Είναι «γραφικός» ο Βασίλης Λεβέντης;
Κώστας Γιαννακίδης
(Πηγή : http://www.protagon.gr)
Ο Βασίλης Ζαφειρόπουλος πέθανε στις 25 Ιουνίου 2012. Η μνήμη των κοινών θνητών δεν είναι, φυσικά, αιωνία, αλλά, αν μη τι άλλο, ο VaZa όλο και κάτι λέει στους Σαλονικιούς των ‘90ς.
Δεν μπορεί να ήσουν τότε στη Θεσσαλονίκη και να μην είχες ακούσει για τον Βασίλη Ζαφειρόπουλο. Μεταξύ μας, φαίνεται κομμάτι δύσκολο και να μην είχες κατέβει παραλία για ομιλία του.
Δεν μπορεί να ήσουν τότε στη Θεσσαλονίκη και να μην είχες ακούσει για τον Βασίλη Ζαφειρόπουλο. Μεταξύ μας, φαίνεται κομμάτι δύσκολο και να μην είχες κατέβει παραλία για ομιλία του.
Ο Βασίλης εμφανίστηκε στα κοινά της πόλης στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ωραίος, χαρούμενος τύπος. Πουλούσε τρέλα και αριστοφανική προσέγγιση της πολιτικής. Υποτίθεται ότι ίδρυσε το Κίνημα Κινουμένων Ανθρώπων, αλλά στις εκλογές κατέβαινε ως ανεξάρτητος. ΠΑΟΚ, χαβαλές και καταγγελία του πολιτικού συστήματος. Τι άλλο χρειαζόταν για να κάνει σουξέ; Μια διαφορετική εποχή, είναι η προφανής απάντηση. Όμως τότε ο δικομματισμός ήταν ισχυρός. Το ΠΑΣΟΚ έχανε εκλογές υπό το βάρος του σκανδάλου Κοσκωτά, έπαιρνε 39% και λέγαμε ότι φυλλορροούσε. Τι να έκανε και ο Βασίλης; Αλλά η Θεσσαλονίκη έχει μνήμη. Αδίκησε έναν Βασίλη, επιβράβευσε κάποιον άλλο.
Η επίδοση της Ενωσης Κεντρώων στην Α’ Θεσσαλονίκης (6.78%) είναι και η καλύτερη που κατέγραψε το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη στον εκλογικό χάρτη της χώρας. Αυτό οδήγησε σε μία εντελώς αστεία ανάλυση που έλεγε ότι ο Λεβέντης βγήκε μέσα από το εσωκομματικό ρήγμα της Νέας Δημοκρατίας. Οι καραμανλικοί, λέει, ψήφισαν Λεβέντη, αρνούμενοι ψήφο στην παράταξη τους. Ανοησίες. Η αλήθεια είναι ότι η ψήφος στον Λεβέντη ξεκίνησε ως τάση στους κόλπους των οργανωμένων οπαδών του Ηρακλή. Είναι οι «γριές» το 6,78% της Θεσσαλονίκης; Μην μπλέξουμε με αυτά. Σημασία έχει ότι ο Λεβέντης ξεκίνησε από εκεί και έγινε trend σε ένα ικανό αριθμό νέων ανθρώπων που επέλεξαν την Ενωση Κεντρώων ως ψήφο διαμαρτυρίας και χαβαλέ. Για ποιο λόγο, άλλωστε, να ψηφίσει κάποιος την Ενωση Κεντρώων;
Αξίζει να υποβάλετε τον εαυτό σας σε μία δοκιμασία. Πάρτε ένα λευκό χαρτί και προσπαθήστε να γράψετε μερικές βασικές θέσεις και πολιτικές προτάσεις της Ενωσης Κεντρώων. Δεν είναι εύκολο. Μέχρι στιγμής το κοινοβουλευτικό αποτύπωμα του Βασίλη Λεβέντη στοιχειοθετείται από μία και μοναδική γραμμή: οικουμενική κυβέρνηση. Ακόμα και αν ανατρέξετε στον δικτυακό κόμβο της Ενωσης (υπό τον τίτλο «Αντιδιαπλοκή») δεν πρόκειται να βρείτε κάτι ιδιαίτερο στην ενότητα με τις «Θέσεις» του κόμματος. Υπάρχει, ας πούμε, ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε την Πρωτοχρονιά του 2014 και περιγράφει προτάσεις για το «Πώς θα φύγουμε από το μνημόνιο». Το σχέδιο είναι φιλόδοξο: «Το πρώτο πράγμα είναι να σώσουμε την οικονομία, το δεύτερο να αποδώσουμε αξιοπρέπεια στον κάθε ‘Ελληνα, στην καθεμιά Ελληνίδα.» Κατά τα λοιπά, στην «Αντιδιαπλοκή» διαβάζουμε για την κοινοβουλευτική δραστηριότητα του κόμματος που, κυρίως, ασχολείται με εκείνα τα μικρά της εθνικής και περιφερειακής καθημερινότητας.
