Λείψανα παντού
ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ
(Πηγή : http://www.athensvoice.gr)
Με μεγάλη έκπληξη αντιμετωπίζω τις αρνητικές αντιδράσεις που έχουν να κάνουν με το ιερό λείψανο της Αγίας Βαρβάρας. Στην πραγματικότητα, βέβαια, πρόκειται για λείψανο του λειψάνου καθώς η καημένη η Αγία η Βαρβάρα είναι κάτι σαν το τείχος του Βερολίνου της Χριστιανοσύνης. Υπάρχουν κομμάτια της διάσπαρτα στον πλανήτη, καθώς πολλές αντιπροσωπείες της μεγαλύτερης εταιρείας της οικουμένης έχουν ανάγκη από τα έσοδα που εξασφαλίζει η πεποίθηση πως ο πανταχού παρών Θεός είναι πιο παρών σε ένα κομμάτι νεκρού σώματος.
Η αποσυναρμολόγηση της Αγίας Βαρβάρας, όμως, δεν έχει και τόση σημασία. Ίσως να αποκτήσει, όταν και αν μπει σε εφαρμογή κάποιο πρότζεκτ επανένωσης, το οποίο θα ήταν ωραίο να ολοκληρωθεί σε μία φαντασμαγορική τελετή στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, αλλά προς το παρόν δεν έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι πως οι αντιδράσεις για τις τιμές αρχηγού κράτους που αποδόθηκαν στα ιερά απομεινάρια είναι εντελώς αδικαιολόγητες καθώς μία πεθαμένη χώρα δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει, να υποδέχεται και να τιμά διάφορα λείψανα με τον ίδιο τρόπο που το κάνει και για αρχηγούς ζωντανών κρατών. Τώρα που το σκέφτομαι, ο όρος «πεθαμένη» για μία χώρα που ποτέ δεν πεθαίνει ίσως και να μην είναι απολύτως ακριβής. Ίσως καλύτερος όρος για την Ελλαδάρα μας να είναι το «νεκροζώντανη». Όρος που και πιο ταιριαστός είναι και σε τίποτα δεν μειώνει τη διάθεση νεκροφιλίας του τόπου στον οποίο οι πιο δυναμικές εκδηλώσεις έχουν πια να κάνουν αποκλειστικά και μόνο με το αίτημα για επιστροφή στο παρελθόν.
Εφόσον το λείψανο έγινε δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους το σωστό είναι και ο Παπάκης Πρόεδρος να γίνεται δεκτός με τιμές λειψάνου
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως μιλάμε για ένα κράτος που έχει για αρχηγό του ένα πολιτικό λείψανο που ακούει στο όνομα Παπάκης Παυλόπουλος, ένα λείψανο το οποίο –αν η Εκκλησία έχει στοιχειώδη αίσθηση δικαιοσύνης– θα πρέπει κάποια στιγμή να αγιοποιηθεί ως προστάτης των απανταχού χωμένων στο δημόσιο και να γίνει ο Άι Παπάκης ο Ρουσφετιάρης. Και είναι πραγματικό κρίμα που δεν είχαμε τη χαρά να δούμε το λείψανο της Αγίας Βαρβάρας να επισκέπτεται το προεδρικό μέγαρο προκειμένου, σε επίπεδο αρχηγών κρατών, ο Παπάκης Πρόεδρος να συναντήσει και κάτι άλλο, εκτός από τον Κωνσταντίνο τον Καραμανλή, που να είναι αντάξιο της ζωντάνιας και της πολιτικής του σκέψης.
Ευτυχώς η αριστεροακροδεξιά κυβέρνηση της χώρας συμμερίζεται τις απόψεις μου και οι φωνές διαμαρτυρίας έπεσαν στο κενό. Και έτσι, όχι μόνο αποδόθηκαν στο λείψανο οι τιμές που του ταιριάζουν αλλά, με την έγκριση του Κουρουμπλή Υπουργού, το λείψανο θα κάνει και μία βόλτα στα νοσοκομεία προκειμένου να αποδειχθεί και εμπράκτως πως τα χιλιάδες χρόνια εξέλιξης της ανθρωπότητας δεν άλλαξαν και πάρα πολλά και δεν είχε κανένα απολύτως νόημα το ότι αρνηθήκαμε πως τους κεραυνούς τους ρίχνει ο Δίας όταν νευριάζει που τον πιάνει στα πράσα η Ήρα.
Δύο μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου του εμπορίου Ελπίδας την ώρα που συνειδητοποιούν πως η συνεργασία είναι προτιμότερη από τον ανταγωνισμό
Όμως, υπάρχει κάτι που με εκπλήσσει ακόμα περισσότερο από τις ίδιες τις διαμαρτυρίες και αυτό είναι η προέλευση των διαμαρτυριών. Οι περισσότερες ακούστηκαν από τα αριστερά του ελληνικού νεκροταφείου με πιο βροντερή να είναι αυτή του Φίλη Βουλευτή. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το να είσαι στο ίδιο κόμμα με τη Ραχήλ Μακρή και τον Ζάνη Μιχελοζανάκη και να συγκυβερνάς με τον Καμμένο τον Πάνο και τον Νικολόπουλο τον Λουγκροφάγο κάνει τις διαμαρτυρίες σου να μοιάζουν με φωνές πόρνης που υπερασπίζεται την παρθενία της, αλλά αυτός ο κάποιος θα πάρει την απάντηση που του αξίζει όταν αυτή επινοηθεί από κάποιον αρθρογράφο της Αυγιανής.
Στο κάτω-κάτω και με δεδομένο το ότι η αριστερά έχει εξελιχθεί σε χώρο λατρείας σκηνωμάτων, οι διαμαρτυρίες αυτές όντως μοιάζουν κάπως αταίριαστες. Θέλω να πω πως δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να σε ενοχλεί το σκήνωμα της Αγίας της Βαρβάρας ενώ έχεις σταθεί στην ουρά για να προσκυνήσεις το σκήνωμα του συντρόφου Λένιν, ορκίζεσαι στο όνομα του Τσε του Γκεβάρα και θεωρείς πως μπορείς να ασκήσεις πολιτική τον 21ο αιώνα βασιζόμενος σε βιβλία που γράφτηκαν τον 19ο. Τουλάχιστον, η ελληνοπρεπής δεξιά είναι κάπως πιο συνεπής με τον εαυτό της: έχει αποδεχθεί πως πάντα ήταν, είναι και θα είναι ένα νεκρόφιλο ζόμπι. Ας το αποδεχθεί και εκείνο το μικρό μέρος της αριστεράς που δεν το έχει αποδεχθεί ακόμα και ας πάνε χέρι-χέρι, επισφραγίζοντας έτσι την εθνική συμφιλίωση, να προσκυνήσουν το σκήνωμα που τόσο τους μοιάζει.
