Η ευτυχία του να είσαι Έλληνας
ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ
(Πηγή : http://www.athensvoice.gr/)
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια γενική τάση ανάδειξης και μεγέθυνσης των αρνητικών γνωρισμάτων της ωραίας αυτής χώρας.
Η τάση αυτή, της οποίας θύμα έχω πέσει και εγώ και ζητώ ταπεινά συγνώμη, προφανώς δεν στρέφεται μόνο εναντίον της πλειοψηφίας των Ελλήνων αλλά, κυρίως, στρέφεται εναντίον της ίδιας της Ελλάδας. Το αποτέλεσμα είναι μια υπερβολική και γενική απαισιοδοξία η οποία δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην καταστροφή. Και ενώ η καταστροφή είναι –έτσι ή αλλιώς– αναπόφευκτη, νομίζω πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να οδηγηθούμε σε αυτή βουτηγμένοι στην γκρίνια και τη μιζέρια. Μπορούμε κάλλιστα να καταστραφούμε με το χαμόγελο στα χείλη και τη βεβαιότητα πως ζούμε στην καλύτερη χώρα του κόσμου. Γι’ αυτό ακριβώς, θα επιχειρήσω να αλλάξω λίγο το κλίμα και να αναφερθώ σ’ αυτά που κάνουν τους Έλληνες ευτυχισμένους. Αυτά που κάνουν τους κατοίκους ολόκληρης της οικουμένης να μας ζηλεύουν και να θέλουν το κακό μας με το ίδιο πάθος που η Σοράγια ζήλευε και ήθελε το κακό της Μαρίας της Γειτονιάς (το παράδειγμα είναι μια μικρή συνεισφορά στα 25 χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης που γιορτάζουν φέτος, 26 χρόνια μετά την έναρξη των εκπομπών τους, τα ιδιωτικά κανάλια).
Η τάση αυτή, της οποίας θύμα έχω πέσει και εγώ και ζητώ ταπεινά συγνώμη, προφανώς δεν στρέφεται μόνο εναντίον της πλειοψηφίας των Ελλήνων αλλά, κυρίως, στρέφεται εναντίον της ίδιας της Ελλάδας. Το αποτέλεσμα είναι μια υπερβολική και γενική απαισιοδοξία η οποία δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην καταστροφή. Και ενώ η καταστροφή είναι –έτσι ή αλλιώς– αναπόφευκτη, νομίζω πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να οδηγηθούμε σε αυτή βουτηγμένοι στην γκρίνια και τη μιζέρια. Μπορούμε κάλλιστα να καταστραφούμε με το χαμόγελο στα χείλη και τη βεβαιότητα πως ζούμε στην καλύτερη χώρα του κόσμου. Γι’ αυτό ακριβώς, θα επιχειρήσω να αλλάξω λίγο το κλίμα και να αναφερθώ σ’ αυτά που κάνουν τους Έλληνες ευτυχισμένους. Αυτά που κάνουν τους κατοίκους ολόκληρης της οικουμένης να μας ζηλεύουν και να θέλουν το κακό μας με το ίδιο πάθος που η Σοράγια ζήλευε και ήθελε το κακό της Μαρίας της Γειτονιάς (το παράδειγμα είναι μια μικρή συνεισφορά στα 25 χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης που γιορτάζουν φέτος, 26 χρόνια μετά την έναρξη των εκπομπών τους, τα ιδιωτικά κανάλια).
1. Όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως ικανοτήτων ή μόρφωσης ή διανοητικής επάρκειας, μπορούν να ελπίζουν πως κάποια στιγμή μπορεί να κυβερνήσουν τη χώρα. Όλοι οι Έλληνες μπορούν να σκέφτονται «αν τα κατάφεραν ο Αλέξης ο Τσίπρας, ο Γιώργος ο Παπανδρέου και ο Κώστας ο Καραμανλής, γιατί όχι κι εγώ;» Πόσες χώρες μπορούν να καυχηθούν πως έχουν τόσο βαθιά εμπεδωμένη και τόσο ανοιχτή δημοκρατία;
2. Έχουμε την πιο διασκεδαστική αντιπολίτευση. Η υπεύθυνη και μεταρρυθμιστική Νέα Δημοκρατία, αντιλαμβανόμενη πως ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι διακοσμητικός, αποφασίζει να μας κάνει να γελάσουμε όπως κανένα κόμμα δεν το έχει κάνει στο παρελθόν. Κορυφαία στιγμή της ωραίας αυτής προσπάθειας είναι η ανάθεση της ηλεκτρονικής επεξεργασίας των αποτελεσμάτων των εκλογών της σε εταιρεία που δεν έχει ούτε σάιτ ούτε γραφεία. Το αντίστοιχο στην πραγματική ζωή θα ήταν κάποιος να έμπαινε σε ταξί που έχει ταμπέλα που γράφει «ΠΡΟΣΟΧΗ! Ο ΟΔΗΓΟΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΟΧΗΜΑΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΔΙΠΛΩΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΟΡΑΣΗ». Το ότι αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν πως είναι η εναλλακτική λύση στη διακυβέρνηση της χώρας επιβεβαιώνει το 1 με τον καλύτερο τρόπο.
