Από τον Ανένταχτο
Είναι πασιφανές πλέον που πάει η ιστορία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά ευρύτερα στην Ευρώπη και παγκοσμίως. Είμαστε στη μέση μίας τεραστίων διαστάσεων αλλαγής ισορροπιών.
Αλλγής οικονομικών ισορροπιών.
Ενθυμούμαι πριν από 4-5 χρόνια, είχα παρακολουθήσει ένα οικονομικό συνέδριο στο οποίο οι ομιλητές - γκουρού του εμπορικού/οικονομικού κόσμου έβγαλαν ο καθένας το λογύδριο του και καταχειροκροτούμενοι κατέβαιναν από το βήμα.
Εντύπωση μου έκανε ένας ομιλητής από την αλλοδαπή, τα λόγια του οποίου μου είχαν μείνει χαραγμένα στην μνήμη, και ο καιρός τα φέρνει έτσι που με ευκολία το υποσυνείδητο τα ανασύρει.
Είπε λοιπόν ότι "Η παγκόσμια οικονομία σήμερα (σ.σ το 2006-7) έχει αδιάθετο πλούτο πολλών δις, ο οποίος βρίσκεται εκεί έτοιμος να επενδυθεί σε νέες τεχνολογίες, νέες ιδέες και καινοτομίες".
Πέντε χρόνια μετά η παγκόσμια οικονομία έχει καταρρεύσει. Τι έγινε;
Θα μπορούσαμε απλά να πούμε ότι έκανε μία λάθος πρόβλεψη ή ακόμα πιο απλά ότι ο εν λόγω ομιλητής μάλλον ήταν άσχετος.
Η δική μου εκτίμηση είναι ότι την στιγμή εκείνη το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα των τελευταίων 50 χρόνων ήταν στο απόγειο της επιτυχίας του.
Το μοντέλο ήταν επιτυχημένο και μαζί με αυτό, ο εργαζόμενος από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι έφαγε και αυτός.
Φανταστείτε τι τσιμπούσι ήταν αυτό, που από τα ψίχουλα έφαγε και χόρτασε ο κοσμάκης σε όλο τον κόσμο.
Όπου ψίχουλα βάλτε μισθούς, συντάξεις, εργασιακές συνθήκες, ωράριο, επιδόματα, άδειες κλπ, περίπου δηλαδή ότι θα μας πάρουν πίσω τώρα.
Βέβαια όλος αυτός ο πλούτος ανατροφοδοτούσε το σύστημα, τα λεφτά που μας έδιναν τους τα επιστρέφαμε στο πολλαπλάσιο, αφού γίναμε υπερκαταναλωτές...
Νομοτελειακά όμως, όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος. Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει.
Πόσο μάλιστα όταν μιλάμε για εγκεφάλους νοσηρούς, οι οποίοι με μόνο στόχο το κέρδος δεν περιμένουν καμία Φυσική να λειτουργήσει μόνη της.
Άρα έπρεπε να έρθει το τέλος.
Το οποίο μην γελιέστε, για αυτούς είναι απλά η αρχή ενός άλλου κύκλου.
Δηλαδή θα πίστευε κανένας ότι θα έριχναν τα ωραία τους τα λεφτάκια ξανά στην αγορά, χωρίς αυτό να συνοδευόταν με παράλληλη χασούρα από τους εργαζόμενους;
Αυτό, δεν είναι επένδυση κύριοι, είναι οικονομική αυτοκτονία. Οικονομικό χαρακίρι.
Πόσο θα μπορούσαμε να καταναλώσουμε πια;
Πόσες τηλεοράσεις και πόσα αυτοκίνητα θα μπορούσαμε να έχουμε;
Πόσα χάμπουργκερ και αναψυκτικά να φάμε και να πιούμε;
Ο πατέρας μου συνηθίζει να λέει “ τον χορτάτο δεν μπορείς να τον ικανοποιήσεις".
Ως χορτάτοι λοιπόν, δεν μπορούσαν να μας ικανοποιήσουν άλλο.
Επιπλέον γίναμε επικίνδυνοι για το σύστημα γιατί αποκτούσαμε δύναμη.
Το σύστημα μας θέλει αδύναμους. Να είμαστε εξαρτημένοι από αυτό.
Για να αναποδογυρίσεις μία κατάσταση χρειάζεσαι μία πολύ καλή αφορμή.
Παλαιότερα, υπήρχε ο πόλεμος. Σήμερα ο οικονομικός πόλεμος.
Ο εργαζόμενος μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, (και εν μέρει χάρη σε αυτόν) απήλαυσε πολλά. Είναι ο καιρός να τα γυρίσει.
Και μάλιστα με τόκο.
Εις το επανιδείν
Ο ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΣ
