Στις Κάτω Χώρες
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Θα σας αφηγηθώ μια πραγματική ιστορία για ένα σκουπιδιάρικο (απορριμματοφόρο, επισήμως), δηλαδή για ένα όχημα που μόνο αυτό μπορεί ως σύμβολο να εκφράσει το βάθος της κατάστασής μας. Κατά ποία έννοια το λέω αυτό; Πέραν των άλλων και επειδή τα σκουπίδια που παράγουμε εμείς οι Ελληνες τα αγαπάμε. Γι’ αυτό, αν έχετε προσέξει, δεν τα αποχωριζόμαστε εύκολα, αλλά τα κρύβουμε σε φαράγγια και όπου άλλου βολεύει για να μην τα βρουν οι ξένοι. Διότι αυτοί, ξέρετε, μας κυνηγούν και μας ρίχνουν πρόστιμα για τη «διαχείριση των σκουπιδιών», όπως λένε. Μα και μόνο η ψυχρή γραφειοκρατική γλώσσα τους δείχνει τι άνθρωποι είναι οι Ευρωπαίοι! Θέλουν κάτι ΧΥΤΑ, όπως τα λένε, όπου θα υφίστανται κάποιες επεξεργασίες και μετά θα τα θάβουν και κάτι τέτοια, δηλαδή ένα Αουσβιτς. Μπορεί ποτέ ο Ελληνας ―ο γνήσιος ο Ελληνόψυχος― να αφήσει τα σκουπίδια του να καταλήξουν σε ένα Αουσβιτς; Χίλιες φορές στις ραχούλες σκορπισμένα σαν την κλεφτουριά! Πώς να καταλάβει όμως ο Ευρωπαίος πόσο βαθιά είναι η σχέση του Ελληνα με τα σκουπίδια του;
Παρασύρομαι όμως, ενώ θέλω να σας πω για έναν δημοτικό σύμβουλο που ήταν κάποτε εκλεγμένος σε έναν πλούσιο δήμο. Οταν έφτασε η ώρα να προμηθευτεί ο δήμος απορριμματοφόρα, ο τότε δήμαρχος, αγαθών προθέσεων, προτίμησε την αγορά μεταχειρισμένων (πενταετίας) από το εξωτερικό, επειδή η τιμή τους ήταν εντυπωσιακά χαμηλή, μόλις στο 15% της τιμής του καινούργιου. Μετά από χρόνια, ο δημοτικός σύμβουλος έγινε δήμαρχος, αλλά το πρόβλημα της καθαριότητας εξακολουθούσε να μένει ανοικτό. Αιτία ήταν η κακή λειτουργία των απορριμματοφόρων του δήμου. Ο δήμαρχος ερεύνησε το ζήτημα και ανακάλυψε τα εξής ωραία: δύο υπάλληλοι, που είχαν θέσεις-κλειδιά στον δήμο για την εφαρμογή της κομπίνας, είχαν στήσει ένα δικό τους μηχανουργείο, στο όνομα της συζύγου ενός εξ αυτών για κάλυψη. Ελεγαν, λοιπόν, ότι το αυτοκίνητο δεν διορθώνεται στο δημοτικό μηχανουργείο και το έστελναν έξω, στους «ειδικούς», δηλαδή στους εαυτούς τους, χρεώνοντας βέβαια τα κορόιδα καταλλήλως, επειδή το αξίζουν.
Ως εδώ, ωραία. Οι κακοί πιάστηκαν και, υποθέτω, θα υπέστησαν αυτό που τους αξίζει ― δηλαδή καμιά επίπληξη, κανένα τρυφερό μπατσάκι ή κάτι τέτοιο. Ομως το πρόβλημα της καθαριότητας παρέμενε, και η αποκατάσταση της τακτικής αποκομιδής των σκουπιδιών μόνον με νέα οχήματα μπορούσε να γίνει. Αποφάσισε, λοιπόν, να παραγγείλει τρία καινούργια και έπεισε έναν χορηγό να δωρίσει στον δήμο και ένα τέταρτο. Τα τοπικά ΜΜΕ έπιασαν αμέσως να τον σκίζουν με κάθε ευκαιρία και να καλλιεργούν για το πρόσωπό του τη φήμη του κλέφτη. Πώς το αντιμετώπισε: πήγε κατευθείαν στον αντιπρόσωπο και του ζήτησε να λαδώσει ―με τον γνωστό εύσχημο τρόπο― τα τοπικά ΜΜΕ για να πάψουν. Ετσι ακριβώς έγινε και η ιστορία τελειώνει εδώ.
