Ποτέ δεν πεθαίνει, ούτε χρεοκοπεί
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Η περίπτωση του Ανδρέα Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ, ο οποίος παραπέμπεται σε δίκη, επειδή υποτίθεται ότι με τα στοιχεία της υπηρεσίας του η χώρα μπήκε στα Μνημόνια, υπερβαίνει τις πολιτικές διαστάσεις της, όσο και αν είναι αυτές που επικρατούν στον δημόσιο διάλογο. Η μεταχείριση που υφίσταται από τη Δικαιοσύνη ο Γεωργίου, καθιστά την περίπτωσή του ανάλογη εκείνης του Ρίχτερ, του Γερμανού καθηγητή Ιστορίας που δικάστηκε προ μηνών (και αθωώθηκε), επειδή κάποιες θέσεις του γύρω από τη Μάχη της Κρήτης κρίθηκαν «ανθελληνικές». Ισως μάλιστα να είναι και πολύ χειρότερη, διότι εν προκειμένω η γραφικότητα απειλεί την ίδια τη θέση της χώρας όχι απλώς στην Ευρώπη, αλλά στην πολιτισμένη Δύση.
Ο πολιτικός βολονταρισμός της Αριστεράς είναι κάτι που ακούγεται περισπούδαστο, αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι απλοϊκό και παιδαριώδες. Δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο παρά την επιβολή μιας επιθυμητής πραγματικότητας των ιδεών επί της πραγματικότητας των δεδομένων: «Εμείς θα χτυπάμε τον ζουρνά και εκείνοι θα χορεύουν», όπως έλεγε ο άνθρωπος με την ακριβότερη αυταπάτη στον κόσμο. Η επέλαση του πολιτικού βολονταρισμού έγινε πίσω από το αίτημα της δήθεν επανόδου στην πολιτική. Αρκετά, έλεγαν, επιτρέψαμε στην οικονομία να επιβληθεί στην πολιτική· τώρα πρέπει η πολιτική να καθοδηγήσει την οικονομία.
Το θέμα σηκώνει πολλή συζήτηση, θα την παραλείψουμε όμως, διότι στην Ελλάδα αυτή η ανοησία έχει προχωρήσει σε μεγαλύτερο βάθος: η πολιτική (και από πίσω της, υποτίθεται, ο λαός) αγωνίζεται να επιβληθεί και στην επιστήμη. Το επιχείρησε πρώτα με την Ιστορία (στην υπόθεση Ρίχτερ) και τελικά υποχώρησε προ του φόβου της διεθνούς ξεφτίλας. Τώρα αποπειράται κάτι ανάλογο εις βάρος της Στατιστικής και στέλνει σε δίκη τον Γεωργίου, επειδή εφάρμοσε αυτά που ορίζει η επιστήμη του και, επιπλέον, τα απαιτεί η Ευρωπαϊκή Ενωση, για να μετρήσει η ΕΛΣΤΑΤ τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας.
Ο Γεωργίου έκανε ό,τι ακριβώς κάνει κάθε εθνική στατιστική υπηρεσία στην Ευρώπη, με τις προδιαγραφές που επιβάλλει η Eurostat (στην οποία υπάγονται πια όλες οι εθνικές υπηρεσίες). Γι’ αυτόν τον λόγο η δίωξη του Γεωργίου σκανδαλίζει και την Κομισιόν και την επιστημονική κοινότητα στο εξωτερικό. Το γεγονός αυτό συνιστά μια πολύ σοβαρή ηθική μομφή εις βάρος της χώρας. Δείχνουμε, ξέρετε, σαν να κινούμεθα κατά τη μεριά της Ουγγαρίας, δηλαδή να αμφισβητούμε συνειδητά το βασικό θεσμικό πλαίσιο της Ευρώπης. Δικάζοντας τον Γεωργίου επειδή έκανε σωστά τη δουλειά του, ουσιαστικά αμφισβητούμε τη διάκριση που κάνει ο Πλάτων στον «Κρίτωνα» μεταξύ του «τι ερούσιν οι πολλοί» και τι ο «επαΐων», επάνω στην οποία βασίζεται η θέση των επιστημών στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.
