Δεν πιστεύω τίποτα
ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ
(Πηγή : http://www.athensvoice.gr/)
Δεν πιστεύω τίποτα. Τίποτα απ’ όσα βλέπω στην τηλεόραση, τίποτα απ’ όσα διαβάζω και τίποτα απ’ όσα ακούω. Δεν πιστεύω τίποτα από όσα λέγονται και γράφονται γιατί τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να είναι αληθινό.
Δεν πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός της χώρας, ένας άνθρωπος που τα αγγλικά του είναι πιο φτωχά κι από Πακιστανό οικονομικό μετανάστη, πετάει αγγλικές λέξεις και φράσεις σαν τη Θεία απ’ το Σικάγο. Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός μας να είναι η αρσενική εκδοχή της Μαντάμ Σουσούς. Όπως δεν μπορεί, όταν έρχεται αντιμέτωπος με την τεχνολογία της εικονικής πραγματικότητας στο ταξίδι στην Κίνα, να λέει «Δε νεξτ στεπ ιζ του μέικ κόφι». Αν όλα αυτά ήταν αλήθεια, τότε επικεφαλής της χώρας θα ήταν ένα ημιαμόρφωτο βλαχαδερό με κόμπλεξ κατωτερότητας. Και κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει.
Δεν πιστεύω οτι ο Καμμένος ο Πάνος τουίταρε πόστερ του Τοπ Γκαν με τον Τσίπρα στη θέση του Τομ του Κρουζ και τον εαυτό του στη θέση της γκόμενας του Τομ του Κρουζ. Ούτε οτι αμέσως μετά το κατέβασε. Αν αυτό ήταν αλήθεια, θα σήμαινε πως η άμυνα της χώρας, τα πολεμικά πλοία, τα άρματα μάχης και οι πύραυλοί της, είναι στα χέρια ενός επιπόλαιου παρορμητικού με ψυχολογία μπερδεμένου έφηβου. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει.
Δεν πιστεύω πως η κυβέρνηση θέλει να περιορίσει τους σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας σε 4 από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένας απολύτως τεχνικός λόγος. Αν αυτό συνέβαινε, θα σήμαινε πως η κυβέρνηση θέλει να ελέγξει την ενημέρωση ή –ακόμα πιο απίστευτο αυτό– κάποιοι κυβερνητικοί θέλουν να αυξήσουν την τιμή του νταβατζιλικιού που θα πουλήσουν. Δεν χρειάζεται να είμαι εγώ αυτός που θα εξηγήσω γιατί τίποτα από τα δύο δεν μπορεί να συμβαίνει. Στο κάτω κάτω είναι αδύνατον ΚΑΙ να μειώνεται ο αριθμός των καναλιών ΚΑΙ ο Σπίρτζης υπουργός να λέει πως, αν κλείσει ένα κανάλι, τότε οι εργαζόμενοί του θα βρουν δουλειά σε ένα άλλο που θα ανοίξει. Αυτό θα σήμαινε πως ο υπουργός Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων είναι πνευματικά ανάπηρος, ένα ενδεχόμενο που, εκ της θέσεως του, οφείλουμε να αποκλείσουμε.
Δεν πιστεύω πως ο κομμουνιστής Κατρούγκαλος πήγε στη δεξίωση του Αμερικανού πρέσβη για την επέτειο της 4ης Ιουλίου, τσάκισε τον μπουφέ των «φονιάδων των λαών» και πόζαρε χαμογελαστός και καμαρωτός στους φωτογράφους. Αυτό θα σήμαινε πως ο υπουργός Εργασίας είναι ένας αδίστακτος πολιτικός απατεώνας, ένας φαφλατάς παπατζής και αυτά που λέει για κομμουνισμό και αριστερά τα λέει μόνο για να τον ψηφίζουν κάποια κορόιδα. Προφανώς αυτό αποκλείεται να συμβαίνει και οι φωτογραφίες που είδαν το φως της δημοσιότητας μάλλον δεν λένε όλη την ιστορία εκείνης της ημέρας.
