Από τον Μυστήριο
Χωρίς να είμαι από τους θιασώτες της θεωρίας του Μέρφι (*), οφείλω να ομολογήσω ότι στην περίπτωση της Ελλάδος τουλάχιστον, έχει εφαρμοστεί πλήρως.
Το κακό, ακολουθεί το χειρότερο, και κάθε πιθανή αναποδιά θα συμβεί τώρα, την χειρότερη στιγμή.
Από την αρχή της πτώσης μέχρι σήμερα, στην χειρότερη δηλαδή χρονική συγκυρία ενδεχομένως από τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι ηγέτες μας ήσαν οι χειρότεροι που θα μπορούσαμε να έχουμε. Αλλά σίγουρα τους αξίζαμε.
Την ίδια στιγμή, η χώρα εκτός της τακτικής χρεοκοπίας, έχει να αντιμετωπίσει το πιο ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Μέση Ανατολή φλέγεται, εκατομμύρια μετανάστες έρχονται Ευρώπη περνώντας από την χώρα μας και κάποιες δεκάδες χιλιάδες έχουν εγκλωβιστεί εδώ, τα σύνορα καταρρέουν και οι γειτονικές χώρες δράττονται της ευκαιρίας και υιοθετούν αναθεωρητικές πολιτικές.
Όπως το θηρίο που οσμίζεται την αδυναμία και τον φόβο του θηράματος, ο Ερντογάν σπεύδει να αμφισβητήσει επισήμως το status quo στην περιοχή για νέα σύνορα και συνθήκες. Από κοντά και ο Αλβανός πρωθυπουργός, οποίος εκτός της "Τσαμουριάς" θέτει θέμα Ιουνίου... Μετά δε τις εκλογές στα Σκόπια, ο Γκρούεφσκι, ενισχυμένος εκλογικά, θα ξεκινήσει νέες προκλήσεις. Προς το παρόν (εννοείται...) μόνο η Βουλγαρία μένει ήσυχη, λόγω των χιλιάδων ελληνικών επιχειρήσεων που έχουν καταφύγει εκεί για να γλυτώσουν από το εν Ελλάδι φορολογικό κολαστήριο.
Και όλα αυτά, όταν στην Κύπρο ο διεθνής παράγων πιέζει ασφυκτικά για μία λύση στα μέτρα της Τουρκίας, την οποία δεν θέλει να δυσαρεστήσει σε αυτό το ζήτημα, με την ελπίδα να υποχωρήσει στο ανατολικό των συνόρων της μέτωπο. Το ανησυχητικό εδώ είναι ότι η ηγεσία της ελληνοκυπριακής πλευράς δείχνει σημάδια υποχώρησης...
Και όλες τις ανωτέρω μείζονες για τον Ελληνισμό προκλήσεις, καλείται να αντιμετωπίσει μία ολίγιστη πολιτική ηγεσία, η οποία όχι μόνο αγνοεί πλήρως πως να τις χειριστεί, αλλά - το κυριότερο - παγιδευμένη ούσα στις ιδεοληψίες της, αρνείται να αντιληφθεί ποιο είναι το εθνικό συμφέρον.
Είναι προφανές, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, ότι στο όνομα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές προτάσσει την διευθέτηση των οικονομικών εκκρεμοτήτων, προτιμώντας να υποχωρήσει στα εθνικά θέματα.
Ελπίζει ότι τοιουτοτρόπως θα εκτιμηθεί η στάση της από τον διεθνή παράγοντα και θα ανταμειφθεί με μια καλύτερη συμφωνία (για το χρέος, τα πλεονάσματα κλπ), αδιαφορώντας αν υποθηκεύονται εθνικά κεκτημένα που κόστισαν στην χώρα το αίμα των παιδιών της.
Προφανώς το "πανί" της σημαίας που κυματίζει δεν τους συγκινεί...
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
(*) Ποιος ήταν όμως ο Μέρφι και πώς προέκυψε ο περίφημος νόμος του;
Ο Edward Aloysius Murphy, Jr. (1918-1990) ήταν ένας αμερικανός μηχανικός της αεροναυπηγικής που δούλευε σε συστήματα ασφαλείας. Πολέμησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως μέλος του αμερικανικού Στρατού και έφτασε μέχρι τον βαθμό του λοχαγού.
Το 1947 τον βρίσκει να εργάζεται στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Αμερικανικής Αεροπορίας, σε σχεδιασμούς πυραυλικής τεχνολογίας. Εδώ είναι που θα συλλάβει τον περίφημο νόμο του, ως μέρος της καθημερινής του ρουτίνας δοκιμών και αποτυχίας: «ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει», μονολογούσε σε κάθε νέα αστοχία του υλικού...
Ήταν ωστόσο μια μεμονωμένη δοκιμή που πυροδότησε την πρώτη «επίκληση» στον Νόμο: το 1949, στη βάση Edwards Air Force Base της California, ερευνητές μελετούσαν την επίδραση που έχουν τα «G» (βαρύτητα) στο ανθρώπινο σώμα (project MX981), προσπαθώντας να καθορίσουν τον ακριβή αριθμό των «G» που θα μπορούσε να αντέξει ένας πιλότος, ώστε να ενσωματώσουν τη νέα αυτή γνώση στα μελλοντικά σχέδια της αεροναυπηγικής.
Στους επόμενους μήνες αποτυχημένων δοκιμών, ζητήθηκε η συνδρομή του μηχανικού Μέρφι, ο οποίος προσάρμοσε μια σειρά αισθητήρων που θα μπορούσαν να μετρήσουν επακριβώς τη δύναμη G που ασκούταν στον πιλότο. Ένα «ευτυχές ατύχημα» ωστόσο, η λάθος σύνδεση των αισθητήρων από τον βοηθό του Μέρφι(!), κατέληξε στην πρώτη διατύπωση του νόμου του, που είχε τη μορφή μομφής: «αν υπάρχουν δύο τρόποι να κάνεις κάτι και ο ένας εξ αυτών οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή, αυτός [ο βοηθός του] θα διαλέξει τον λάθος τρόπο».
Γενικεύοντας τη διαπίστωση, ο Μέρφι είχε στα χέρια του τον περιβόητο νόμο, η καθολικότητα του οποίου άφηνε άφωνους τους ανθρώπους. Λίγο αργότερα, ο Νόμος του Μέρφι μπήκε στις επιθεωρήσεις και τα περιοδικά της αεροναυπηγικής, ακόμα και στο βιβλίο ορειβασίας του Jack Sack ως επιγραφή (1952), πριν περάσει στην pop κουλτούρα και τον καθημερινό λόγο.
Ο Μέρφι δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με την κοινή ερμηνεία του νόμου του, που επιμένει να βλέπει τη «στριμμένη» πλευρά των άψυχων αντικειμένων. Ο Μέρφι, αντιθέτως, έβλεπε τον νόμο ως στρατηγική επιβίωσης στη ζωή, ως τμήμα ενός αμυντικού μηχανισμού, σύμφωνα με τον οποίο θα πρέπει πάντα να περιμένεις το χειρότερο σενάριο να βγει αληθινό. Όσο για τα πολλαπλά αναπτύγματα του νόμου του και τις μεταφορές του σε άλλους τομείς της καθημερινότητας, ο Μέρφι περιοριζόταν να τα αποκαλεί «γελοία, ασήμαντα και εσφαλμένα».