Η Ενωση Κεντρώων, λοιπόν, δεν ψηφίστηκε για τις πολιτικές της θέσεις αν και στην Ελλάδα ο λόγος του καφενείου απολαμβάνει την εκτίμηση σεβαστού τμήματος του πολιτικού ακροατηρίου. Η Ενωση Κεντρώων ψηφίστηκε αποκλειστικά και μόνο για τον πρόεδρο της, τον Βασίλη Λεβέντη, τον άνθρωπο που εισήγαγε τον «ψόφο» στο δημόσιο λόγο, έστω και δια της λούμπεν παρουσίας του στην περιθωριακή τηλεόραση. Επελέγη πρωτίστως ως μήνυμα διαμαρτυρίας, αλλά δεν είναι και λίγοι εκείνοι που ψήφισαν Λεβέντη για να επιβραβεύσουν την επιμονή του. Μία συμπαθητική καταφυγή, όταν έχουν εξαντληθεί όλες οι άλλες. Σε αυτό βοήθησε και η φυσιογνωμία του προέδρου, η κόπωση που αποτυπώνεται στο γερασμένο του πρόσωπο και η ευκολία με την οποία ένας άνθρωπος της τρίτης ηλικίας μπορεί να ταυτιστεί μαζί του. Μεταξύ μας, εδώ άλλοι και άλλοι μπήκαν στη Βουλή, γιατί να μην μπει και ο Λεβέντης;
Αλλώστε ο πρόεδρος δεν είπε ψέματα στους ψηφοφόρους του. Κατηγορήθηκε πως είπε στους ανθρώπους του, όταν αθέτησε την προεκλογική υπόσχεση για εναλλαγή των υποψηφίων του στις έδρες της Βουλής. Περασμένα ξεχασμένα. Με δάκρυα στα μάτια, ο Βασίλης Λεβέντης, είπε στους συνεργάτες του ότι αγωνίζεται για να τους βρει περισσότερες κοινοβουλευτικές έδρες. Το επανέλαβε και την Τρίτη, μιλώντας στον ΣΚΑΙ: «εγώ θέλω πρώτα να κερδίσω σαράντα έδρες και μετά να διαπραγματευτώ από θέση ισχύος τη θέση μου στην κυβέρνηση.» Και λίγο αργότερα στη Βουλή είπε ότι δεν είναι «δεκανίκι του Τσίπρα». Ορθό. Μάλλον ουρά του είναι.
Αυτό δεν είναι παράλογο. Και θα μπορούσε να εξηγηθεί και με ψυχολογικούς όρους. Ενας άνθρωπος που επί 35 χρόνια μάχεται εναντίον γραφικών μυκονιάτικων ανεμόμυλων, βρίσκεται στον προθάλαμο της εξουσίας, μπροστά στη μεγάλη πόρτα. Πώς να αντισταθεί και να μη γυρίσει το πόμολο; Δεν είναι άσχημα εκεί πάνω. Δεν είναι διόλου άσχημα. Καλοί μισθοί, ισχυροί συνομιλητές, επιδότηση, ασφαλές αυτοκίνητο και φρουρά. Δεν είναι λίγα ως κίνητρα. Είναι και ανθρώπινα. Εκτός των άλλων, στην πραγματικότητα ο πρόεδρος Λεβέντης δεν έχει να λογοδοτήσει σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι του εκλογικού σώματος. Ποιους εκπροσωπεί ο Λεβέντης εκτός από εκείνους που συγκροτούν τον στενό κομματικό μηχανισμό του; Τους χαβαλέδες; Και ο ίδιος γνωρίζει ότι ως κόμμα δεν αντιστοιχεί σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της κοινωνίας.
