Το σύνδρομο του ντροπιασμένου
Γράφει ο Γιάννης Τριάντης
(Πηγή : http://www.eboulevard.gr)
Από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ εντάχθηκε αμετάκλητα στις μνημονιακές δυνάμεις, κυριαρχεί στις τάξεις του το σύνδρομο του ντροπιασμένου. Εκείνου που προσπαθεί να δικαιολογηθεί για τον διχασμένο εαυτό του…
Το αποτέλεσμα οικτρό: ασυνάρτητες κενολογίες, αδάπανοι οδυρμοί και λογής ιλαρότητες στο στόμα σοβαρών και ελαφρών στελεχών. Απλό και προφανές το συμπέρασμα: το εγχείρημα της αριστερής κυβερνησιμότητος έπιασε στον ύπνο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πεφυσιωμένοι του 3% είχαν νομίσει ότι το κυβερνάν συνιστά περίπατο καλών προθέσεων, συνθημάτων και βολονταρισμού. Αλλά όταν ήρθαν σε επαφή με την παγερή πραγματικότητα, διαπίστωσαν την πλάνη τους. Και αντί να αποδεχθούν την ήττα και να επιστρέψουν στα οχυρά της αντιπολίτευσης ή μέσω γενναίας αυτοκριτικής να κυβερνήσουν χωρίς ψιμύθια και αναστολές, αναλώνονται σε χορογραφίες αντιστασιακής ετοιμότητος και σακατεμένης απολογίας.
Ο Τσίπρας δεν εξαιρείται από τη χορεία των ντροπιασμένων που ψάχνουν άλλοθι για τις σημερινές επιλογές τους. Ίσα ίσα. Όμως είχε το θάρρος να μιλήσει, έστω δειλά, για αυταπάτες. Είναι το πρώτο βήμα μιας παραδοχής που θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά στους κόλπους της κοινωνίας, αν συνοδευόταν από γενναία αυτοκριτική για όσα πρυτάνευαν μονίμως στον λόγο και τη συμπεριφορά της εν λόγω Αριστεράς. Αντ’ αυτού, επιχειρούν με μισόλογα να δικαιολογήσουν τη μεταστροφή, που φτάνει στο ύψος ντε φάκτο οδυνηρής μετάλλαξης.
Ένα πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα, εξόχως αποκαλυπτικό: πρωταγωνιστής στην υπόθεση του Ελληνικού ήταν ο Νίκος Μπελαβίλας, καθηγητής στο Μετσόβιο, ικανός και έντιμος άνθρωπος.
«Έγκλημα η πώληση - Μόνη αναπτυξιακή λύση το Μητροπολιτικό Πάρκο», έλεγε ο κ. Μπελαβίλας πρωτοστατώντας σε μια κινητοποίηση διαρκείας εναντίον της πώλησης. Ημερίδες, Συνέδρια, δηλώσεις, διαδηλώσεις, καταγγελίες και -υποτίθεται- τεκμηριωμένη εναλλακτική λύση. Όμως το εναλλακτικό σχέδιο ήταν απολύτως ανεφάρμοστο. Και μόνη η συντήρηση του Μητροπολιτικού Πάρκου, για την οποία ουδέν προέβλεπε, απαιτούσε ένα ιλιγγιώδες ποσό… Εννοείται ότι όσοι τολμούσαν να ψελλίσουν αντιρρήσεις έβλεπαν το όνομά τους να καταχωρίζεται στις δέλτους της αντίδρασης.
Σήμερα, λοιπόν, ο κ. Μπελαβίλας κάνει στροφή 180 μοιρών. Με άρθρο του στην «Αυγή» (9.6.2016) ομολογεί ότι, τελικά, αντί της καταγγελίας, επέλεξε «έναν αγώνα να αλλάξουμε ό,τι ήταν δυνατόν να αλλάξει»! Έτσι ακριβώς. Από τη δομική αντίθεση και την αδιάλλακτη στάση στην αισχυντηλή αποδοχή της κριτικής στήριξης. Κοινώς, με χαμηλωμένο κεφάλι και με την «ουρά στα σκέλια». Και ούτε μια στάλα αυτοκριτικής. Τίποτε. Καλώς τότε, καλά και τώρα…
Αυτό που προκύπτει ως μείζον πρόβλημα της συγκεκριμένης συμπεριφοράς είναι το εξής: η αυτοκριτική, μπορεί να στοιχίζει προσωρινά, αλλά πρώτον αποκαθαίρει, δεύτερον, φωταγωγώντας επιλήψιμες και επιζήμιες πρακτικές του παρελθόντος, λειτουργεί παιδευτικά στην κοινωνία και, τρίτον, παρέχει στα υποκείμενα του πολιτικού συστήματος τη δυνατότητα να συμπεριφέρονται χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν το πολιτικό κόστος… Όμως η απουσία αυτοκριτικής, σε συνδυασμό με τις χορογραφίες που λέγαμε (μισόλογα, άλλοθι, οδυρμοί, ενοχές κ.λπ.) αναπαράγουν και συντηρούν τα παθογενή και συμβάλλουν στην περαιτέρω οξείδωση και ανυποληψία της πολιτικής και των υποκειμένων της.
«Στο όνομα της προόδου γεννιούνται τερατουργήματα», έλεγε ο Μπωντλαίρ. Ίσως κάποτε να αντιληφθούν ορισμένοι προοδευτικοί τη σημασία του έξοχου αυτού αφορισμού…
(Φωτο: Robert McCabe: "Αιγαιοπελαγίτικα καϊκια, 1954-64")
