Το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο κ. Κουράκης είναι αυτός που είναι. Ως ποιητής θεωρείται ο καλύτερος υμνητής των δικών του γεννητικών οργάνων και ως πολιτικός θεωρείται αριστερός. Ως πολιτικός και αριστερός τώρα είναι αναπληρωτής υπουργός Παιδείας, αρμόδιος για την Πρωτοβάθμια και την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Αρμόδιος για έναν σημαντικό τομέα του δημόσιου βίου της χώρας που δεν υπόκειται σε ευρωπαϊκό έλεγχο. Τον διαχειρίζεται κατ’ αποκλειστικότητα το βαθύ κράτος της καθ’ ημάς Ανατολής, οι συνδικαλιστές της πολυαριθμότερης ομάδας δημοσίων υπαλλήλων, των 150.000, περίπου, εκπαιδευτικών που στελεχώνουν τα σχολεία της επικρατείας.
Ο κ. Κουράκης κατέθεσε στη Βουλή νομοσχέδιο που ενέκρινε η πλειοψηφία και το οποίο ρυθμίζει, υποτίθεται, ορισμένα «επείγοντα» θέματα της εκπαίδευσης. Το πιο επείγον ήταν η αποπομπή όσων διευθυντών είχαν δεχθεί την αξιολόγηση. Αυτοί προς το παρόν παραμένουν, όμως από τούδε και στο εξής στην επιλογή τους θα συμμετέχει διά της ψήφου του και το διδακτικό προσωπικό, κοινώς οι συνδικαλιστές.
Επείγουσα επίσης και η κατάργηση των προτύπων σχολείων, τα οποία διατηρούνται μεν, αλλά από τούδε και στο εξής όσοι θα έχουν δικαίωμα φοίτησης σε αυτά θα επιλέγονται με κλήρο. Οι υποψήφιοι αντί να χάνουν την ώρα τους διαβάζοντας προλαβαίνουν να κάνουν ένα πέρασμα από το σκήνωμα της Αγίας Βαρβάρας. Μην ξεχάσω και την έκπτωση μισής μονάδας στη βάση του δέκα που απαιτείται για την προαγωγή των μαθητών. Σε καιρούς οικονομικής δυσπραγίας κάθε έκπτωση βοηθάει στην εκποίηση της πραμάτειας.
Επείγουσα επίσης και η αντικατάσταση μιας ώρας διδασκαλίας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας από την Ιστορία των Κοινωνικών Επιστημών. Μέτρο υποτίθεται προοδευτικό, που θα οξύνει την «κρίση» των μαθητών. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πολύ απλά ότι το έργο ενός Φίλια ή ενός Βέλτσου και λοιπών τιτάνων των κοινωνικών επιστημών στην καθ’ ημάς Ανατολή οξύνει την «κρίση» των μαθητών, ενώ η ανάγνωση ενός Βιζυηνού, όπως «Το αμάρτημα της μητρός μου», την αμβλύνει. Σημαίνει επίσης ότι η διαμάχη κοινωνιολόγων και φιλολόγων στην κοιλιά του κήτους, που είναι το βαθύ κράτος, έληξε με τακτική νίκη των πρώτων. Η απαγγελία κοινωνικών θεωριών απαιτεί λιγότερο κόπο από την ανάλυση ενός έργου του Βιζυηνού.
Είναι οι εμμονές μιας αριστεράς που έχει κολλήσει στη δεκαετία του εβδομήντα; Μπορεί. Ως γνωστόν, η ελληνική αριστερά ανακαλύπτει τον κόσμο με καμιά εξηνταριά χρόνια καθυστέρηση και είναι τόσο ευχαριστημένη που κατάφερε να τον ανακαλύψει, που δεν ξεκολλάει με τίποτε. Είναι όμως κάτι χειρότερο. Είναι η ανάγκη των ψοφοδεών πολιτικών της να ικανοποιήσουν το βουλιμικό βαθύ κράτος που της πρόσφερε την εξουσία. Στην εκπαίδευση η βουλιμία αυτή μεταφράζεται σε δημοκρατική παπαγαλία και τη διανοητική ισοπέδωση που συνεπάγεται.
ΥΓ.: Φίλοι αναγνώστες απόρησαν πώς είναι δυνατόν ένα μέγεθος σαν τον Φλομπέρ να χρησιμοποιείται ως παρατσούκλι του Αλέκου Φλαμπουράρη. Ορισμένοι τον μπέρδεψαν και με το αεροβόλο «φλόμπερ». Δυστυχώς, όμως, πρόκειται για τον Φλομπέρ. Απόδειξη της μεγάλης έκπτωσης που υφίστανται οι μεγάλες αξίες για να εισαχθούν στη χώρα μας.