Δεν το κουνάνε με τίποτε
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο Νίκος Παππάς έχει τον τρόπο του να κάνει τα πράγματα. Εχει από φυσικού του τη λεπτότητα του μπολσεβίκου όταν χυμάει στα θερινά ανάκτορα ή ενός χασάπη όταν κόβει τα μπριζολάκια με τον μπαλτά.
Γι’ αυτό και έθεσε το ζήτημα με τρόπο τόσο συγκεκαλυμμένο, ώστε τρομάξαμε μέχρι να καταλάβουμε τι εννοούσε! Κατηγόρησε, συγκεκριμένα, τη Ν.Δ. ότι αρνείται να υπερασπισθεί «την ημιτελή προσπάθεια του Κώστα Καραμανλή εναντίον των νταβατζήδων». Αν εννοεί με αυτό ότι ο ίδιος, με την κομμουνιστική φαρσοκωμωδία του διαγωνισμού του για τις τηλεοπτικές άδειες, συνεχίζει την «ημιτελή του Καραμανλή» και την ολοκληρώνει, όπως ο Ντέρικ Κουκ ολοκλήρωσε τη 10η του Μάλερ, τότε μάλλον δικαιώνει την αδιαφορία της κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά και τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό τον εκθέτει προσωπικά διά της σύγκρισης.
Γι’ αυτό και έθεσε το ζήτημα με τρόπο τόσο συγκεκαλυμμένο, ώστε τρομάξαμε μέχρι να καταλάβουμε τι εννοούσε! Κατηγόρησε, συγκεκριμένα, τη Ν.Δ. ότι αρνείται να υπερασπισθεί «την ημιτελή προσπάθεια του Κώστα Καραμανλή εναντίον των νταβατζήδων». Αν εννοεί με αυτό ότι ο ίδιος, με την κομμουνιστική φαρσοκωμωδία του διαγωνισμού του για τις τηλεοπτικές άδειες, συνεχίζει την «ημιτελή του Καραμανλή» και την ολοκληρώνει, όπως ο Ντέρικ Κουκ ολοκλήρωσε τη 10η του Μάλερ, τότε μάλλον δικαιώνει την αδιαφορία της κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά και τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό τον εκθέτει προσωπικά διά της σύγκρισης.
Είναι μεν το φυσικό του και οι αριστεροί περηφανεύονται για τη φυσικότητά τους, όμως ο Παππάς έχει λόγους να γίνεται κραυγαλέος και μπρούτος, όταν επιχειρεί συγκρίσεις της κυβέρνησης Τσίπρα με εκείνη του Καραμανλή. Κατ’ αρχάς, ενσπείρει δαιμόνια στη Ν.Δ. - ή, τέλος πάντων, αυτή είναι η επιδίωξή του. Επειτα, προβάλλει το θέμα του αγώνα κατά της διαπλοκής, κάτι που τους είναι απαραίτητο, αφού ο αντιμνημονιακός αγώνας εφθάρη ακόμη και ως αστείο. Αισθάνεσαι τον πειρασμό να αναρωτηθείς, μήπως τέτοιες αμετροέπειες εντάσσονται σε ένα σχέδιο προετοιμασίας για εκλογές. Το λένε πολλοί αυτό και δικαιολογημένα, γιατί είναι αρκετές οι σχετικές ενδείξεις και έρχονται πανταχόθεν. Ακόμη και η δίωξη του Ανδρέα Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ αυτό τον χαρακτήρα έχει. Από τη μία πλευρά, τιμωρούν τον δήθεν υπεύθυνο για το Μνημόνιο (μια και ο αντιμνημονιακός αγώνας πάπαλα...), από την άλλη επιχειρούν να διχάσουν την αντιπολίτευση.
Την ίδια σκοπιμότητα, της προετοιμασίας του εδάφους για εκλογές, μπορεί να εξυπηρετούν και άλλες πρωτοβουλίες, όπως τα όσα ακούγονται για νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο θα διευκολύνει τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων στους δήμους. Ηταν μόλις την περασμένη εβδομάδα, υπενθυμίζω, που η κυβέρνηση θυμήθηκε ξαφνικά κάποιους αδιόριστους επιτυχόντες του ΑΣΕΠ από το 1998 και αποφάσισε την πρόσληψή τους. Τέτοιες κινήσεις αποσκοπούν εμφανώς στην προσέλκυση εκλογικής πελατείας. Θα ήταν αφύσικο, επομένως, να μην υποψιάζεται κανείς τις εκλογές. Ιδίως, μάλιστα, όταν ο Τσίπρας χορεύει τσάμικο στις διακοπές του και υμνεί την «αυθεντική, περήφανη Ελλάδα» των Τζουμέρκων...