3. Έχουμε τις καλύτερες σατιρικές εκπομπές. Παραδοσιακά τις λέμε «ενημερωτικές» και «δελτία ειδήσεων» αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Παρακολουθώντας την παρέλαση των φαιδρότερων των ανθρώπων και των εξωφρενικότερων των δηλώσεων, αλλά και τη σοβαρότητα με την οποία αυτά αντιμετωπίζονται, δεν μπορείς παρά να φτιάξεις καινούργιο συκώτι και ταυτόχρονα να καταλάβεις σε όλο της το μεγαλείο τη γελοιότητα της εξουσίας και των ανθρώπων που την ποθούν.
4. Έχουμε το πιο ενδιαφέρον πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Στις περισσότερες χώρες, ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα σημαίνει μπάλα κάθε εβδομάδα και αγωνία για τον πρωταθλητή. Μάλλον βαρετό. Γι’ αυτό στην Ελλάδα ο πρωταθλητής είναι προαποφασισμένος και η αγωνία έχει να κάνει με το αν τα παιχνίδια θα ξεκινήσουν. Χάρη σ’ αυτή την ωραία καινοτομία οι θεατές δεν βαριούνται ποτέ, καθώς κάθε φορά που πάνε γήπεδο δεν ξέρουν αν θα δούνε μπάλα ή κάποιο δρώμενο σχετικό με την ιστορία των Μογγόλων.
5. Έχουμε πλουραλισμό. Όχι το βαρετό πλουραλισμό των διαφορετικών ανθρώπων που έχουν διαφορετικές απόψεις, αλλά τον συναρπαστικό πλουραλισμό των αντιφατικών απόψεων που εκφράζονται από τους ίδιους ανθρώπους. Χάρη σ’ αυτό το προτέρημά μας μπορούμε και να φωνάζουμε για δημοκρατία και να βλέπουμε με συμπάθεια τα πιο αυταρχικά καθεστώτα. Μπορούμε να απαιτούμε ελευθερία της έκφρασης και διατήρηση του βιοτικού μας επιπέδου χωρίς ποτέ να χάνουμε την ευκαιρία για κήρυγμα εναντίον της Δύσης. Κάποιοι ανθέλληνες μιλούν για την ανωριμότητα ενός 5χρονου αλλά στην πραγματικότητα αυτό που έχουμε είναι η φρεσκάδα του.
6. Έχουμε τους πιο καλά ενημερωμένους ταξιτζήδες. Κι όταν μιλάω για ενημέρωση δεν εννοώ την κατευθυνόμενη συστημική «ενημέρωση», αλλά για εκείνες τις κρίσιμες πληροφορίες που ξέρουν λίγοι και μπορούν να αλλάξουν μια για πάντα τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο. Αν θέλεις να μάθεις τι πραγματικά συμβαίνει και ποιος κινεί τα νήματα στον πλανήτη μπες σε ένα ελληνικό ταξί. Βγαίνοντας, θα νιώσεις πιο υγιής από ποτέ.
7. Έχουμε το λιγότερο αστυνομοκρατούμενο κράτος στον κόσμο. Μπορείς να σπάσεις, να κάψεις, να λεηλατήσεις, να δείρεις και να είσαι απολύτως βέβαιος πως δεν πρόκειται να υποστείς καμία συνέπεια. Αν μιλάμε για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και όχι απλώς για «ελευθερία», η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην οποία η λέξη αποκτά το πλήρες της νόημα.
8. Είμαστε απολύτως συμφιλιωμένοι με το θάνατο. Γι’ αυτό άλλωστε στην προσπάθεια του κράτους να αυξήσει τα έσοδά του δεν τίθεται θέμα αύξησης της φορολογίας των τσιγάρων ή εντατικοποίησης των ελέγχων για «επικίνδυνες» παραβάσεις του ΚΟΚ. Και ευτυχώς καθώς το πρώτο θα ήταν πολύ άδικο για τους πνευμονολόγους και το δεύτερο θα ήταν πολύ άδικο για τους καημένους τους ποδηλάτες που πάσχουν από δαλτονισμό και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το κόκκινο από το πράσινο.
9. Σε τούτα δω τα χώματα η υπέρτατη σχέση, η τρυφερή σχέση του γιου με τη μητέρα, δεν στοχοποιείται. Δεν αναφέρομαι στο έργο του Χριστόφορου του Παπακαλιάτη, αλλά στη βεβαιότητα πως ποτέ κανείς δεν θα σε αποκαλέσει μαμάκια σε περίπτωση που, όταν στα 45 σου φύγεις από την προστασία της μητρικής φτερούγας, φροντίσεις να βρεις σπίτι κάπου κοντά ώστε να έχεις κάποιον να σου πλένει να σου σιδερώνει και να σου μαγειρεύει. Αλλά ακόμα κι αν κάποιος ανθέλληνας τολμήσει να σου πει κάτι, εσύ θα το πεις στη μαμά σου και θα του δείξει αυτή.
10. Η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία μπαίνοντας στο φέις το μπουκ μπορεί να πέσεις πάνω σε δημοσίευμα με τίτλο «Κώστας Χαρδαβέλας: Πήγαν να με βιάσουν 15 Τούρκοι αλλά τελικά ήταν Κούρδοι».
Είναι εκείνη η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να ζητήσεις τίποτα περισσότερο από τη ζωή.
Και μπράβο σου.
