Ο χουλιγκανισμός βλάπτει τη χώρα
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Υπάρχει κόσμος, πολύς κόσμος, που βρίσκεται στα «κάγκελα» με αυτήν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Εχει γενικούς και προσωπικούς λόγους να είναι οργισμένος. Γενικούς, λόγω της ζημιάς που προκλήθηκε στον τόπο την περίοδο της «τρελής κούρσας» του 2015 και της πολιτικής του σε θεσμικά ζητήματα. Προσωπικούς, γιατί νιώθει να χάνει τις τελευταίες του αντοχές με τους παράλογους φόρους που καλείται να πληρώσει.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως αυτόν τον θυμό, γιατί δεν είναι ούτε υπόγειος ούτε υπόκωφος. Κάθε άλλο. Καταλαβαίνω, επίσης, ότι αυτός ο θυμός ζητάει επειγόντως πολιτική έκφραση. Οταν οι εξουθενωμένοι και θυμωμένοι πολίτες νιώθουν ότι δεν τους εκφράζεις επαρκώς, εξεγείρονται. Το κατάλαβα και αυτό προσωπικά την εβδομάδα που πέρασε...
Ο θυμός, όμως, πολλές φορές τυφλώνει και θολώνει την κρίση. Ο κόσμος του «Μένουμε Ευρώπη» του περασμένου καλοκαιριού δεν έχει ανάγκη τον χουλιγκανισμό. Το ζητούμενο είναι να εκφρασθεί με τσαγανό και μετριοπάθεια. Ο δεξιός χουλιγκανισμός βλάπτει τη δημοκρατία και τον δημόσιο διάλογο όσο και ο αριστερός. Ο κανιβαλισμός μέσω των social media, η δαιμονοποίηση και η άλογη αντιπολίτευση είναι εύκολες παγίδες για να πέσει κανείς μέσα. Αλλά δεν οδηγούν πουθενά.
Δεν είναι εύκολες εποχές για να είναι κανείς ψύχραιμος και μετριοπαθής, όταν το γήπεδο έχει πάρει φωτιά και το κοινό ζητάει «αίμα». Θεωρώ, ωστόσο, ότι οι υπερβολές περί Εξεταστικών, Ειδικών Δικαστηρίων και των παρελκομένων... κάνουν κακό. Θα έγραφα –και έχω γράψει– το ίδιο και πρόπερσι και δέκα χρόνια πριν. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι στην πολιτική χρειάζονται τα «ντόμπερμαν», που δαγκώνουν όταν πρέπει ή αμύνονται εκεί όπου χρειάζεται. Ειδικά, μάλιστα, όταν ο αντίπαλος αποδείχθηκε τόσο σκληρός και αδίστακτος. Βέβαια, όταν τα «ντόμπερμαν» καθορίζουν την πολιτική ατζέντα, το ήθος και το ύφος, η καταστροφή δεν θα αργήσει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δείξει τσαγανό στην πολιτική. Οπως και άλλοι που έπαιξαν τον ρόλο του αναχώματος τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στο τσουνάμι του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας. Δεν έχει κανένα λόγο να παρασυρθεί από τη «θύρα Χ» του γηπέδου. Η ελληνική κοινωνία έχει, άλλωστε, αλλάξει, ελπίζει κανείς. Οι λίγοι μπορεί να παθιάζονται και να φανατίζονται. Οι πολλοί περιμένουν περισσότερα. Πληρώσαμε ακριβά τις ακρότητες και τη βιασύνη του κ. Τσίπρα. Τώρα βγάζει το φίδι από την τρύπα και κάνει πράγματα που μια κεντροδεξιά κυβέρνηση δύσκολα θα μπορούσε να φέρει εις πέρας. Και το κυριότερο; Απελευθερώνει με τα λόγια και τα έργα την επόμενη και τη μεθεπόμενη κυβέρνηση από ταμπού και αγκυλώσεις δεκαετιών. Του έτυχε ο κλήρος να μάθει στους πολίτες ότι η διαμαρτυρία σκέτη δεν φέρνει δουλειές. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό.
Και κάτι τελευταίο. Οταν προτείνω να αποφύγουμε τον χουλιγκανισμό, δεν προτείνω την άνευ όρων συναίνεση ή, ακόμη περισσότερο, την ευκαιριακή συνεννόηση που εξυπηρετεί περίεργα προσωπικά ή άλλα συμφέροντα. Αν, όμως, ο αριστερός χουλιγκανισμός και ο άκρατος λαϊκισμός δώσουν τη σκυτάλη στον δεξιό, η χώρα δεν θα πάει πουθενά. Ξέρω... ξέρω... Πολλοί δεν θέλετε να το ακούσετε την ώρα που νιώθετε οργή και απελπισία ή, κατά τη γνωστή νεοελληνική συνήθεια, αποδίδετε την έκκληση για ψυχραιμία στο δημοφιλές σενάριο της εβδομάδας. Χωρίς κάποια όρια στο πολιτικό παιχνίδι και μια στοιχειώδη εθνική συνεννόηση, θα συνεχίσουμε, πάντως, να κατρακυλάμε καθώς θα μας σαγηνεύουν οι ιαχές της αιμοδιψούς γαλαρίας.
