Η τούρτα και το κερασάκι
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Η δύναμη της συνήθειας έκανε πολλούς να μην προσέξουν μία μικρή, αλλά ευπρόσδεκτη βελτίωση της καθημερινότητας στο κέντρο της Αθήνας. Προχθές, Τετάρτη, για πρώτη φορά μετά πολλούς μήνες δόθηκε ξανά στην κυκλοφορία η Ηρώδου Αττικού και η διαφορά στην κίνηση των αυτοκινήτων ήταν αισθητή. Πώς συνέβη αυτό ρώτησα τον οδηγό του ταξί και εκείνος απάντησε με ένα αστείο: «Μήπως πάμε σε εκλογές;». Γελάσαμε, όμως δύο ώρες αργότερα ο Τσίπρας, μιλώντας στην Κ.Ο. του κόμματός του, αναφερόταν για πρώτη φορά στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών – συγκεκριμένα, το χρησιμοποίησε ως απειλή προς τους βουλευτές του, ώστε να ψηφίσουν σαν καλά παιδιά τα μέτρα της β΄ αξιολόγησης. Χθες, Πέμπτη, είχαμε βέβαια μερικές εκατοντάδες συνδικαλιστών που διαδήλωναν στη Σταδίου το μεσημέρι, με την εξαίρεση όμως εκείνων των ωρών, η Ηρώδου Αττικού ήταν και πάλι ανοικτή. Αναρωτιέμαι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, μήπως η Ηρώδου Αττικού είναι το κερασάκι στην τούρτα των εκλογών. Βεβαίως, το κερασάκι από μόνο του δεν κάνει την τούρτα, όμως τούρτα χωρίς κερασάκι δεν γίνεται.
Φοβάμαι ότι οι περισσότεροι δεν θα πάρετε σοβαρά την επισήμανσή μου ως ένδειξη εκλογών, είναι όμως φανερό ότι η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο τον τελευταίο καιρό να παρουσιάσει καλές ειδήσεις. Κάνει τα πάντα, θα μπορούσαμε να πούμε, για να κερδίσει συμμαχίες στην κοινωνία. Τις περισσότερες φορές οι σχετικές πρωτοβουλίες της προδίδουν αγωνία, αν όχι απελπισία. Πυκνώνουν, κατ’ αρχάς, οι σαχλές κινήσεις «υψηλού συμβολισμού»: η ξεκούδουνη πρόσκληση στην Εθνική του 2004, το άνοιγμα υποκαταστήματος του Μαξίμου στη Θεσσαλονίκη, ακόμη και η λυρική αναφορά του πρωθυπουργού προς την Κ.Ο. στη συνάντηση των ηγετών του Ευρωπαϊκού Νότου, που έγινε προ καιρού στην Αθήνα και πέρασε απαρατήρητη. Στην ίδια κατηγορία νομίζω ότι πρέπει να εντάξουμε και την ανήκουστη έμπνευση του υπουργείου Υποδομών να ξεθάψει ολυμπιακά έργα που δεν έγιναν επειδή δεν έπρεπε να γίνουν και να εξαγγέλλει τώρα την κατασκευή ανισόπεδου κόμβου στη Λ. Αλεξάνδρας.
Πέραν των επικοινωνιακών, στα πρακτικά ζητήματα η παροιμοιώδης ανικανότητα της κυβέρνησης, έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια στην εξουσία, έχει αρχίσει να θυμώνει –για να μην πω να αγριεύει– τον κόσμο· και τουλάχιστον αυτό οι κυβερνώντες πρέπει να το νιώθουν. Μιλούν, λ.χ., για επενδύσεις και ανάκαμψη, αλλά το αντάρτικο στις ιδιωτικοποιήσεις συνεχίζεται κανονικά, όπως στην περίπτωση του Ελληνικού, όπου παραμένει (άγνωστο για πόσο) το αμαξοστάσιο των Οδικών Συγκοινωνιών και καμία πρόβλεψη δεν έχει γίνει για τη μετακόμισή του αλλού. Η κατάρρευση είναι ιδιαιτέρως αισθητή στο μεταναστευτικό, όπου η κυβέρνηση υπερασπίζεται την ανημπόρια της με τον κυνισμό της. Ο Γ. Μουζάλας, ουσιαστικά, εκβιάζει τους κατοίκους της Χίου να ανεχθούν την ανικανότητά του και τις επιπτώσεις της στις ζωές τους, ειδάλλως τους προειδοποιεί ότι θα καταρρεύσει η συμφωνία με την Τουρκία και το νησί θα πλημμυρίσει πρόσφυγες και μετανάστες.
