Από τον Μυστήριο
Η πρωτοφανής οικονομική κρίση – την αρχή της οποίας σήμερα βιώνουμε – είχε ως αποτέλεσμα ουχί μόνο να χαθούν δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, να τίθενται εν κινδύνω εκατοντάδες χιλιάδες άλλες, αλλά κυρίως να χαθεί η όποια προοπτική να δημιουργηθούν νέες εις το άμεσο μέλλον.
Η καταστροφή αυτή σε επίπεδο οικονομίας της εργασίας είχε φυσικά ως δραματικές συνέπειες και στην ψυχολογία ολόκληρης πια της κοινωνίας. Ελάχιστοι πια νιώθουν σίγουροι για το επαγγελματικό τους μέλλον, ο φόβος δε της ανεργίας και της ανέχειας αποτελεί κυρίαρχη σκέψη.
Την κρίση βιώνουν οξύτερα κυρίως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και οι άλλες μεγάλες πόλεις, και λιγότερο η επαρχία. Στις μεγάλες πόλεις το οικονομικό κραχ οφείλεται εν πολλοίς αφενός μεν στην δραματική μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, αφετέρου δε στην υπέρμετρη ανάπτυξη των δραστηριοτήτων παροχής υπηρεσιών, οι οποίες κατέρρευσαν όταν χάθηκε το «δανεικό» χρήμα από την αγορά. Την επαρχία έχει χτυπήσει η κρίση εδώ και μία δεκαετία ίσως και περισσότερο, όταν κατάρρευσαν οι τιμές των κλασσικών αγροτικών προϊόντων (σιτάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, καπνός) λόγω του τερματικού των κοινοτικών επιδοτήσεων, και σήμερα φαίνεται ότι η ύφεση της αγροτικής οικονομίας τερματίζεται κυρίως χάρη στους νέους και καινοτόμους αγρότες.
Μέσα σ’ αυτό το οικονομικό περιβάλλον, όλο και περισσότεροι σκέφτονται τη λύση της μετανάστευσης. Αυστραλία, Γερμανία, Δυτική Ευρώπη, ΗΠΑ… Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι νέες και νέοι, ηλικίας το πολύ μέχρι 35-38 ετών. Απογοητευμένοι από την αδυναμία να βρουν εργασία σύμφωνα με τα προσόντα και κυρίως τα θέλω τους, είναι έτοιμοι να ξενιτευτούν. Πολλοί μάλιστα το έχουν ήδη πράξει.
Και παλιότερα πολλοί νέοι που σπούδαζαν στο εξωτερικό, επέλεγαν να μην επιστρέψουν. Η επιλογή τους όμως αυτή δεν οφειλόταν στην απόγνωση και το φαινόμενο δεν είχε πάρει μαζικές διαστάσεις, όπως σήμερα, με την αβάντα των ΜΜΕ που είναι σαν να χαίρονται όταν έχουν σχετικά ρεπορτάζ.
Φρονώ όμως ότι είναι κρίμα χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες να δίνουν τα φώτα τους και να παράγουν για λογαριασμό ξένων, αντί να συνδράμουν εδώ σήμερα, στην δυσκολότερη στιγμή της χώρας μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αντί δηλαδή να δίνουν την προσωπική τους μάχη στο Λονδίνο, τη Ζυρίχη ή τη Μελβούρνη, ας δώσουν τη μάχη αυτή στην Ορεστιάδα, στα Ζαγοροχώρια, στη Σύμη. Η οποία μάχη θα είναι πια και εθνικής επιβίωσης.
Αντί της ξενιτιάς, λύση αποτελεί η εσωτερική μετανάστευση. Να γεμίσουμε ξανά την επαρχία, να εποικίσουμε ξανά την εγκαταλελειμμένη ελληνική ύπαιθρο αναζωογονώντας την τοπική αγροτική οικονομία. Με δράσεις και ιδέες καινοτόμες. Χωρίς την ανάγκη της κρατικής βοήθειας, η οποία ούτως ή άλλως απεδείχθη άχρηστη.
Το ξέρω ότι ζητάω πολλά. Αλλά δεν είναι λύση να φεύγει έτσι στο εξωτερικό η πιο παραγωγική ηλικία, επειδή οι πολιτικοί της χώρας την χρεοκόπησαν. Ποιους τιμωρούμε δηλαδή, αν όχι τους εαυτούς μας; Άλλωστε, είναι ανεδαφικό να πιστεύει κανείς ότι η επαγγελματική αποκατάσταση στο εξωτερικό θα είναι πιο εύκολη, από το να προσπαθήσει κάνεις σε μία ελληνική επαρχιακή πόλη.
Ενδεχομένως η άποψή μου να φανεί σε κάποιους αιρετική και εθνοκεντρική, ίσως και ουτοπική.
Αναγνωρίζω την δυσκολία εφαρμογής της, αλλά τώρα πια δεν χωρούν εφαρμογής κλασσικές λύσεις.
Οφείλουμε όλοι μας, από την σκοπιά του καθενός και ανάλογα με τις δυνατότητες του, να προσπαθήσουμε πρωτίστως εδώ.
Υ.Γ. Στην Ισπανία και την Πορτογαλία με την έναρξη της κρίσης, οι καταθέσεις τις εγχώριες τράπεζες αυξήθηκαν, καθώς οι Ίβηρες σκεπτόμενοι εθνικά προτίμησαν να στηρίξουν τις τράπεζές τους και συνακόλουθα τις οικονομίες των χωρών τους, αντί να σπεύσουν να στείλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, όπως έπραξαν μαζικά χιλιάδες «Έλληνες». Ενδεικτικό εθνικής πίστης, βλέπετε…
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
