Η αυτο-ταπείνωση του Τσίπρα, είναι ταπείνωση της Ελλάδας
Κώστας Βαϊμάκης
(Πηγή : http://www.koolnews.gr/)
Ο Αλέξης Τσίπρας όταν πήγαινε σχολείο, προφανώς στο μάθημα της Γεωγραφίας έκανε κοπάνες. Έχασε πολλά μαθήματα αγγλικών λόγω καταλήψεων, όσο για τα Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο, μάλλον ήταν πολύ πρωινές ώρες και τον έπαιρνε ο ύπνος.
Αλλά οι καλοί τρόποι, δεν είναι κάτι που διδάσκεται στο σχολείο ή στο Πανεπιστήμιο – είναι ένα «μάθημα» που το «διδάσκεσαι» σπίτι σου. Και προφανώς (και) εκεί έκανε κοπάνα...
Δικαίωμα στην αυτοταπείνωση, έχει ο κάθε άνθρωπος. Μπορείς να βγαίνεις, να πίνεις, να κάνεις χαζομάρες, να σέρνεσαι στα πατώματα, να γελάς με τους φίλους σου ή να γελάει ο κόσμος μαζί σου και να μην τρέχει μία, να χύνεσαι σε έναν καναπέ και να είσαι «μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας» . Έτσι γουστάρεις – έτσι κάνεις και σ' όποιον αρέσει. Αυτό βέβαια, αν είσαι διακοπές ή βόλτα με την παρέα, αν είσαι πενταήμερη ή αράζεις σε ένα σπίτι συμφοιτητή. Όταν όμως εκπροσωπείς μια ολόκληρη χώρα, όταν είσαι ο Πρωθυπουργός των Ελλήνων και όταν η χώρα σου βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής ή στη μπούκα, οφείλεις να είσαι τύπος και υπογραμμός. Να είσαι αξιοπρεπής και καθωσπρέπει. Να είσαι «Κύριος» και να σέβεσαι τον προσκεκλημένο σου, πόσω μάλλον αν αυτός ο άνθρωπος είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ακόμα κι αν μετράει μέρες στην Προεδρία, ακόμα κι αν η επίσκεψή του, μετά την εκλογή Τραμπ, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν σεβάστηκε ούτε τον θεσμικό του ρόλο, ούτε τον καλεσμένο του. Προφανώς βαριόταν να πάει στο αεροδρόμιο να υποδεχθεί τον Μπαράκ Ομπάμα και έστειλε τον Πάνο Καμμένο, τον άνθρωπο που έτρεξε στο αεροδρόμιο με την ίδια ταχύτητα, που είχε σπεύσει να συγχαρεί τον Ντόναλντ Τραμπ για την εκλογή του (αυτός και ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ήταν οι δυο πιονέροι...) Εντάξει, προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα φορέσει γραβάτα για κανέναν λόγο, ούτε καν για τον Ομπάμα και αυτό είναι σεβαστό. Αλλά προφανώς είναι ένας άνθρωπος που δεν γνωρίζει ούτε καν ότι πρέπει να κουμπώνει το σακάκι όταν σηκώνεται, όπως δεν γνωρίζει ότι πρέπει να σηκώνεται όταν κάποιος κάνει μια πρόποση και ότι το «toast» δεν είναι με ζαμπόν και τυρί.
Αλλά εντάξει, το έχουμε καταλάβει ότι τα Αγγλικά δεν είναι το φόρτε του Πρωθυπουργού, οπότε το «toast» είναι ξένο στ' αυτιά του. Και πιθανότατα μιλάει σαν το Διονύση Παπαγιαννόπουλο και παριστάνει τον «Θείο από την Αμερική» όταν μιλάει ελληνικά, κάπως σαν να μιλάει greeklish, με αμερικανική προφορά σε ελληνικές λέξεις, διότι ίσως κάνει ταχύρρυθμα αγγλικά και του έχει μείνει η προφορά από την υπερπροσπάθεια. Αλλά το να μιλάς στον ενικό στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, σαν να είναι σειρούλα σου στο στρατό, όχι σε κατ' ιδίαν συζήτηση αλλά μπροστά σε εκατομμύρια κόσμο που παρακολουθεί από την τηλεόραση, το λες από «απρέπεια», μέχρι «τζάμπα μαγκιά». Μόνο που η πραγματική «μαγκιά», δεν φαίνεται από τον ενικό, αλλά από τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι σε έναν καλεσμένο. Και σίγουρα «μαγκιά» δεν είναι σε καμία περίπτωση να χύνεσαι στον καναπέ την ώρα που μιλάει ο Ομπάμα ή να ψιλο-χασμουριέσαι – ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις «γρι», ακόμα κι αν βαριέσαι όλες αυτές τις τυπικούρες, παριστάνεις ότι ενδιαφέρεσαι. Κι ότι καταλαβαίνεις τι λέει. Τον κοιτάζεις στα μάτια, κουνάς το κεφάλι, χαμογελάς, του δείχνεις ότι είναι σημαντικός κι ότι η επίσκεψή του είναι κάτι που τιμάει εσένα και τη χώρα σου.
Δεν είναι όλα τα παραπάνω το πρώτο «φάουλ» του Πρωθυπουργού και πιθανότατα δεν θα είναι το τελευταίο. Είναι ένα ακόμα δείγμα ενός ανθρώπου που δεν έχει τρόπους, που δεν ξέρει πώς να φερθεί, που θεωρεί την ευγένεια «δεξιά συμπεριφορά» από την οποία προσπαθεί να παίρνει απόσταση όποτε μπορεί. Που ντύνεται, κάθεται και φέρεται ως Πρωθυπουργός, με τον ίδιο τρόπο και ντυνόταν, καθόταν και φερόταν στο 15μελές του σχολείου. Που «ξεχνάει» ότι εκπροσωπεί μια ολόκληρη χώρα κι όχι μια φοιτητική παράταξη ή τον Συνασπισμό του 3%, τότε που φώναζε «φονιάδες των λαών – Αμερικάνοι». Τώρα τους υποδέχεται τους «φονιάδες των λαών», συνομιλεί μαζί τους και ζητά τη συνδρομή τους στο πρόβλημα του χρέους. Που δεν έχει καν κοντά του μερικούς συνεργάτες ή στελέχη που να τον βοηθήσουν, να του πουν πώς είναι το πρωτόκολλο, πώς είναι οι κανόνες ευπρεπούς συμπεριφοράς. Στη Βενεζουέλα, στην Κούβα ή σε παρόμοιες «δημοκρατικές δυνάμεις», όλο αυτό το σκηνικό αγένειας, αδιαφορίας και βαρεμάρας, μπορεί να ήταν ακόμα και πολιτική στάση, μια κάποιου είδους δήλωση, ένας τρόπος να περάσεις μηνύματα. Αλλά στην Ελλάδα που ανήκει στην Ευρώπη, στη «δυτική» και μνημονιακή Ελλάδα, όλο αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς, είναι από αστείο μέχρι επικίνδυνο.
