Ιστορίες συνωμοσίας και νοθείας στη Ρωσία
Ο Πούτιν κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι υποκινούν τις διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης
Toυ Αχιλλεα Πατσουκα
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_11/12/2011_465783)
Ηταν χειμώνας του 2010 όταν, σχολιάζοντας από τις Βρυξέλλες ο Βλαντιμίρ Πούτιν τις αναταραχές στην Τυνησία και την Αίγυπτο, είχε δηλώσει πως αυτές θα μεταδοθούν σαν τσουνάμι στις υπόλοιπες αραβικές χώρες, με απώτερο στόχο να «εισέλθουν» στο ρωσικό έδαφος την περίοδο των εκλογών.
Η συνέχεια σε αυτές τις σοβαρές καταγγελίες δόθηκε πάλι από τον Πούτιν, ο οποίος κατηγόρησε ανοιχτά την περασμένη εβδομάδα τις ΗΠΑ πως βρίσκονται πίσω από τη χρηματοδότηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης με μοναδικό σκοπό να φέρουν το χάος στη χώρα του. Το χάος μπορεί ακόμα να μην ήλθε, το εύρος όμως των διαδηλώσεων την επομένη των εκλογών από χιλιάδες Ρώσους ήταν μια εξέλιξη η οποία έπιασε στον ύπνο τον κρατικό μηχανισμό.
Εκτός από τη μαζική προσέλευση στις συγκεντρώσεις, το εντυπωσιακότερο και πιο ανησυχητικό γεγονός για το Κρεμλίνο αποτελεί το ότι σε αυτές μετέχουν καταξιωμένοι δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και άλλοι επιφανείς πολίτες. Εκτός από τη θερμή τους παρουσία στις συγκεντρώσεις, εξίσου εντυπωσιακός είναι και ο ζήλος με τον οποίο, σε συνδυασμό με την αναγνωρισιμότητά τους, καλούν και άλλο κόσμο στις κινητοποιήσεις.
Πόλεμος προπαγάνδας
Οπως συμβαίνει πάντοτε με το ξύπνημα μιας επανάστασης ή μιας εξέγερσης, πολλοί είναι οι μύθοι και οι ιστορίες συνωμοσίας που τις ακολουθούν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση και τα δύο στρατόπεδα έχουν αποδυθεί σε έναν πόλεμο προπαγάνδας. Πρώτο το Κρεμλίνο διατείνεται πως πίσω απ’ όλα βρίσκονται οι ΗΠΑ, αδυνατώντας όμως να συνειδητοποιήσει ότι εάν ένας πολίτης έχει λυμένα τα προβλήματα, τότε δεν έχει τη... διαστροφή ούτε να τρώει ξύλο ούτε να περνάει δεκαπενθήμερα στις φυλακές. Από την πλευρά των διαδηλωτών, οι καταγγελίες τους πως στους δρόμους «έχει κατέβει στρατός» και ότι η κυβέρνηση προσπαθεί με πλάγιες μεθόδους να ακυρώσει τη δυναμική τους είναι μάλλον μετέωρες, καθώς -σε περίεργο βαθμό- όλα τα κρατικά μέσα προβάλλουν όλες τις κινητοποιήσεις και τις συλλήψεις ως πρώτη είδηση, ενώ πολλά ΜΜΕ μεταδίδουν τις διαδηλώσεις σε απευθείας μετάδοση.
Κύριο αίτημα των διαδηλωτών είναι η επανάληψη των εκλογών εξαιτίας διευρυμένης νοθείας, που όπως υποστηρίζουν υπήρξε. Αδυνατώντας να λάβει κανείς ασφαλή θέση για το αν υπήρξε νοθεία ή όχι, καλό θα είναι να δούμε κάποια γεγονότα πριν, κατά τη διάρκεια των εκλογών αλλά και μετά, και πώς αυτά συνδέονται μεταξύ τους. Μπορείς κάλλιστα να αποκαλέσεις τον Πούτιν σκληρό, συγκεντρωτικό, αλλά σίγουρα όχι ανόητο για να διατάξει τους μηχανισμούς να προβούν σε νοθεία. Πέραν του ότι δεν την είχε ανάγκη, ως πρώην πράκτορας γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως -ειδικά στη Ρωσία- τίποτα δεν μπορεί να μείνει για πολύ κρυφό. Αυτό για το οποίο ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος είναι αν κάποιοι, «βασιλικότεροι του Πούτιν», προχώρησαν στην παράνομη αυτή πράξη.
