Από τον Ανένταχτο
Τις προάλλες ήθελα να ανέβω οικογενειακώς στον Λυκαβηττό, ένα από τα πιο τουριστικά σημεία της Αθήνας. Η οικογένεια ήθελε τελεφερίκ. Κάπως έτσι ξεκινάει η …περιπέτεια...
Ψάχνοντας για την αφετηρία του τελεφερίκ διαπίστωσα την παντελής έλλειψη κατευθυντήριων σημάνσεων. Κάνοντας κύκλους τελικώς ανακάλυψα μία σήμανση, που έλεγε προς τελεφερίκ.
Σημειώστε ότι η σήμανση ήταν απλά έπος.
Τουλάχιστον 30 ετών ξεθωριασμένη με ξεκολλημένα γράμματα. Κρυμμένη πίσω από κλαδιά δέντρων. Πάνω από νεότερη, η οποία έλεγε ότι αν στρίψεις, το στενό είναι αδιέξοδο !!!
Φτάνω τελικά στο χώρο όπου το parking ανύπαρκτο (λογικό). Στο σημείο όμως που δεν είχε parking δέσποζαν 4(!) κάδοι σκουπιδιών οι οποίοι πραγματικά έζεχναν…
Είμαι βέβαιος ότι το έψαξαν και όντως πρέπει να βρήκαν το καλύτερο σημείο να τους αφήσουν.
Αφήνω το αυτοκίνητο κάπου εκεί με την ελπίδα ότι δεν θα με γράψουν, (όντως δεν με έγραψαν) και πάω για το τελεφερίκ.
Διαδρομή ανά μισή ώρα, 3-4 θέσεις μέσα για να κάτσεις.
Βέβαια πως θα δουλέψει το καφέ απέναντι. Έτσι έρχεται η ανάπτυξη βρε άσχετοι !
Διακόσμηση από παλαιά (;) χορηγία του κονιάκ ΜΕΤΑΧΑ.
Το μαγαζάκι μέσα με τα γνωστά πιασοκώλικα αναμνηστικά, και τις γνωστές καρτ ποστάλ (γάτες, γαϊδούρια, τον Θεό Πάνα με μία τέτοια να κλπ).
Ήθελα να ήξερα αν υπάρχει τουρίστας που αγοράζει σήμερα τέτοιες μ@λ@κίες.
Βεβαίως μέσα στο αναμνηστικά νάσου στο άσχετο και ένα μηχάνημα που έφτιαχνε γρανίτα. Η Ελληνική καινοτομία στο απόγειο της.
Πως θα κάνουμε την αρπαχτή μας ντε !
Αναγραφή τιμών σε όλα τα είδη από ανύπαρκτη έως επιτηδευμένη για να ρωτήσεις έναν από τους 3 υπαλλήλους που βρίσκονταν εκεί. Για να δικαιολογήσει τον μισθό του μάλλον ή για να κάνεις το απαραίτητο παζάρι;
Πάω να βγάλω τα εισιτήρια (7,50€ το άτομο) και ζητώ να πληρώσω με κάρτα. Μου λέει η κοπέλα ότι με κάρτα πληρώνεται επάνω...
Θα επανέλθω…
Ξεκινάει το τελεφερίκ και στην σκοτεινή διαδρομή κάπου στο μέσον ξαφνικά κάποια φωτορυθμικά με άσχετα μηνύματα που πιθανόν ήταν για το κονιάκ ΜΕΤΑΧΑ αλλά έπρεπε να το παλέψεις για να κάνεις τον συσχετισμό (craftsmanship και κάτι άλλες λέξεις χωρίς...τοποθέτηση προϊόντος….)
Φτάνουμε επάνω και λέω πως θα με αναγνωρίσουν ότι δεν πλήρωσα κάτω. Μαζί μας ανέβηκε και ένας "ρουφιάνος" ο οποίος λέει με δυνατή φωνή στον πάνω υπάλληλο: "Αυτός με την κίτρινη μπλούζα". Εντάξει λέω μας μάγκωσαν.