Και όσο προχωρούμε, τόσο τα προβλήματα γίνονται μεγαλύτερα και ο ορίζοντας σκοτεινιάζει για την κυβέρνηση. Στα οικονομικά χάθηκε το χρονικό όριο της 5ης Δεκεμβρίου, ενώ η υπόθεση του χρέους δεν εξελίσσεται με τρόπο που θα επέτρεπε βάσιμες ελπίδες. Ακόμη μεγαλύτεροι είναι οι κίνδυνοι στον ορίζοντα των διεθνών σχέσεων της χώρας. Ο Ερντογάν είναι φανερό ότι έχει ξεφύγει, η δε εκλογή του Τραμπ στην Αμερική περιπλέκει τα πράγματα και εντείνει την αβεβαιότητα. Η ανησυχία για τα εξωτερικά είναι πραγματική, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση. Για τον λόγο αυτόν ο Μητσοτάκης επισκέφθηκε ξαφνικά το ΥΕΘΑ, σε μια επίδειξη εθνικής σύμπνοιας περί τα αμυντικά τής χώρας.
Τα πάντα τριγύρω κάνουν δυσοίωνο το μέλλον της κυβέρνησης και, ίσως γι’ αυτό, η απελπισία προσπάθησε να φανεί ως μαχητικότητα στην πρόσφατη ομιλία του πρωθυπουργού προς την Κ.Ο. Ακόμη και οι αδιάφοροι για τα πολιτικά πρέπει να ένιωσαν κάπως περίεργα, ακούγοντας τον πρωθυπουργό να αντιστρέφει τους ρόλους και να κατηγορεί, σαν αντιπολίτευση ο ίδιος, την κανονική αντιπολίτευση. Δεν ήταν το μόνο· ο σουρεαλισμός ήταν διάχυτος στην ομιλία. Ζήτησε από τα στελέχη, λ.χ., να βγουν στους δρόμους και να σταθούν δίπλα στους ανθρώπους (δικές του οι λέξεις), όταν ο ίδιος ανοίγει δεύτερο γραφείο στη Θεσσαλονίκη. Εξίσου αστείο ήταν να τον ακούς να προειδοποιεί για τη «λαϊκιστική Δεξιά στην Ευρώπη», όταν ο ίδιος συνεργάζεται με μια πρώιμη, εγχώρια εκδοχή του φαινομένου.
Με όλα αυτά εννοώ ότι οι εκλογές είναι πιθανές, όχι επειδή τις θέλει η κυβέρνηση, αλλά επειδή ενδέχεται να υποχρεωθεί να τις κάνει. Το αεροπλάνο της κυβέρνησης πάει με μισό κινητήρα και είναι ζήτημα για πόσο ακόμη τη βγάζει. Ο Τσίπρας έχει φορέσει το αλεξίπτωτο και είναι δίπλα στην έξοδο κινδύνου, έτοιμος να την κάνει. Δεν θα το ήθελε να συμβεί· θα προτιμούσε να προσγειωθεί στον προορισμό του το αεροπλάνο με τον ίδιο μέσα. Ομως εκείνο που δεν θα ήθελε με τίποτα να συμβεί, θα ήταν να πέσει το αεροπλάνο και ο ίδιος να μην έχει προλάβει να πηδήξει. Γι’ αυτό δεν αποκλείονται οι εκλογές.
Παρόμοια φαίνεται να είναι και η εκτίμηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εξ ου και η οσμή ναφθαλίνης στον πρόσφατο ανασχηματισμό της σκιώδους κυβέρνησης – είναι, στην πραγματικότητα, η οσμή της προεκλογικής ετοιμότητας, διότι απλούστατα δεν πας σε εκλογές τσακωμένος με το κόμμα σου. Τη σοβαρότητα του ενδεχομένου πρέπει να την καταλαβαίνουν και στην ΠΑΣΟΚάρα της Φώφης, διότι και εκεί οι πιέσεις ξαφνικά εντείνονται από δεξιά και αριστερά. Βεβαίως, το καταλαβαίνουν και στο Ποτάμι – αλλά τι σημασία έχει, αφού στέρεψε; Οι μόνοι –ευτυχείς αυτοί στη νιρβάνα τους– που δεν τους αγγίζει τίποτε και παραμένουν ατάραχοι στον κόσμο τους είναι οι διανοούμενοι της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Μόλις προχθές, λ.χ., διάβαζα ότι συναντήθηκαν οι εκπρόσωποι δύο κινήσεων και «συμφώνησαν ότι έφθασε η ώρα των αποφάσεων». Το συμφώνησαν και δεν πήραν καμία απόφαση...
You are fired!
Δεν νομίζω να το είπε αυτό ο Τραμπ στην εικοσάλεπτη, σύμφωνα με το Μαξίμου, συνομιλία του με τον Τσίπρα. Φαντάζομαι όμως ότι θα ήθελε να το πει, μόνο και μόνο για την ταλαιπωρία της επικοινωνίας...
(Στην φωτογραφία : Ναι, αυτός είναι το Ποτάμι. Εντελώς. Από τη φύση του...)
