Εύστοχο ερώτημα πόσο απέχει το Ιράν

Πόσο απέχει το Ιράν;

Πάσχος Μανδραβέλης

(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)

Ενα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ έδειξε τα μεσάνυχτα της περασμένης Κυριακής (3.5.2015) το πρώτο κανάλι της ΝΕΡΙΤ με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου.
Το βιωματικό ντοκιμαντέρ, που είχε τον τίτλο «Είμαστε δημοσιογράφοι», παρουσίασε τις συνθήκες τρομοκρατίας κάτω από τις οποίες εργάζονται οι δημοσιογράφοι στο Ιράν. Βασιζόταν στην προσωπική ιστορία του δημοσιογράφου Αχμαντ Τζαλάλι Φαραχάνι, αλλά παρουσίασε και τις περιπέτειες άλλων Ιρανών συναδέλφων του, που έχασαν τη δουλειά τους όταν το ιρανικό καθεστώς έκλεισε τις εφημερίδες στις οποίες δούλευαν.

Το ντοκιμαντέρ δεν είχε μόνο θεωρητικό ενδιαφέρον, ούτε έχει στόχο να ψυχοπονέσουμε τους Ιρανούς συναδέλφους για όσα υπομένουν. Εχει πρωτίστως διδακτικό σκοπό. Παρουσιάζει ανάγλυφα πώς στρώνεται ο δρόμος προς την ανελευθερία του Τύπου «για καλό, πατριωτικό σκοπό». Ως γνωστόν, η «Μεγάλη Ιδέα» του Ιράν τα τελευταία χρόνια είναι η ανάπτυξη του πυρηνικού του προγράμματος, στο οποίο αντιτίθεται όλος ο κόσμος· περισσότερο απ’ όλους οι Ισραηλινοί και οι Αμερικανοί. Μπορούμε να μαντέψουμε λοιπόν ποιο είναι το φύλλο συκής που χρησιμοποιεί το καθεστώς για να φιμώσει τα ΜΜΕ: όποιος δημοσιογράφος έκανε κριτική στα πεπραγμένα της ιρανικής κυβέρνησης κατηγορείται ότι συνεργάζεται με ξένες δυνάμεις κατά της Ισλαμικής Επανάστασης ή ότι λειτουργεί ως «πέμπτη φάλαγγα» (όχι των δανειστών που λέει ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης) αλλά «των ιμπεριαλιστών που αντιτίθενται στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν».

Ο ποιητής Ραούλ Ριβιέρο

Στην Κούβα, 75 δημοσιογράφοι, ακτιβιστές, ακόμη και βιβλιοθηκάριοι φυλακίστηκαν τον Μάρτιο του 2003, διότι σύμφωνα με το κατηγορητήριο «είχαν επαφές με τους εχθρούς Αμερικανούς... λειτουργούσαν ενάντια στην κουβανική ανεξαρτησία και διοργάνωναν ανατρεπτικές συγκεντρώσεις». Τότε ο ποιητής Ραούλ Ριβιέρο, ο οποίος μόλις είχε καταδικαστεί σε είκοσι χρόνια κάθειρξη, έστειλε από τη φυλακή μια επιστολή στην εφημερίδα La Nacion της Αργεντινής. «Κανένας, κανείς νόμος δεν μπορεί να με κάνει να θεωρηθώ εγκληματίας επειδή έγραψα για τη σύλληψη κάποιου διαφωνούντα ή για τις τιμές των βασικών αγαθών στην Κούβα, ή επειδή έγραψα κάποιο άρθρο λέγοντας πως είναι καταστροφή για τη χώρα το γεγονός ότι χιλιάδες και χιλιάδες Κουβανοί αυτοεξορίζονται στις ΗΠΑ, ή εκατοντάδες άλλοι που ζουν στο εξωτερικό δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω. Κανείς δεν μπορεί να με κάνει να νιώσω εγκληματίας, ή πράκτορας του εχθρού, ή κάποιος που δεν αγαπά τη χώρα του, ή να με κάνει να πιστέψω κάποια από τις φαιδρές κατηγορίες που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να υποβαθμίσει και να εξευτελίσει. Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που γράφει. Και γράφει στη χώρα όπου γεννήθηκε, στη χώρα όπου γεννήθηκαν οι πρόγονοί του...».

Οπως στο Ιράν δημοσιογράφοι εξακολουθούν να φιμώνονται διότι «προπαγανδίζουν τις θέσεις των αμερικανοσιωνιστών ενάντια στον εθνικό στόχο, που είναι το πυρηνικό πρόγραμμα», έτσι και στην Ελλάδα τα κυβερνητικά στελέχη στοχοποιούν όσους διαφωνούν μαζί τους με το «επιχείρημα» ότι συντάσσονται με τους δανειστές. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης, δηλώνει ότι ο ΣΚΑΪ πρέπει να προσέχει διότι «είναι απελπιστικά εκτός της εθνικής αγωνίας». Ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης γράφει στο περιοδικό του κ. Γεωργίου Τράγκα ότι είναι καθήκον (εθνικό; σοσιαλιστικό; δεν διευκρινίζει) «να απομονώσουμε την “πέμπτη φάλαγγα” που ήταν πάντα η κατάρα αυτού του τόπου. Την “πέμπτη φάλαγγα” των ξένων κατεστημένων κέντρων, των ολιγαρχών, των κυρίαρχων μίντια και της εγχώριας πολιτικής υπαλληλίας τους» (Crash, Μάιος 2015). Η πρόεδρος της Βουλής ζητάει συστράτευση, γιατί αλλιώς... «Σε αυτή την περίοδο η Βουλή θα επιδιώξει διαφάνεια και αδιαμεσολάβητη ενημέρωση. Οποιος θέλει να συστρατευθεί σε αυτό τον σκοπό και να επικουρήσει την κοινωνία να γνωρίζει την αλήθεια είναι απολύτως ευπρόσδεκτος. Οποιος θέλει να ρίχνει λάσπη, να συγκαλύπτει την αλήθεια, να παραπληροφορεί και να αποπροσανατολίζει θα με βρει απέναντι», τόνισε χαρακτηριστικά η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου. Από την άλλη, ο υπουργός Νίκος Βούτσης απειλεί ανοιχτά την αντιπολίτευση, «το μακρύ σας χέρι στην επικοινωνία και την κατασυκοφάντηση που γίνεται θα κοπεί από τη ρίζα του» (Βουλή, 16.4.2015).