Η λογική της παραπομπής του Γεωργίου είναι ίδια με εκείνη των ανόητων, εξωπραγματικών ψηφισμάτων που έβγαζαν τα φοιτητικά αμφιθέατρα, με τα οποία υπαγόρευαν τους όρους τους στις μεγάλες δυνάμεις. Είναι τρομακτικό ότι συμβαίνει σε τέτοιο επίπεδο, αλλά αφού αφήσαμε τον βολονταρισμό να διαβρώσει παιδεία, πολιτική και κοινωνία, τώρα εκδηλώνεται και στη Δικαιοσύνη. (Ισως δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό, αφού το φοιτητικό αμφιθέατρο έχει προ πολλού μετακομίσει στο Μαξίμου...).
Τίποτε από αυτά όμως δεν καταλαβαίνουμε, διότι ο πολιτικός βολονταρισμός που εκφράσθηκε μέσω του τυφλού αντιμνημονιακού μένους ορίζει ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Οπως όλοι ξέρουμε, οι στίχοι του εμβατηρίου (που τόσοι αναξιοπαθούντες γύρω μας τους έχουν πιστέψει…) λέει ότι «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει» και μετά συνεχίζει προς τη δόξα «να τραβά-τραβά-τραβά». Πουθενά δεν λέει το τραγουδάκι ότι η Ελλάδα κουράζεται, εργάζεται, ταλαιπωρείται. Ξεκούραση μόνο και δόξα, αυτά λέει. Αφού δεν πεθαίνει, κατά συνέπεια ούτε χρεοκοπεί. Η δικαστική δίωξη του Γεωργίου αποσκοπεί να κατοχυρώσει –και με δικαστική απόφαση ει δυνατόν– ότι η Ελλάδα ποτέ δεν χρεοκοπεί μόνη της· τη χρεοκοπούν οι κακοί, αλλά η Ελλάδα τους ξετρυπώνει και τους τιμωρεί.
Η δίωξη του Γεωργίου είναι ίσως η σοβαρότερη άρνηση που παρουσιάζει η χώρα στην εξάχρονη προσπάθειά της να βγει από την εντατική. Αμφισβητεί τη βάση των συμφωνιών που έχουν συναφθεί μέχρι σήμερα με τους δανειστές-εταίρους, χάρη στις οποίες χρηματοδοτείται η οικονομία και έχουμε τουλάχιστον κατορθώσει να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία. Πολλοί διερωτώνται αν ξεχάσαμε κιόλας τον διεθνή διασυρμό (μεγαλύτερος και από τον Ανδρέα στο Χέρφιλντ...) με τα «greek statistics». Προφανώς, δεν τον ξέχασαν οι κυβερνώντες· διότι επανέρχονται εκδικητικά με τον σκοπό να κατοχυρωθεί και δικαστικά το δικαίωμα του ελληνικού κράτους να μετρά όπως θέλει τα οικονομικά του, δηλαδή (γιατί να αυταπατώμεθα; Κοστίζει πολύ...) να μην μετρά καθόλου. Οπως κάναμε επί τόσα χρόνια και χρεοκοπήσαμε.
Επιπλέον, όμως, είναι και το θέμα αρχής. Στην Ευρώπη, δεν γίνεται να εισβάλει ο πολιτικός κομισάριος σε ένα παράρτημα της Eurostat (αυτό είναι η ΕΛΣΤΑΤ) για να ορίσει ότι οι πολλοί ξέρουν και αποφασίζουν, ενώ οι ειδικοί θεωρούνται κατ’ αρχάς ύποπτοι. Παρόμοιου τύπου εισβολές της πολιτικής στην επιστήμη μόνον σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, εθνικοσοσιαλιστικού ή μαρξιστικού τύπου, έχουν παρατηρηθεί. Γι’ αυτό τους σηκώνονται οι τρίχες στην Κομισιόν με τη δίωξη του Γεωργίου. Με τέτοιες ανοησίες ανοίγουμε και εμείς τον δρόμο για μια Ευρώπη a la carte. Συμφέρει αυτό την κυβέρνηση, αλλά δεν συμφέρει τη χώρα.
(Στην φωτογραφία : Για να παρηγορήσω όσους επιστρέφουν από τις διακοπές...)