Συνεχίζοντας τη σύνδεση των στοιχείων, όλες οι εταιρείες δημοσκόπησης, που επί χρόνια επικαλούνται όλα τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, έδιναν στην Ενιαία Ρωσία ποσοστό μεγαλύτερο κατά 4 μονάδες από αυτό που τελικά έλαβε. Κανείς επίσης δεν επιχείρησε να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι και το κυβερνών, να διαπράττει νοθεία και να χάνει 15% κινδυνεύοντας μάλιστα να μη λάβει την πλειοψηφία στη Βουλή. Απάντηση επίσης δεν έχει δοθεί πώς και γιατί οι προβλέψεις των exit polls υπήρξαν σχεδόν ταυτόσημες με το τελικό αποτέλεσμα.
Φτάνοντας στην επομένη των εκλογών παρατηρούμε πως ο παραλογισμός καλά κρατεί. Αν υπήρχε ένα κόμμα που έπρεπε να διαμαρτυρηθεί και να κατεβάσει οπαδούς του διαμαρτυρόμενο για ενδεχόμενη νοθεία, αυτό έπρεπε να είναι μόνο το ΚΚΡ. Αντί για αυτό, βλέπουμε να διαμαρτύρονται κόμματα των οποίων η δυναμική τους είναι ανάλογη με αυτή του π.χ. συμπαθούς κ. Δημοσθένη Βεργή.
Ζητούμενο οι αλλαγές
Το ζητούμενο πλέον για τον Βλαντιμίρ Πούτιν είναι να μπορέσει να αντιληφθεί πως οι φωνές για νοθεία είναι η βιτρίνα, καθώς τα πραγματικά προβλήματα της ρωσικής κοινωνίας είναι αυτά που οδηγούν τους ανθρώπους στους δρόμους.
Κοινή είναι η αίσθηση λοιπόν ότι αν δεν κάνει άμεσα κάτι προς αυτή την κατεύθυνση τότε θα είναι σχεδόν αδύνατο να αντιστρέψει τη μοίρα του. Η ρητορική της ενιαίας Ρωσίας εστιάζει κυρίως στο να υπενθυμίζει στους πολίτες πώς ήταν οι ζωές τους πριν από μερικά χρόνια και πώς είναι σήμερα - αν και σκοπός του κάθε ανθρώπου θα πρέπει να είναι η σύγκριση με τα καλύτερα και όχι με τα χειρότερα.
Επίσης ένα άλλο ζητούμενο, από κάθε άποψη, αποτελεί το ποια θα είναι η μοίρα του πλανήτη, αν, έστω και για μια ημέρα, «ανέβει» στο Κρεμλίνο ο αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, του οποίου παρεμπιπτόντως το προσκύνημα της Αγίας Ζώνης είχε καλύτερα αποτελέσματα από τα αντίστοιχα που είχε για τον Πούτιν ή τον ηγέτη των υπερεθνικιστών Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι.
Με τον Πούτιν να διανύει την πιο δύσκολη στιγμή της πολιτικής του καριέρας -όπως προκύπτει πάντα από τα αποτελέσματα της τελευταίας εκλογικής διαδικασίας- και να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, θα έχει πραγματικά εξαιρετικό ενδιαφέρον να φανεί αν πραγματικά, όπως λέει, κατάλαβε το αίτημα της κοινωνίας για αλλαγές.
Στο διάστημα που μεσολαβεί έως τις επόμενες εθνικές εκλογές θα έχει τη δυνατότητα να το αποδείξει εμπράκτως. Εστω και αν αυτό το διάστημα δεν είναι πλέον και τόσο μεγάλο, με βάση τις κρίσιμες ημερομηνίες.
