Περιμένοντας τον κρότο
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
Τα πράγματα εξελίσσονται με ταχύτητα που δυσκολεύει να τα παρακολουθήσεις. Εν όψει Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, από χθες, έχουμε περάσει σε φάση κανονικής υστερίας, αν καταλαβαίνω καλά.
Οι θορυβώδεις συνιστώσες των αριστεριστών, των νεομπολσεβίκων και του κόμματος της δραχμής έχουν ενώσει τις φωνές τους, καθώς η πιθανότητα της ρήξης ενισχύεται. Την ίδια ώρα, ο Βαρουφάκης ξεσαλώνει, σκορπίζοντας όπου μπορεί τη σύγχυση με τη λογοδιάρροιά του, σε σημείο ώστε πολλοί να θεωρούν πλέον βεβαία την αποχώρησή του από την κυβέρνηση, ενώ παράλληλα η Ζωή Κωνσταντοπούλου κλιμακώνει τις προκλήσεις με τις οποίες σιγά σιγά αναδεικνύεται σε αυτόνομο πόλο του συστήματος. (Σημειωτέον, δε, ότι οργιάζουν οι φήμες που τη θέλουν να έχει πάρει πορεία προς την ίδρυση δικού της κόμματος...).
Οι θορυβώδεις συνιστώσες των αριστεριστών, των νεομπολσεβίκων και του κόμματος της δραχμής έχουν ενώσει τις φωνές τους, καθώς η πιθανότητα της ρήξης ενισχύεται. Την ίδια ώρα, ο Βαρουφάκης ξεσαλώνει, σκορπίζοντας όπου μπορεί τη σύγχυση με τη λογοδιάρροιά του, σε σημείο ώστε πολλοί να θεωρούν πλέον βεβαία την αποχώρησή του από την κυβέρνηση, ενώ παράλληλα η Ζωή Κωνσταντοπούλου κλιμακώνει τις προκλήσεις με τις οποίες σιγά σιγά αναδεικνύεται σε αυτόνομο πόλο του συστήματος. (Σημειωτέον, δε, ότι οργιάζουν οι φήμες που τη θέλουν να έχει πάρει πορεία προς την ίδρυση δικού της κόμματος...).
Είναι ενδιαφέρον ότι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο Τσίπρας βρίσκεται εκτός Ελλάδος, για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη Ρίγα της Λεττονίας, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι αν βρισκόταν εδώ, θα μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά η πασοκαρία που ριζοσπαστικοποιήθηκε εξαιτίας της κρίσης, ο δε Τσίπρας μόνο στη φωνή θυμίζει κάποιες φορές (όταν αυτοσυγκεντρώνεται και βάζει τα δυνατά του...) τον Παπανδρέου. Καλά ενημερωμένες πηγές θεωρούν ότι ο Τσίπρας έχει πεισθεί για την αναγκαιότητα της συμφωνίας με τους θεσμούς (την παλιά καλή τρόικα) και, προσωπικώς, δεν αμφιβάλλω ότι έτσι είναι. Αυτό που όμως καταλαβαίνουν άριστα όσοι επιδιώκουν τη ρήξη ―είτε για λόγους ιδεολογικούς είτε, απλώς, για λόγους συμφέροντος― είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να κουμαντάρει το τέρας που τον ανέβασε στην εξουσία. Γι’ αυτό, παλαβοί και πονηροί κραυγάζουν και εκφοβίζουν. Αντιστρέφοντας τον στίχο του Ελιοτ από τους «Κούφιους Ανθρώπους», φοβάμαι ότι το τέλος του μικρόκοσμου μας δεν θα έρθει με λυγμό, θα έλθει με κρότο...
Ξανά προς τη δόξα τραβά
Μέσα σε διάστημα λίγο μεγαλύτερο των 24 ωρών, ο Μανόλης Γλέζος, με δύο παρεμβάσεις του κατάφερε να μιλήσει στην καρδιά των Ελλήνων, με τη φωνή δύο ηρώων του Υπαρκτού Ελληνισμού. Πρώτα, πρότεινε την κατάργηση του ΦΠΑ σε όλη την Ευρώπη, φυσικά για το καλό της Ευρώπης. Επειτα, περιέλουσε τους Ευρωπαίους με κοσμητικά (διαπλεκόμενος ο Γερμανός, ασπόνδυλος και αμνήμων ο Γάλλος, τυχάρπαστος και απατεωνίσκος ο Ολλανδός κ.λπ.) και κάλεσε τον λαό σε εξέγερση: «Λυπάμαι που αυτή την ώρα είμαι μακριά από την Ελλάδα. Αλλά πιο πολύ θα λυπηθώ αν δεν δω, από αύριο κιόλας, το Λαό (sic) μας να βγαίνει στους δρόμους με όλη τη θυμωμένη του αξιοπρέπεια, με τη δίκαιη οργή του που τη μεταπλάθει σε πολιτική πράξη απέναντι σε αυτούς που σχεδιάζουν την εξόντωσή του».