«Η απειλή είναι άμεση», έγραψε ο καλός συνάδελφος Κώστας Ρεσβάνης, «και υποθέτω ότι τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν θα είναι με πολλούς τρόπους επώδυνα για όσους συκοφαντούν, κατά τον Βούτση, τον λαό γενικώς (!) αλλά και τα κινήματα και τις δυνάμεις της Αριστεράς... Οι αδιέξοδες πολιτικές της νέας κυβέρνησης, που ετοιμάζεται να ρίξει τη χώρα στον δρόμο χωρίς γυρισμό, πρέπει να αιτιολογηθούν, να αναζητηθούν οι υπεύθυνοι. Ο ένας πόλος των κακών είναι οι “άλλοι”, οι εταίροι, οι δανειστές και όσοι συμφωνούν μαζί τους. Αυτή η επικοινωνιακή τακτική είναι το μόνιμο μοτίβο όλων των υπουργών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Τώρα, με εμφατικό τρόπο από το στόμα του Βούτση βρέθηκε και η άλλη όψη του κακού: Τα άθλια ΜΜΕ και το μακρύ χέρι της επικοινωνιακής τακτικής των κομμάτων που πρέπει να κοπεί από τη ρίζα!» («Το μακρύ χέρι του Βούτση», Protagon, 17.5.2015).

Συνταγές Γκαίμπελς

Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου, «σαν παλιός τεχνικός επικοινωνίας», διαπιστώνει ότι «με τόση όξυνση στην κοινή γνώμη είναι επικίνδυνο να υποστηρίξεις το αντίθετο. Εγινες αμέσως γερμανοτσολιάς». Αυτό, σύμφωνα με τον ίδιο, καλλιεργείται από την ίδια την κυβέρνηση με συνταγές τύπου Γκαίμπελς: «Πρώτα κατασκευάζεις έναν (ή και περισσότερους) εξωτερικό εχθρό. Χρησιμοποιείς τα υλικά της ιστορίας (προαιώνια αντιπαλότητα, ανεξόφλητοι λογαριασμοί κ.λπ.). Ρίχνεις σε αυτόν τις άμεσες ή έμμεσες ευθύνες για όλα τα δεινά σου. Μετά αρχίζεις να βλέπεις και εσωτερικούς εχθρούς. Οσοι δεν συμφωνούν με τη δαιμονοποίηση του εξωτερικού εχθρού – ή όσοι έχουν μαζί του κάποιους δεσμούς. Τους ονομάζεις αμέσως προδότες, νενέκους ή απλά “πέμπτη φάλαγγα”. Δημιουργείς μια διάσταση “είτε-είτε”. Οποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Ο μάγος της προπαγάνδας Γκαίμπελς είχε καταφέρει να πείσει πολλούς Γερμανούς ότι στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν οι... αμυνόμενοι. Οτι αναγκάστηκαν να εισβάλουν σε άλλες χώρες απαντώντας σε προκλήσεις ή επιθέσεις. Κι έτσι όταν ο Χίτλερ έθεσε το ερώτημα: “Ταπείνωση ή ρήξη;” η απάντηση ήταν “πόλεμος!”. Πήγα στη Γερμανία, εννιά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, και βρήκα Γερμανούς που πίστευαν πως η χώρα τους ήταν θύμα – και ότι δεν έχει σημασία τι έλεγε η Ιστορία, μια και αυτή τη γράφουν πάντα οι νικητές» («Οι μικροί Γκαίμπελς», Protagon, 29.5.2015).

Βεβαίως η Ελλάδα δεν είναι ούτε Γερμανία του Γκαίμπελς, ούτε Ιράν του Αχμεντινετζάντ, ούτε καν Κούβα του Κάστρο. Η χώρα μας είναι αλληλένδετο κομμάτι της δημοκρατικής Δύσης, κάτι που εξασφαλίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα· και αν δεν φτάνει αυτό, μπορούμε πάντα να υπολογίζουμε στην ανικανότητα των κυβερνώντων. Είναι αδύνατον όμως να μην παρατηρήσουμε το κοινό σκεπτικό όλων των οπαδών του ολοκληρωτισμού, ανεξαρτήτως αν αυτός είναι αριστερός, φασιστικός ή θρησκευτικός. Αυτό συμπυκνώνεται σε μανιχαϊσμούς, που καλλιέργησε επί μακρόν και ο ΣΥΡΙΖΑ με ένα παλιό του σύνθημα «Ή εμείς ή αυτοί»· χωρίς μάλιστα να διευκρινίζεται το ποιοι συναπαρτίζουν το «εμείς» και ποιοι είναι «αυτοί».

Ιnfo

Ahmad Jalali Farahani, «We Are Journalists», https://www.youtube.com/watch? v=M4s81HC5nCA