Πολιτικός εγγαστρίμυθος
Αντώνης Πανούτσος
Λέει κάτι και αν δεν τον ξεφωνήσουν, το είπε ως υφυπουργός. Λέει κάτι άλλο, όπως η άποψη που διατύπωσε για τον άγραφο νόμο της φυλακής για τους παιδοκτόνους, και όταν τον κράξουν λέει ότι το είπε ως επιστημονική παρατήρηση. Την περασμένη Πέμπτη -μετά τα επεισόδια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης- δεν ήταν σαφές αν ο υφυπουργός είχε μιλήσει ως δρ Πανούσης που παρατηρεί ή μίστερ Πανούσης που νομίζει ότι πρέπει να κάνει κάτι. Μέχρι να γίνει αντιληπτό ότι μιλάει σαν εγγαστρίμυθος Πανούσης, με το σώμα του υφυπουργού αλλά τη φωνή της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Την Τετάρτη, στις φοιτητικές εκλογές στη Θεσσαλονίκη, 30-40 κουκουλοφόροι έκαναν ντου στην Παιδαγωγική Σχολή και αργότερα στο Πολυτεχνείο. Διέκοψαν τη διαδικασία, τα σπάσανε και αφού τραυμάτισαν ελαφρά δύο άτομα αποχώρησαν ανενόχλητοι. Μέχρις εδώ τίποτα το πρωτότυπο. Πρωτότυπες ήταν οι θέσεις του κ. Πανούση. «Αλίμονο αν κάθε φορά που γίνονται φοιτητικές εκλογές ή εξετάσεις καλείται η Αστυνομία να λύσει το θέμα. Είναι θέμα ωριμότητας του ακαδημαϊκού και φοιτητικού κινήματος να τα λύνει».
Μιλάμε για παράλληλο σύμπαν.
Κανένας δεν ζητάει ή ζήτησε από την Αστυνομία να μετρήσει τις ψήφους στις εκλογές ή να λύσει τα θέματα των εξετάσεων. Κανένας μετά την κατάργηση του ασύλου δεν έχει ανάγκη να ζητήσει από την Αστυνομία να επέμβει στα πανεπιστήμια. Η ίδια έχει υποχρέωση να επέμβει από μόνη της εφόσον διακυβεύεται η σωματική ασφάλεια του πολίτη. Εκτός αν με το που θα μπει ο νέος στο πανεπιστήμιο έχει μειωμένη προστασία από τον νόμο.
Το δεύτερο μέρος της θέσης του υφυπουργού είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον. «Είναι θέμα ωριμότητας του ακαδημαϊκού και φοιτητικού κινήματος να λύνει τα θέματα». Και μέχρι να ωριμάσει, τι θα γίνεται; Ο ένας θα βαράει και ο άλλος θα τις τρώει και θα περιμένει την ωρίμανση; Επίσης, ο δρ Πανούσης αντιλαμβάνεται τον ρόλο του ως κριτικού ωρίμανσης αντί για υπεύθυνο της Αστυνομίας που έχει την υποχρέωση να εφαρμόζει τον νόμο είτε του αρέσει είτε όχι; Μια νοοτροπία που είχε επιδείξει και στην κατάληψη της Νομικής, όταν είχε ζητήσει από την Αστυνομία να παρακολουθεί μέχρι που η κοινή γνώμη εξεγέρθηκε από τους βανδαλισμούς στα αγάλματα του Παλαμά και της Κυβέλης.
Εν πολλοίς, η στάση του κ. Πανούση μοιάζει να υπαγορεύεται από την πολιτική του προέλευση: προέρχεται από τη ΔΗΜ.ΑΡ., αλλά με την ανάγκη του νεόφυτου να αποδείξει ότι ασπάστηκε την ορθή θρησκεία προσπαθεί να δείξει καλός Συριζαίος. Αφού λοιπόν μετά τα επεισόδια η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ανακοινώσει ότι «οι ίδιοι οι φοιτητικοί σύλλογοι είναι που έχουν την ευθύνη των εκλογών και οφείλουν να περιφρουρήσουν τις διαδικασίες τους» και «δημοκρατική διαδικασία δεν μπορεί να νοείται ούτε με αστυνομική περιφρούρηση», ο υφυπουργός τα επανέλαβε σαν εγγαστρίμυθος Πανούσης - κάτι που προφανώς θα εκτιμήθηκε από πολλούς. Εκτός των δύο της ΔΑΠ, που λόγω ατελούς ωρίμανσης κατέληξαν στο νοσοκομείο.
Ο νέος σωτήρας
Μετά την Τράπεζα της Ανατολής, τον Σώρρα, τα perpetual bonds του Γιάνη και τον ELAS της Ραχήλ, ο νέος σωτήρας της Ελλάδας λέγεται BRICS. Δεν είναι παρά το ακρωνύμιο των ονομάτων των πέντε κρατών (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) που τον Ιούλιο του 2014 ίδρυσαν μια επενδυτική τράπεζα που μετονομάστηκε σε New Development Bank. Η τράπεζα έχει κεφάλαιο 10 δισ. δολάρια, με τη δυνατότητα κατ’ απαίτηση να ανέβουν στα 50 δισ. και στο μέλλον στα 100 δισ. Το αντικείμενο είναι η υπεράσπιση των εθνικών νομισμάτων απέναντι στις διεθνείς οικονομικές πιέσεις και η τράπεζα θα αρχίσει να λειτουργεί το 2016.
Τα φράγκα
Αν βρούμε να πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις στο τέλος του μηνός, αν πάμε στη δραχμή και αν ζούμε ακόμα το 2016, αφού η Ελλάδα θα έχει συνεισφέρει τον οβολό της στην New Development Bank, θα ελπίζει ότι θα τη βοηθήσουν αν ασκηθούν πιέσεις στο εθνικό νόμισμα. Το γιατί να πάρουμε λεφτά από μια διεθνή τράπεζα που δανείζει με 5%-13% τόκο ενώ τώρα δανειζόμαστε με 2,3% παραμένει αίνιγμα. Το πού θα βρεθούν τα λεφτά όμως για να μπούμε στην τράπεζα των BRICS, όχι. Θα τα ζητήσουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και αν μας πούνε «όχι», το υπερόπλο το ξέρουμε: δημοψήφισμα. Που δεν θα είναι το τέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά της ζωής όπως την ξέραμε στον πλανήτη.
