Ο Τσίπρας στην Ντίσνεϋλαντ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Η επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδος Αλέξη Τσίπρα στην Κίνα δεν είναι της κατηγορίας «ο Νίξον στην Κίνα» και όχι μόνον λόγω διαφοράς μεγέθους των δύο χωρών αλλά και ουσίας. Δεν είναι πολιτική η επίσκεψη του Τσίπρα, όπως του Νίξον: Ο αδυσώπητος αντικομμουνιστής πιάνει φιλία με την Κίνα και μεταμορφώνει προς όφελος της Δύσης τη γεωπολιτική κατάσταση. Εγινε και όπερα (δεν την έχω ακούσει) από τον Τζον Ανταμς!
Οχι. Του δικού μας είναι μία επίσκεψη τελείως διαφορετικού χαρακτήρα. Είναι ένα ταξίδι στην Ντίσνεϋλαντ. Είναι δηλαδή μία επίσκεψη σε ένα αχανές και ανεξάντλητο θεματικό πάρκο του ιδανικού μέλλοντος, όπως το φαντάζονται και το θέλουν οι κυβερνώντες: Στον κόσμο ενός πανίσχυρου και επιτυχημένου μονοκομματικού καθεστώτος. Κάπως έτσι θα ήταν το ιδεώδες τους για την Ελλάδα στο μέλλον. Αγωνίζονται για κάτι ανάλογο στην πατρίδα τους. Πήγαν, λοιπόν, όλη η συντροφιά μαζί, διακοπές στον κομμουνισμό. Σε έναν μεταλλαγμένο κομμουνισμό, ασφαλώς· ωστόσο, γνήσιο απόγονο του αυθεντικού και, το κυριότερο, σε έναν κομμουνισμό που πέτυχε και δεν απειλείται.
Η χαρά του παιδιού στην Ντίσνεϋλαντ. Αυτό ήταν το πνεύμα της επίσκεψης Τσίπρα στην Κίνα. Ναι, υπήρχαν κάποιες συμφωνίες που είχαν προετοιμαστεί από άλλους και έπρεπε να υπογραφούν, αλλά η διάθεση (το mood, που λένε οι Γκρικς) ήταν διακοπών. Γι’ αυτό και η ελαφρότητα του πνεύματος, η ευκολία των αστεϊσμών, ενίοτε προσβλητικών για τους οικοδεσπότες. Γι’ αυτό, επίσης, η προφανής απουσία σοβαρής προπαρασκευής από πλευράς του πρωθυπουργού της Ελλάδος – διακοπές πάμε, γιατί να διαβάσουμε; Από μια πλευρά δεν έχουν άδικο, αν το βλέπουν έτσι. Διότι μόλις την παραμονή του ταξιδιού στην Κίνα η κυβέρνηση αποπειράθηκε να εξαπατήσει τους Κινέζους. Επομένως, τι σημασία έχουν οι εντυπώσεις που θα αφήσουμε; Πάμε για διακοπές που σου λέω! Τέλος, αυτή η διάθεση Ντίσνεϋλαντ εξηγεί και την ενδυματολογική ελαφρότητα των επισήμων επισκεπτών: τα κοντομάνικα και τα τοιαύτα.
Ελπίδα, επομένως, να γίνει κάποτε και ο Τσίπρας όπερα, όπως ο Νίξον, δεν υπάρχει. Εκτός αν παρέμβη με την πάντα δημιουργική φαντασία του ο νέος μου σούπερ ήρωας στην κυβέρνηση. Αυτός που κατέκτησε σταδιακά, χάρη στη σταθερή και ποιοτική παραγωγή του, την αίγλη του σούπερ ήρωα στα μάτια μου. Εκτός αν –να το πω, επιτέλους, γιατί σας έσκασα– ο Δημήτρης ο Μάρδας ο πολυτάλαντος καταφέρει να πείσει τον Νίκο Καρβέλα να αναλάβει το πρότζεκτ. Πώς; Δεν ξέρω, υποθέσεις μόνο μπορώ να κάνω. Να δοθεί, ας πούμε, η παγκόσμια πρεμιέρα στο Νησί των Γραμμάτων και του Πολιτισμού; Να ερμηνεύει τον ρόλο του Τσίπρα ο Σίρλεϊ Μπάσεϊ; Ο Δημήτρης σίγουρα θα έχει τελειωμένη τη λαμπρή ιδέα, που εμείς ούτε καν μπορούμε να αρχίσουμε να τη φανταζόμαστε…
Της Ελλάδος
Οφείλω μία υφολογική διευκρίνιση. Τελευταία αποφάσισα να αναφέρομαι πάντα στον Αλέξη Τσίπρα ως τον πρωθυπουργό της Ελλάδος και όχι της Ελλάδας. Μου αρέσει αυτό, επειδή οι έννοιες «Τσίπρας» και «Ελλάς» συγκρούονται τόσο ωραία, ώστε ο συνδυασμός τους με κάνει να ακούω μες στον νου ένα τζούφιο κύμβαλο, ένα ξεχαρβαλωμένο κρόταλο ή, ακόμη καλύτερα, μία πίπιζα πεταμένη στο πάτωμα, που κάποιος την πάτησε και με όσο αέρα είχε μείνει στον ασκό της έβγαλε την επιθανάτια στριγκλιά. Η διατύπωση, λοιπόν, ας θεωρηθεί ηχητικό εφέ της στήλης.
