Οι εισαγγελείς με το πονόμετρο
Ανδρέας Πετρουλάκης
(Πηγή : http://www.protagon.gr/)
Αν δεις μπροστά στα μάτια σου ένα δυστύχημα θα σε στοιχειώνει για καιρό. Την ίδια μέρα μπορεί να ακούσεις ότι έγινε ένα άλλο πολύνεκρο κάπου μακριά και αύριο θα το έχεις ξεχάσει. Τα παιδάκια που πνίγηκαν στις ελληνικές ακτές μας συγκλόνισαν, οι πνιγμένοι άνθρωποι μπροστά στην πόρτα μας, μας ταρακούνησαν και ακόμα σημαδεύουν τις μέρες μας- τις ίδιες μέρες , ακόμα και πολλαπλάσιοι πνιγμένοι πιο μακριά από μας, στη Λαμπεντούζα, δεν μπόρεσαν να εκτοπίσουν από την καρδιά μας τον μικρό Αιλάν.
Στη Λαική Δημοκρατία του Κογκό μέχρι πρόσφατα είχαν καταμετρηθεί 400.000 περιπτώσεις βιασμών γυναικών με πολλούς θανάτους- πόσο έχει απασχολήσει την ελληνική κοινή γνώμη και τα Μέσα Ενημέρωσης; Με τα 200 δύστυχα κορίτσια που είχε απαγάγει η Μπόκο Χαράμ ασχοληθήκαμε για λίγο, μάθαμε την τύχη τους μετά; Σίγουρα δεν πονέσαμε για όλες αυτές τις δύσμοιρες υπάρξεις όσο συγκλονιστήκαμε με το κορίτσι της Πάρου.
Συχνά βλέπουμε στην τηλεόραση σκηνές δολοφονικής αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ και αλλού, συνήθως με θύματα έγχρωμους. Κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να καταχωρίσει στο μακρύ τους κατάλογο και τον Γρηγορόπουλο ή τον Καλτετζά, την Κανελλοπούλου και τον Κουμή παλαιότερα. Αυτοί είναι το ξεχωριστό δικό μας αίμα και θα κατέχουν πάντα μια ιδιαίτερη θέση στη μνήμη μας- όλα τα άλλα θύματα της φονικής καταστολής τα ομογενοποιεί ο χρόνος και ανωνυμία τους. Κυρίως η απόσταση.
Δεν είμαστε αναίσθητοι ούτε ομφαλοσκοπούμε αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Απλώς έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από τον εαυτό του. Αυτό δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό, απλώς είναι έτσι. Αυτά που τον συγκλονίζουν συναισθηματικά είναι αυτά με τα οποία ταυτίζεται περισσότερο, τα πιο κοντινά του, τα πιο δικά του, τα πιο αναγνωρίσιμα, τα πιο οικεία. Είναι διαφορετικό πράγμα η οικουμενική θεώρηση που φτάνει κανείς μέσα από την πολιτικοποίηση, την πληροφόρηση και τη φιλοσοφική του θέαση και διαφορετικό η αυθεντική συναισθηματική συμμετοχή που υπακούει σε πιο ενδότερες στο συνειδητό και το υποσυνείδητο σφαίρες.
Για αυτό καλά θα κάνουν οι συνήθεις χωροφύλακες του διαδικτύου και του Τύπου να αφήσουν κατά μέρος τη σχετικοποίηση του πόνου και τον συμψηφισμό του συναισθήματος. Ας μη διαφημίζουν άλλο την οικουμενική τους ευαισθησία και την πλούσια ψυχή τους που χωρά όλους τους θρήνους του πλανήτη με ακριβοδίκαιη κατανομή. Δεν υπάρχει κανένα σχιζοφρενικό πονόμετρο, κανένα παρανοϊκό ευαισθησιόμετρο που να υπαγορεύει το ορθό συναίσθημα, τόσο θα θλιβείς, αγαπητέ, για τα παιδιά του Παρισιού, τόσο για εκείνα της Συρίας-είναι πιο περίπλοκες οι διαδικασίες που αυτό παράγεται και είναι άσχετο με τα γεωστρατηγικά δεδομένα (τα οποία επίσης ερμηνεύουν με μανιακή μονομέρεια, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου). Είναι πολύ απλή η εξήγηση, ανόητοι, τα παιδιά του Παρισιού θα μπορούσε να είναι παιδιά του γιατί ζουν, σκέφτονται και διασκεδάζουν όπως τα δικά του, ακόμα περισσότερο ο Αλέξης Γρηγορόπουλος και το κορίτσι της Πάρου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να αντισταθεί στην προβολή των δικών του φόβων, στην ταύτιση, και στη νίκη του θυμικού ακόμα και όταν δεν τηρούνται οι ιστορικοπολιτικές αναλογίες.
Και να σκεφτείτε ότι οι περισσότεροι από τους ρέκτες αυτούς του εισαγγελικού λόγου και του διδακτισμού, την τελευταία πενταετία, υπό το κράτος του δικού τους φόβου, του θυμικού και του οικείου δράματος (ή σπεκουλάροντας σε αυτό) διέλυσαν οι ίδιοι οποιαδήποτε ιστορική αναλογία, ονομάζοντας κατοχή όχι του 1941-45 αλλά του 2010-15. Γερμανοτσολιάδες όχι τους αιματοβαμένους συνεργάτες των Ες-Ες αλλά τους συμπολίτες τους που είχαν άλλη άποψη. Χούντα όχι τη φασιστική επταετία αλλά τα Μνημόνια. Ανθρωπιστική κρίση όχι τον παιδικό υποσιτισμό της υποσαχάριας Αφρικής αλλά τη λιτότητα. Γενοκτονία όχι εκείνη των Εβραίων ή έστω των Ποντίων αλλά των σημερινών συνταξιούχων.