Δεν πιστεύω πως στ’ αλήθεια ο νέος εκλογικός νόμος θα δίνει δικαίωμα ψήφου σε όσους διανύουν το 17ο έτος της ζωής τους. Δηλαδή σε ανθρώπους που το κράτος τους θεωρεί ανώριμους ακόμα και να αγοράσουν μια μπίρα από το περίπτερο. Αυτό θα σήμαινε πως οι συντάκτες του νέου νόμου θεωρούν την ψήφο πιο ασήμαντη και από εφηβικό χανγκόβερ. Μπορεί κάτι τέτοιο να είναι αλήθεια; Φυσικά και όχι και βαριέμαι να εξηγήσω γιατί.
Δεν πιστεύω πως η βασική καταγγελία της αξιωματικής αντιπολίτευσης –στην προσπάθεια της να πάρει τη θέση της κυβέρνησης– είναι το ότι ο Αλέξης ο Φούιτ αθέτησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως η αξιωματική αντιπολίτευση ταυτίζεται με τον Λαφαζάνη και την κόρη του Νίκου του Κωνσταντόπουλου. Θα σήμαινε πως κατηγορεί τον Αλέξη τον Φούιτ πως δεν είναι αρκετά αριστερός. Θα σήμαινε πως η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει ακόμα καταλάβει ούτε τι θέλει, ούτε τι είναι. Προφανώς αδύνατον.
Δεν πιστεύω οτι η Φώφη η Γεννηματά έφερε ως παράδειγμα προς μίμηση τη συνδικαλιστική δράση των εργατοπατέρων της ΕΑΣ στην αρχή της δεκαετίας του ’90. Αυτό θα σήμαινε πως η αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ταυτίζεται με την πιο χυδαία και οπισθοδρομική εκδοχή του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Αλλά ΠΑΣΟΚ και κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός είναι δύο έννοιες ασύμβατες. Οπότε ούτε αυτό είναι αλήθεια.
Αρνούμαι να πιστέψω (μπορεί επειδή είναι πολύ καλό για να ’ναι αληθινό) πως ο πολιτικός γελωτοποιός της δεκαετίας του ’90, Βασίλης Λεβέντης, όχι μόνο είναι στη Βουλή, αλλά συχνά πυκνά αντιμετωπίζεται και ως ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων. Αυτό θα σήμαινε πως και η Βουλή και οι πολιτικές εξελίξεις έχουν μετατραπεί στο υποκατάστατο των Παρατράγουδων της Αννίτας της Πάνια ή κάποιας εκπομπής του Πάνου του Παναγιωτόπουλου. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί συμβαίνει.
Δεν πιστεύω πως η δίκη της Ζίμενς αναβλήθηκε επ’ αόριστον επειδή δεν μεταφράστηκε το παραπεμπτικό βούλευμα στα γερμανικά. Αποκλείεται οι δικαστικοί να εξαιρούνται από την υποχρέωση να συμπεριλάβουν στα πόθεν έσχες τους το περιεχόμενο θυρίδας ή τα χρήματα και τα τιμαλφή που έχουν σπίτι τους.
Δεν πιστεύω πως μεγαλοδημοσιογράφος του πολιτικού ρεπορτάζ της κυβερνητικής τηλεόρασης δεν ξέρει πως η Μεγάλη Βρετανία δεν ήταν ποτέ στην Ευρωζώνη και δεν μπορώ να πιστέψω πως το μεγαλοστέλεχος της ΝΔ Ελίζα Βόζεμπεργκ νομίζει πως η υποτίμηση της λίρας σημαίνει μεγαλύτερα έξοδα για όσους έχουν ευρώ και συναλλάσσονται με το Νησί. Δεν πιστεύω τίποτα από όλα αυτά, γιατί αν όλα αυτά –και πολλά άλλα ψέματα που ακούω και διαβάζω– ήταν αλήθεια, η Ελλάδα θα ήταν αντιμέτωπη με βέβαιη καταστροφή. Αλλά η Ελλάδα ακόμα υπάρχει. Οπότε εγώ δεν τα πιστεύω. Και μπράβο μου.
