Το βήξιμο και η 9η του Μπετόβεν
Ανδρέας Πετρουλάκης
(Πηγή : http://www.protagon.gr/)
Εγώ θυμάμαι με ακρίβεια πότε αμβλύνθηκε το θρησκευτικό και εθνικό μου συναίσθημα. Πολλά χρόνια πριν κάνω τις τελικές μου διευθετήσεις, στα χρόνια της χούντας, όταν η καθημερινή έπαρση της σημαίας (με όλους τους μαθητές να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο), η πρωινή προσευχή, ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός κάθε Σάββατο και όλες αυτού του είδους οι περιοδικές ελληνοχριστιανικές υποχρεώσεις, είχαν τόση ψυχική ανάταση όσο το κουλούρι στο διάλειμμα.
Και οι μεν δικές μου τελικές διευθετήσεις δεν ενδιαφέρουν κανέναν, έχει ενδιαφέρον όμως η παρατήρηση των παιδιών της γενιάς μου, που ξεκινώντας από λαρυγγισμούς και ευρηματικές παραλλαγές του Ύμνου εις την Ελευθερίαν, συμπληρωματικές ρίμες στο Πάτερ Ημών και γράψιμο μαθημάτων μέσα στη Μητρόπολη Αθηνών, σιγά σιγά απαξίωσαν δια της κατάχρησης τα κάποτε ισχυρά αυτά τελετουργικά. Νομίζω οι διάφοροι Ηρακλείς των ελληνορθοδόξων ιδεωδών θα έπρεπε να είναι οι κατεξοχήν υπερασπιστές της λελογισμένης χρήσης τους, αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα.
Το δικό μου θέμα είναι άλλο. Πώς γίνεται σημερινά παιδιά, τα παιδιά της Βουλής των Εφήβων, να είναι τόσο διαφορετικά από τους συμμαθητές μου. Πώς γίνεται να πηγαίνουν στη Βουλή και να κατακεραυνώνουν τον υπουργό Παιδείας για την υποβάθμιση των Θρησκευτικών και την κατάργηση της προσευχής και της παρέλασης (ας αφήσουμε τα Αρχαία που είναι άλλη συζήτηση- αν πιστεύουν ότι έχουν το χρόνο να αφομοιώσουν τον διαρκώς αυξανόμενο όγκο της γνώσης μαζί με τα Αρχαία, μπράβο τους).
Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω ότι κανένα από αυτά τα παιδιά δεν έκανε χαβαλέ στην παρέλαση πριν περάσει μπροστά από τους επισήμους, δεν έκανε πλάκα στην προσευχή ή τον Εθνικό Ύμνο, δεν ταξίδευε αλλού το μυαλό του όταν διδασκόταν τα επτά μυστήρια. Δεν το πιστεύω γιατί τα παιδιά έχουν μερικά αιώνια κοινά χαρακτηριστικά.
Απλώς οι έφηβοι βουλευτές παίζουν ένα ρόλο, του μικρομέγαλου πολίτη. Οπως άλλοι συμμαθητές τους στο τέλος του χρόνου συμμετέχουν σε θεατρικές παραστάσεις του σχολείου. Τα έχουν βάλει σε ένα χώρο στον οποίο δεν ανήκουν, να κάνουν πράγματα που δεν κάνουν τα παιδιά και να συμπεριφέρονται με έναν τρόπο για τον οποίο δεν υπάρχουν πρότυπα, άλλα από εκείνα των μεγάλων.
Οπότε μηρυκάζουν κοινοτοπίες των μέσων και της πολιτικής μιμούμενα το στόμφο και τη σιγουριά που εκπέμπουν οι ενήλικοι βουλευτές, απλούστατα γιατί σε αυτόν το χώρο αυτή είναι η γλώσσα – δεν φταίει ο χώρος, τα παιδιά έπρεπε να βρίσκονται αλλού. Και αν αυτός ο ανούσιος θεσμός έχει μακροημερεύσει τόσο είναι γιατί, ως συνήθως συμβαίνει με τα παιδιά που αποκτούν δημοσιότητα, σύσσωμη η δημόσια ζωή αποθεώνει τα πληκτικά τους κλισέ. Όπως είναι γνωστό, αν ένα παιδί βήξει η ελληνική δημοσιογραφία και η πολιτική ακούει την Ενάτη του Μπετόβεν.
Τα παιδιά από τη φύση τους είναι προορισμένα να αμφισβητούν την ενιαία σκέψη εκτός αν αυτή η πονηρή φροντίσει να τα ενσωματώσει. Να τα βγάλει δηλαδή από το φυσικό τους χώρο, τα σχολείο, το παιχνίδι, το γήπεδο, τις παρέες και τα βάλει στη Βουλή. Τότε μοιάζουν πιο συντηρητικά από ένα μεσήλικο μετακομμουνιστή όπως είναι ο Νίκος Φίλης που τους έκανε μάθημα κοινωνικού φιλελευθερισμού.
Ή να τα βάλει στην πολιτική. Να τα βάλει να ψηφίσουν, οπότε όχι μόνο τα ενσωματώνει εξ απαλών ονύχων αλλά αλώνει και το φυσικό τους χώρο, γιατί τότε τα σχολεία και τα γήπεδα θα γίνουν θέατρα πολιτικής αντιπαλότητας, και μάλιστα με τον άγουρο τρόπο των παιδιών. Νομίζω ο χτεσινός (Δευτέρα) διάλογος στη Βουλή των Εφήβων ήταν το πειστικότερο επιχείρημα εναντίον της ψήφου στα 17.
