Γερμανικές φαντασιώσεις
Κώστας Ιορδανίδης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Στα χρόνια που μεσολάβησαν μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο ο εκάστοτε εκλεγόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο ηγέτης του Ελευθέρου Κόσμου στη μάχη εναντίον των δικτατόρων της Σοβιετικής Ενωσης. Η εκλογή του Ντόναλτ Τραμπ ήρε το αυτονόητο, κατά την άποψη βεβαίως των συστημικών πολιτικών του αντιπάλων.
Ετσι λοιπόν, ο απερχόμενος Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, κατά τη διέλευση από το Βερολίνο την περασμένη Πέμπτη, προέτρεψε τον κ. Τραμπ «να ορθώσει το ανάστημά του» στον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν. Λησμόνησε, βεβαίως, ότι επί των ημερών της προεδρίας του ο κ. Πούτιν προσάρτησε την Κριμαία, επέβαλε τον έλεγχό του στην Ανατολική Ουκρανία και η Ρωσία αγκυροβόλησε στην Ανατολική Μεσόγειο. Ολα αυτά σε αγαστή συνεργασία με κάποιους από τους πομπώδεις ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Προφανώς, οι ιδεόπληκτοι εκσυγχρονιστές της Δύσης κάπου αγνόησαν ότι στις διεθνείς σχέσεις υπάρχει κάτι που ονομάζεται «πραγματιστική πολιτική». Πέραν τούτου, ο κ. Τραμπ διόλου δεν προεξήγγειλε τη διάλυση του ΝΑΤΟ. Είπε το αυτονόητο, ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι για να έχουν την προστασία της αμερικανικής πυρηνικής ομπρέλας, πρέπει να είναι συνεπείς στη δέσμευσή τους να δαπανούν το 2% του ΑΕΠ για την κοινή άμυνα· και αυτό συμβαίνει μόνον με πέντε χώρες – μία εκ των οποίων και η Ελλάς και όχι η Γερμανία.
Το άκρως ενδιαφέρον είναι ότι μετά τη συντριβή του συστήματος «Κλίντον - Ομπάμα» στις τελευταίες εκλογές, ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ εμπιστεύθηκε την «παρακαταθήκη» του και τη συνέχισή της στην καγκελάριο κ. Αγκελα Μέρκελ και όχι στον Αμερικανό διάδοχό του. Το πλέον παράδοξο –και αυτό αγγίζει τα όρια του παραλόγου– είναι ότι η κ. Μέρκελ απεδέχθη το «κληροδότημα» προθύμως.
Εκεί στο Βερολίνο, την περασμένη Πέμπτη, η καγκελάριος Μέρκελ, ανταποκρινόμενη στις φιλοσοφικές ενατενίσεις του κ. Ομπάμα, υπενθύμισε ότι μετά τον εθνικοσοσιαλισμό η Γερμανία υιοθέτησε εν πολλοίς το αμερικανικό πρότυπο και βάσει αυτού οικοδόμησε την ενότητά της και είναι αποφασισμένη να προωθήσει το μοντέλο της διεθνώς.
Εκστόμισε μάλιστα το ανήκουστο έως τώρα περί «γερμανικής τάξης πραγμάτων», που δεν μπορεί βεβαίως να περιοριστεί σε μία μόνον χώρα ογδόντα εκατομμυρίων και ως εκ τούτου είναι αναγκαία –κατά συνεκδοχή– η προσαρμογή των Ευρωπαίων εταίρων της. Αυτό και μόνον, το έως προσφάτως άρρητο, μπορεί να ερμηνεύσει γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των Αγγλων εψήφισε στο δημοψήφισμα υπέρ του Brexit και ουδέν το καταστροφικό συνέβη έως τώρα.
Αλλά ας επιστρέψουμε στα διαδραματισθέντα στο Βερολίνο την περασμένη Πέμπτη. Είναι προφανές ότι ο κ. Ομπάμα επιχειρεί να συσπειρώσει τα ορφανά του εκσυγχρονισμού και της παγκοσμιοποιήσεως «με ανθρώπινο πρόσωπο», που αισθάνονται απειλούμενα από την εκλογή του κ. Τραμπ. Κάποιον ρόλο αναζητεί ο άνθρωπος.
Είναι ανησυχητικό, ωστόσο, ότι η κ. Μέρκελ παρέλαβε με προθυμία τη σκυτάλη του συστήματος «Κλίντον - Ομπάμα». Αρκεί μία μόνον δήλωση του κ. Τραμπ, όταν στις 20 Ιανουαρίου εισέλθει στον Λευκό Οίκο, ότι θα αναθεωρήσει εμπορικές συνθήκες βλαπτικές για την αμερικανική οικονομία, ώστε να εκτινάξει την κ. Μαρίν Λεπέν στην προεδρία της Γαλλίας από τον πρώτο γύρο και η Ε.Ε. να αυτοδιαλυθεί. Καιρός να αντιληφθεί το Βερολίνο ότι δεν παίζεις εν ου πακτοίς και πάντως όχι με τον κ. Τραμπ, τον «ιεροκήρυκα του μίσους», κατά τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών κ. Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ.
