Διπλά εξαπατηθέντα θύματα της κρίσης
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Καθώς τα χρήματα που βρίσκονταν κάτω από τα στρώματα και στις ντουλάπες τελειώνουν, η κρίση καταπίνει όλο και περισσότερες οικογένειες. Οι μεγάλοι άνθρωποι που δούλεψαν σκληρά, πλήρωναν πάντοτε τους φόρους τους και ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις τους, νιώθουν απελπισμένοι. Είχαν κάνει τα κουμάντα τους και δεν περίμεναν ποτέ ότι, σε μια δύσκολη ηλικία, θα βρεθούν στον αέρα. Είχαν ποτισθεί από τη μεταπολεμική κουλτούρα, που θεωρούσε, για παράδειγμα, ότι τα ακίνητα είναι μια μακροπρόθεσμη και ακλόνητη επένδυση. Τώρα, δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Να πουληθούν δεν γίνεται, γιατί δεν υπάρχουν αγοραστές. Ο ΕΝΦΙΑ είναι μια θηλιά που σφίγγει όλο και πιο πολύ. Η περιουσία, που τους έκανε να νιώθουν σιγουριά χθες, έχει γίνει βαρίδι μεγάλο σήμερα.
Πολλοί εξαπατήθηκαν, πολιτικά· και από τους σημερινούς κυβερνώντες και από μια ομάδα αστών πολιτικών. Οι πρώτοι υποσχέθηκαν τα πάντα. Οι δεύτεροι έκαναν πόλεμο στη δική τους κυβέρνηση και διαβεβαίωναν ότι μια κυβέρνηση Τσίπρα θα ήταν μια ανώδυνη και θετική εμπειρία. Τα θύματα της κρίσης που ανήκαν στην πάλαι ποτέ μεσαία αστική τάξη δεν ξέρουν με ποιον να θυμώσουν περισσότερο. Τους πονάει στην τσέπη, και μάλιστα πολύ. Ταυτόχρονα όμως βιώνουν τον συνεχή κατήφορο, καθώς η χώρα συνηθίζει σε όλους τους βασικούς τομείς σε όλο και πιο χαμηλά επίπεδα. Δεν φαντάσθηκαν ποτέ ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να ζήσει τέτοια παρακμή.
Θα έλεγε κανείς ότι θα ήταν πιο δυνατοί από τη δική μου και τις επόμενες «πλαστικές» γενιές. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν ζήσει πολύ πιο σοβαρές καταστροφές και περιπέτειες. Ισως να θεωρούσαν ότι η Ελλάδα, την οποία βοήθησαν να ξανακτισθεί, δεν θα ξαναπερνούσε τέτοιες φάσεις. Ισως πάλι να έχουν χάσει, και είναι λογικό, το κουράγιο τους. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν βλέπουν τους ηθικούς αρμούς, τους θεσμούς και τους δυνατούς ανθρώπους πάνω στους οποίους θα μπορούσε να στηριχθεί η χώρα, όπως το έκανε πολλές φορές στο παρελθόν έπειτα από ήττες και καταστροφές. Αισθάνονται πως αυτά που πιστεύουν και θεωρούν αυτονόητα ακούγονται ξένα στα αυτιά της μεγάλης πλειονότητας των Ελλήνων. Και ξέρετε τι έχει ενδιαφέρον; Οι περισσότεροι από εκείνους που γνώρισαν από πρώτο χέρι τα ξερονήσια έχουν την ίδια περίπου άποψη για τα πράγματα σήμερα με εκείνους που έζησαν τις ταραγμένες μεταπολεμικές δεκαετίες από την άνετη πλευρά της Ιστορίας. Τους ενοχλεί πολύ ένα κομμάτι της Αριστεράς, η Αριστερά του νταραβεριού και του βολέματος που δικαιολογεί ακόμη και το «απόλυτο κακό» όταν... χρειασθεί.