Πώς;
Εντυπωσιακός στο ξέσπασμά του από το βήμα της Βουλής ο Γιώργος Χουλιαράκης. «Ποιος είναι ο Γκάλμπρεϊθ;» Ούτε τον είχε δει, ούτε τον είχε ακούσει. «Απίστευτες φαιδρότητες» αυτά που γράφει στο βιβλίο του. Αν προσέξατε, όμως, αυτή η πειστική έκρηξη αγανάκτησης δεν ήταν εκδήλωση κομματικού πατριωτισμού, παρόλο που απευθυνόταν στην αντιπολίτευση. (Αλλωστε δεν ήταν ποτέ κομματικός – καθηγητής στο Μάντσεστερ ήταν.) Δεν υπερασπιζόταν την κυβέρνηση που πλήττει ο φίλος του Βαρουφάκης με τις αποκαλύψεις στο βιβλίο του. Τον εαυτό του και το κύρος του υπερασπιζόταν. Και το έκανε αριστοτεχνικά: Mια απότομη κλιμάκωση του πάθους, χωρίς απώλεια του μέτρου, από έναν ήπιο χαρακτήρα πάντα πείθει το ακροατήριο. Μένω με την ειλικρινή απορία πώς ένας έξυπνος άνθρωπος όπως ο Χουλιαράκης έμπλεξε με αυτόν τον δεύτερης κατηγορίας θίασο…
Tasia for ever
Τώρα, για να το κουβεντιάσω αυτό, πρέπει κατά κάποιον τρόπο να υποκριθώ. Πρέπει, μάλλον, να φαντασθώ μια κατάσταση που επιτρέπει τέτοιου είδους ανάλαφρο κοινωνικό σχολιασμό. Ας πούμε ότι βρίσκομαι σε μια παραλία, κάτω από την ομπρέλα. Ας πούμε ότι, προσωρινά, όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν έχουν περάσει, ότι είμαστε σε διακοπές και φλυαρούμε…
Μου είπαν, λοιπόν, ότι σε επίσκεψη στο Στρασβούργο, για τις εργασίες του Συμβουλίου της Ευρώπης, η αγαπημένη αντιπρόεδρος της Βουλής Τασία Χριστοδουλοπούλου προτίμησε –μάλλον, επεδίωξε– την παρέα των δεξιών συναδέλφων της, εκφράζοντας μάλιστα μια καταφρόνια για τους συντρόφους της. Πλησίασε μια κυρία της Ν.Δ. (μη πω ονόματα…) και της είπε να πάει με τη δική της παρέα για φαγητό, γιατί «εσείς ξέρετε τα καλά εστιατόρια. Πού να πάω με τους άλλους, στον Μπύθουλα;». Αν η Τασία Χριστοδουλοπούλου έκανε πράγματι την αναφορά στον Μπύθουλα (την περιοχή του Κολωνού, από την οποία ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της η Μαντάμ Σουσού του Δημήτρη Ψαθά), τότε υποκλίνομαι στον αυτοσαρκασμό της…
Πρώτη φορά
Κοσμοϊστορικό. Λόγω εκδήλωσης για την Ημέρα της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, χθες οι δρόμοι γύρω από την αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα είχαν αποκλεισθεί από την Αστυνομία, με αποτέλεσμα το γνώριμο κυκλοφοριακό έμφραγμα, την ταλαιπωρία και τα νεύρα. Μπράβο! Καιρός ήταν! Τόσα χρόνια οι δρόμοι της Αθήνας κλείνουν και εμείς ταλαιπωρούμεθα εξαιτίας εκείνων που μισούν τους Αμερικανούς. Καιρός ήταν να το κάνουν και οι ίδιοι. (Αργούν, αλλά μαθαίνουν. Ο ιός του Υπαρκτού μεταδίδεται με τη συνάφεια! Μη βλέπετε που εμείς το κρύβουμε για να μη μας βάλουν στην καραντίνα…)
(Στην φωτογραφία : Συγγνώμη που θα το πω έτσι ωμά, αλλά η ζωή δεν το έβαλε κάτω ακόμη και στο Αουσβιτς, σε ένα εργοστάσιο θανάτου. (Δείτε την ταινία «Ο γιος του Σαούλ», την καλύτερη της περυσινής παραγωγής.) Θα το βάλει κάτω μέσα στη Βουλή;)
