που έπαιξε ως βασικός στους Γιάνκις. Δύο χρόνια μετά την αποχώρησή του από το μπέιζμπολ ο Λου Γκέριγκ έφυγε από τη ζωή.
