Το αδιέξοδο του κ. Τσίπρα
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο κ. Τσίπρας βλέπει τώρα τα σαγόνια του κτήνους του λαϊκισμού και δεν του αρέσει. Το χάιδεψε, όμως, αυτό το κτήνος, το τάισε κάμποσο και στο τέλος το καβάλησε για να φτάσει στην εξουσία. Είναι μεθυστικό το καβάλημά του. Ανεβαίνεις πάνω του και πάει με χίλια, σαν να φυσάνε πίσω του οι πιο αδάμαστοι και ισχυροί άνεμοι της Ιστορίας. Οποιος λογικός και μετριοπαθής βρεθεί στο διάβα του τρομάζει και κάνει στην άκρη να μην τον πατήσει.
Το κτήνος, όμως, δεν χορταίνει ποτέ. Πολλοί το καβάλησαν στο παρελθόν, κανείς δεν επιβίωσε. Αντε να του εξηγήσεις ότι ο φράχτης στον Εβρο είναι τελικά άκρως απαραίτητος και πως τα σύνορά μας δεν μπορούν να γίνουν ξέφραγο αμπέλι. Ή να του μάθεις ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι ανάθεμα, γιατί ο ελληνικός λαός θα πεινάσει εάν δεν μπουν στη χώρα φρέσκα, ξένα κεφάλαια. Αντε πάλι να το πείσεις με νούμερα ότι το ασφαλιστικό δεν βγαίνει χωρίς περικοπές στις, ήδη μικρές, συντάξεις.
Εδώ είναι τώρα το στοίχημα. Ο κ. Τσίπρας δεν είναι ένας ιδιαίτερα ισχυρός και αποφασιστικός ηγέτης. Αν ήταν, είτε θα είχε αποπέμψει τους θεοπάλαβους και ακραίους του πολύ πριν από την καταστροφή του δημοψηφίσματος είτε θα μας είχε οδηγήσει με επιλογή του στη δραχμή και στη ρήξη με τη Δύση και την Ευρωζώνη. Δεν τόλμησε να κάνει το πρώτο εγκαίρως, φοβήθηκε (ευτυχώς) να κάνει το δεύτερο.
Εχει όμως ακόμη πολιτικό κεφάλαιο. Ενας έμπειρος, βετεράνος της πολιτικής ισχυρίζεται ότι ακόμη και αν ο κ. Τσίπρας βγει σε ένα μπαλκόνι και πει δημόσια «κύριοι, δεν ξέρω τι ακριβώς κάνω, τα έχω κάνει θάλασσα και φοβάμαι για το πού πάμε» ή ακόμη και αν παραδεχθεί δημόσια κάποια μεγάλη «αμαρτία», ο κόσμος θα τον ξαναψηφίσει. Μπορεί όντως να είναι τόσο κακορίζικος, όπως θα έλεγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Μπορεί, δηλαδή, ο κόσμος, υποσυνείδητα, να θέλει να τον δοκιμάσει μέχρι τέλους. Το έκανε με τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος πλήρωσε τα λάθη του Ανδρέα και του πρωτόγονου ΠΑΣΟΚ, ξέκανε όλο το παλαιό πολιτικό σύστημα στο οποίο ανέθεσε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, και μετά το «έφτυσε». Ισως λοιπόν τώρα να λέει με τρόπο στον κ. Τσίπρα: «Φίλε, εσύ μας είπες ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις, εσύ μας ξεσήκωσες, τώρα βρες τες».
Ο κ. Τσίπρας είναι, όμως, ακόμη διχασμένος μέσα του. Δεν είναι σίγουρος αν είναι καλά ή κακά τα λεφτά που πρέπει να έλθουν για να γίνουν επενδύσεις. Δεν πιστεύει σε τίποτα πραγματικά, εκτός από την επιβίωση και την εξουσία. Του είναι, συνεπώς, πολύ δύσκολο να μεταμορφωθεί στον Λούλα της Ανατολικής Μεσογείου και να πάρει το «χωνί» για να πείσει την κοινωνία για τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται. Ψάχνει εχθρούς και θέλει να δώσει αίμα στην αρένα. Αυτό όμως είναι ένα παιχνίδι από το οποίο σπάνια βγαίνει κανείς χωρίς να είναι ο ίδιος ματωμένος ή λασπωμένος, ειδικά όταν συμμαχεί με τον βούρκο για να καθαρίσει τον... βούρκο.
Ομολογώ ότι νιώθω το αδιέξοδο του κ. Τσίπρα. Δεν είμαι εξ αυτών που χάιδεψε το κτήνος του λαϊκισμού και ξέρω πόσο πονάει... το δάγκωμά του, είτε ακροδεξιό είτε ακροαριστερό. Και επειδή σιχαίνομαι τον φανατισμό δεν είμαι εξ αυτών που θέλουν την κατάρρευσή του γιατί θεωρώ βέβαιο ότι έτσι όπως είμαστε, θα καταρρεύσει μαζί και η χώρα. Με τρομάζει, όμως, η εικόνα ενός εξωτερικά πανίσχυρου ηγέτη, που δεν είναι και τόσο δυνατός μέσα του όταν βρίσκεται απέναντι σε ένα ξέφρενο, αχαλίνωτο κτήνος. Ο επόμενος που θα το καβαλήσει, αν δεν το δαμάσει και ο κ. Τσίπρας που το ανέθρεψε και το χάιδεψε, θα είναι πραγματικά πολύ επικίνδυνος.