Ακόμη και οι ανοησίες και οι γραφικότητες που εξακοντίζονται urbi et orbi από τους κυβερνητικούς, ίσως να μην είναι τόσο αθώες. Η Χαρά Καφαντάρη, λ.χ., που δεν θα ήξερα ότι έχει εκλεγεί στη Βουλή με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν έβγαινε τις προάλλες να αποφανθεί ότι «τελείωσε το “είμαι αφεντικό του εαυτού μου”» και να μιλήσει για την ανάγκη «νέων μορφών συνεργατικότητας στο πλαίσιο της κοινωνικής οικονομίας». Επίσης, ο Νίκος Φίλης (που έχει πράσινα ματάκια...), ο οποίος υπαινίσσεται ή, μάλλον, απειλεί ότι στην ύλη των σχολικών βιβλίων Ιστορίας θα πρέπει να προστεθεί και ένα κεφάλαιο για τον Εμφύλιο. Δεν ξέρω αν τον απασχολεί ότι κάτι τέτοιο μπορεί να είναι και αφορμή για ένα νέο Εμφύλιο, ούτε βέβαια αν η κ. Καφαντάρη συνειδητοποιεί πόσο γελοίο είναι να ονειρεύεσαι τα σοβιέτ εν έτει 2016. Σημασία έχει ότι παρόμοιες αρλούμπες ηχούν σαν μουσική στα ώτα των αριστερών ψηφοφόρων τους. Είναι η επιβεβαίωση ότι αυτή η κυβέρνηση είναι στ’ αλήθεια αριστερή και αργά βαδίζει προς τον σοσιαλισμό ή, εν πάση περιπτώσει, αυτό επιδιώκει.
Γενικώς, εξετάζοντας τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας, διαπιστώνω ότι σε γενικές γραμμές υπηρετούν πέντε σκοπούς. Κρατούν ζωντανή τη φλόγα της εκδίκησης για το Μνημόνιο, χαϊδεύουν τους πιο ακραιφνείς από το αριστερό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ, προστατεύουν και φροντίζουν τη δημοσιοϋπαλληλία, εξουθενώνουν τη μέση τάξη με τις επιλογές τους στην οικονομική πολιτική και, τέλος, σταθερά και επίμονα υπονομεύουν τη Ν.Δ. Ολα αυτά μαζί μπορεί να σημαίνουν ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται για εκλογές - στο κάτω κάτω, αυτό είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά. Μπορεί όμως και όχι· μπορεί να είναι κινήσεις για τη συσπείρωση των δυνάμεών τους εν όψει δύσκολου χειμώνα. Το μόνο βέβαιο, πάντως, είναι ότι δεν σκοπεύουν να αφήσουν εύκολα την εξουσία. Αλλωστε η ζημιά που προκαλούν στην οικονομία και στην κοινωνία λειτουργεί προς δικό τους όφελος.
Είναι σωστό και δίκαιο να σαρκάζουμε τους άλλους, όταν δεν μας έχουν κάνει τίποτε; Εφόσον όλοι συμφωνούμε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι σωστό ούτε δίκαιο, τότε ας συμφωνήσουμε να πάψουμε να λέμε διεθνή την έκθεση της Θεσσαλονίκης. Κάποτε υπήρξε, εδώ και χρόνια έχει συρρικνωθεί σε ένα εγχώριο πολιτικό πανηγυράκι. Οχι δηλαδή ότι μας ακούει και πληγώνεται με την άκαρδη χλεύη στα περασμένα μεγαλεία της, αλλά δεν είναι σωστό - πώς το λένε;
(Στην φωτογραφία : Η ηγεσία των Ελλήνων μικρομεσαίων. Λυπάμαι αν το μαθαίνουν από μένα, αλλά το κάνω για το καλό τους: αφού και οι τρεις είναι της κατηγορίας «τα πάχη μου τα κάλλη μου», γιατί στριμώχνονται έτσι; Τους αρέσει να τρίβονται μεταξύ των; Αξιοσημείωτο πώς ο ευτυχισμένος, δεξιά στη φωτογραφία, επιδεικνύει την πολιτική ταυτότητά του (ΠΑΣΟΚ) με τον τρόπο που κάθεται...)