Από το ύφος της αφήγησης και ειδικά από την ψυχρή περιφρόνηση που περιβάλλει τα σκουπίδια, θα αντιληφθήκατε ότι η ιστορία δεν μπορεί να διαδραματίζεται κάπου εδώ. Ολα αυτά είναι απολύτως αληθινά, συνέβησαν όμως κάπου στις Κάτω Χώρες, μπορεί και στις Ανω, μη σας γελάσω...
Ο μεταφραστής
Αφού έπιασα τις ιστορίες που πρέπει να λέγονται χωρίς ονόματα (ένδειξη ότι θέλω να ξεχάσω για λίγο την πραγματικότητα), να σας πω και μία ακόμη, που αφορά έναν από τους σημερινούς πρωταγωνιστές του θιάσου. Μου την αφηγήθηκε ο μόνος επιζήσας μάρτυς, τον οποίο γνώρισα ένα βράδυ σε φιλικό σπίτι.
Ο περί ου ο λόγος μη κατονομαζόμενος πολιτικός πήγε κάποτε στο εξωτερικό ως εκπρόσωπος του κόμματός του, συνοδευόμενος από τον συνδαιτυμόνα μου υπό την επιστημονική ιδιότητά του. (Προλαμβάνω τη σκέψη σας και λέω, όχι, ο φίλος δεν είναι γιατρός· είναι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο...) Μόλις έφθασαν, ο φίλος διεπίστωσε, με φρίκη, ότι ο πολιτικός δεν μιλάει τίποτε από ξένα. Μικρό το κακό, όταν μιλάνε τα μάτια, που λέει κι ο ποιητής. Αλλά δεν υπήρχε ούτε διερμηνέας διαθέσιμος και πώς θα μιλούσε σε ξένους χωρίς μετάφραση;
Υποθέτω ότι για τον πολιτικό μας αυτό δεν θα ήταν αξεπέραστο πρόβλημα. Διότι αυτός, πρακτικός άνθρωπος, σου λέει: «Εγώ, κύριε, θέλω να μιλήσω, δε με νοιάζει αν θα καταλάβει ο άλλος». Ετσι φαντάζομαι (και του ταιριάζει) να σκεφτόταν και του δίνω δίκιο· διότι αυτή, κύριε, είναι η δουλειά του και την κάνει, μιλάει· να κάνουν και οι άλλοι τη δική τους και να τον καταλάβουν. Ισότιμοι δεν είμαστε στην Ευρώπη; Ο φίλος, όμως, δεν μπορούσε να αντέξει κάτι τέτοιο να συμβαίνει μπροστά του, οπότε συνεννοήθηκε με τους ιθύνοντες και τους έπεισε να τον αφήσουν να μπει εκείνος μέσα στο κουβούκλιο του διερμηνέα και να μεταφράζει στα αγγλικά τα λόγια του μεγάλου. Σιωπή γύρω από το τραπέζι, περιμένοντας τη συνέχεια, ώσπου ένας ρωτάει τι είπε ο πολιτικός. Η απάντηση μονολεκτική, τη φαντάζεσθε. «Εσείς τι μεταφράζετε;», ρωτά ένας άλλος. Μας είπε ότι αυτοσχεδίασε μια δική του ομιλία, με όσα θα έπρεπε να πει ο πολιτικός, αγνοώντας κάθε αρλούμπα που ξεπηδούσε από τα χείλη του πολιτικού. Ετσι κατάλαβα γιατί ο φίλος συνόδευε το δείπνο του με ένα διπλό ουίσκι και επίσης γιατί το μάτι του γυάλιζε περίεργα. Είχε περάσει πολλά ο άνθρωπος...
Βρήκε δουλειά
Από μόνο του θα ήταν είδηση ότι ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης βρήκε δουλειά. Αλλά οι σχετικές «πληροφορίες» τον θέλουν μάλιστα να έχει βρει δουλειά στο Σίτι του Λονδίνου. Αυτό το ασύλληπτο έγραψαν κάποιοι και, το χειρότερο, κάποιοι άλλοι το πίστεψαν κιόλας...
(Στην φωτογραφία : Του πάει το κόκκινο. Και αυτό του Πατριαρχείου και το άλλο της Καισαριανής, τότε που κατέθεσε στεφάνι μόλις ανέλαβε...)