Στην πρώτη παρέμβασή του, βλέπουμε την κλασική κουτοπονηριά του Ελληνα, ο οποίος, επειδή ο ίδιος δεν μπορεί να μαζέψει τον ΦΠΑ, ζητεί την κατάργησή του, εκεί όπου οι άλλοι τα καταφέρνουν· κρύβει, δε, το αληθινό κίνητρό του κάτω από θεωρητικά φληναφήματα. Αυτή είναι η γνησίως αριστερή λογική του εξισωτισμού: όλοι να βολεύονται στο επίπεδο του χειρότερου ― και, συνήθως, οι χειρότεροι είναι και οι περισσότεροι. Είναι όμως και κάτι άλλο ακόμη που έρχεται κατευθείαν από τις ιερότερες παραδόσεις μας: είναι η πονηριά του Καραγκιόζη. Στη δεύτερη παρέμβασή του, τώρα, ο Γλέζος μιλά με τη φωνή του ήρωα, του «Μεγαλέξανδρου» των λαϊκών δοξασιών (όχι του ιστορικού προσώπου), δηλαδή μιλά και πάλι με μια φωνή βγαλμένη από τον Καραγκιόζη.
Παρόλα αυτά, ο Μανόλης Γλέζος κάθε άλλο παρά στερείται πρωτότυπης σκέψης. Ισως μάλιστα η καλύτερη στιγμή του ώς τώρα ήταν τις προάλλες στο Ευρωκοινοβούλιο, όταν αποκάλυψε ότι έχει ζήσει με τα ψάρια (!) και ότι το λαβράκι (αυτό το συμπαθέστατο ψάρι, όταν το βλέπεις σωστά ψημένο στην πιατέλα) είναι κανίβαλος. Φαντάζομαι ότι όλοι μένουμε καθηλωμένοι από την αγωνία στις καρέκλες μας και περιμένουμε να ακούσουμε τις θα μας αποκαλύψει για τον σαργό...
Βοήθησε να εκτονωθούν
Ισως η πιο ωραία στιγμή της τηλεοπτικής συνέντευξης Μπαλτά στο ΣΚΑΪ ήταν όταν ο υπουργός Παιδείας εξήγησε πώς συνεννοήθηκε με οργισμένους φοιτητές που του κουβαλήθηκαν στο υπουργείο. Οπως είπε, κατέβηκε να τους συναντήσει, βρέθηκε περικυκλωμένος από τα παιδιά, στον έναν χαμογέλασε, τον άλλον τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και κάπως έτσι εκτονώθηκε η κατάσταση. Σωστά το λέει· αλλά αυτό που πέτυχε ο ίδιος δεν μπορεί να το κάνει ο οιοσδήποτε, διότι δεν έχουν όλοι τη μορφή της Γοργόνας που σου παγώνει το αίμα...
Εβραία και άθεη
Στις περιγραφές που διάβασα στον Τύπο, για την αμήχανη συνύπαρξη της Ραχήλ ή, σωστότερα, της Τίνας* Μακρή με στελέχη των ΑΝΕΛ σε κάποια πολιτική εκδήλωση, η συμπεριφορά των συγκεκριμένων στελεχών προς την τέως συνάδελφό τους αναφέρεται ως «επίθεση». Νομίζω, όμως, ότι κάθε άλλο παρά επίθεση ήταν το ότι την είπαν «Εβραία και άθεη». Οι Εβραίοι είναι αξιοθαύμαστοι, διότι, εκτός από τη σπουδαία συνεισφορά τους στη διαμόρφωση του Δυτικού Πολιτισμού (μαζί με Ελληνες, Ρωμαίους και Αγγλοσάξονες), έχουν κατορθώσει να φτιάξουν το μοναδικό πολιτισμένο, με βάση τα δυτικά πρότυπα, κράτος στη Μέση Ανατολή. Οι δε άθεοι, συνήθως έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους πιστούς. Τέλος, ο συνδυασμός Εβραίου και άθεου, συχνά παράγει θαυμαστά αποτελέσματα: Γούντι Αλεν, Σολ Μπέλοου, Φίλιπ Ροθ και πόσοι άλλοι ακόμη! Μάλλον κολακευμένη, λοιπόν, πρέπει να αισθάνεται η Τίνα.
*: Η ίδια έχει πει ότι το όνομά της, Ραχήλ, σημαίνει προβατίνα, αλλά όχι στα εβραϊκά. Το «Τίνα» είναι, λοιπόν, το υποκοριστικό της...
(Στην φωτογραφία : Τι ζητάει ο καημένος; Ενα δημοψήφισμα για να νιώσει ότι δικαιώνεται)