"Ακολουθήστε με" μου λέει ο εργαζόμενος και με πάει μέσα από κάτι σκάλες στο εστιατόριο. "Περιμένετε εδώ λιγάκι", και εξαφανίζεται μέσα την κουζίνα…
Μετά από 4-5 λεπτά έρχεται με το μηχάνημα για τις κάρτες και ξεκινάει να γράφει την χειρόγραφη (!) απόδειξη. Μετά από συνολικά 15 λεπτά ολοκλήρωσα την συναλλαγή.
Μου έμειναν άλλα 15 λεπτά για να ανέβω, καθώς οι διαδρομές πάνω κάτω είναι ανά μισή ώρα…
Του λέω: "Δεν θα ήταν πιο εύκολο να βάζατε ένα μηχάνημα κάτω στην είσοδο;"
"Ξέρετε τι διαδικασίες χρειάζονται κύριε για να γίνει αυτό; Δεν είναι εύκολο !!!" μου λέει.
Μένω παγωτό
Καταφέρνω να συγκρατηθώ και του λέω "Αν ήμασταν άλλοι 5 εδώ ο τελευταίος θα έφευγε σε 45 λεπτά. Και καλά εγώ είμαι Έλληνας, αν ήταν τουρίστες τι θα έλεγαν;"
Δεν μου απαντά. Λογικό. Στην Ελλάδα του 2016 δεν ασχολούμαστε με λεπτομέρειες.
Ξεκινάω να ανέβω στην εκκλησία, μπαίνουμε μέσα να ανάψει η οικογένεια ένα κερί. Πάω να ρίξω τα απαραίτητα ψιλά (κουμπιά δεν είχα μαζί μου) και ακριβώς μπροστά από την σχισμή, η επιτομή του marketing.
Μία εικόνα του Αγίου Γεωργίου μόνο με 8€ ! Δεν γινόταν να μην το δεις.
Ξεφεύγω από την παγίδα και πάω προς τα έξω να δω την θέα.
Στο πλάτωμα ένας μικροπωλητής παππούς ο οποίος καθόταν αραχτός στην μία καρέκλα και στην άλλη είχε τα πόδια του απλωμένα, προφανώς κατάκοπος από... το καθισιό πούλαγε κάτι κολιέ, χαϊμαλιά.
Hand made ή made in China δεν γνωρίζω.
Δεν ξέρω τι γλώσσα μίλαγε αλλά τα μιλούσε άπταιστα ο μπαγάσας. Σε όσους έβγαιναν από την εκκλησία τους έλεγε "πσσστττ", "εεεεεε" και τους έδειχνε με νοήματα το εμπόρευμα του.
Η θέα πραγματικά μαγευτική, αρκεί να κοιτάς μακριά.
Ακριβώς από κάτω, στην πλαγιά, συλλογή από πάσης φύσης σκουπίδια.
Πλαστικά μπουκάλια νερών, κουτάκια αναψυκτικών και διάφορα άλλα απορρίμματα, τα οποία θυμίζουν όχι μόνο χωματερή αλλά και το τι πραγματικά πρεσβεύει σήμερα ο νεοέλληνας.
Αν νομίζεται ότι είμαι αφοριστικά υπερβολικός στην περιγραφή μου δεν έχετε παρά να κάνετε τον κόπο.
Εάν αυτά γίνονται στο κέντρο της τουριστικής Αθήνας, φανταστείτε τι θα γίνεται σε άλλα σημεία ανά την Ελλάδα.
Εάν έτσι μεταχειριζόμαστε την βαριά μας βιομηχανία (τουρισμός), φανταστείτε πως μεταχειριζόμαστε τους υπόλοιπους κλάδους της οικονομίας μας.
Πολύ εύστοχα ο Μέγας Ρούλης (Χάρρυ Κλυνν για τους μη μυημένους) είχε πει:
"Αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα αμά λάχει να ούμε …."
Θυμάμαι σαν τώρα τον πατέρα μου να λέει:
"Μην προσπαθείς να βοηθήσεις κάποιον που δεν θέλει να σωθεί..."
Μετά από 6-7 χρόνια οικονομικής κρίσης, έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα:
Δεν είναι ό,τι δεν μπορούμε, απλά δεν θέλουμε να σωθούμε.
Καλό καλοκαίρι
Εις το επανιδείν
Ο Ανένταχτος
