Από τον Μυστήριο
«Λατρεύω» τα ΜΜΕ όταν ανακαλύπτουν την Αμερική, σχεδόν κάθε ημέρα. Ή όταν η ελληνική κοινωνία «πέφτει από τα σύννεφα» για μυριοστή φορά, υποκρινόμενη ότι δεν ήξερε.
Αλήθεια, εξέπληξε άραγε κανένα η είδηση ότι ένας ακόμη Έλληνας «πρωταθλητής», ο χιλιοστός (;), πιάστηκε ντοπαρισμένος; Και μάλιστα πολλά έτη πριν, όταν τα χρήματα έρεαν άφθονα.
Υπάρχει έστω και ένας που «έχασε την γη κάτω από πόδια του», όταν προ λίγων ετών πληροφορήθηκε ότι μία μεγάλη «ελπίδα» για την κατάκτηση ενός μεταλλίου, βρέθηκε να έχει λάβει ντόπες για άλογα; Εντάξει, μπορεί να τον εξέπληξε ότι η ντόπα είναι για άλογα…
Αλλά επειδή ως έθνος που αρέσκεται να θεωρηθεί εαυτόν ότι αποτελείται από υπεράνθρωπους, τουλάχιστον, και που θεωρεί ότι «η πρώτη θέση είναι στο DNA του Έλληνα», του κάθε Έλληνα, είναι φανερό ότι ηδονιζόμαστε με τις «εθνικές» επιτυχίες με κάθε κόστος και τρόπο.
Έτσι μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Αν. Ευρώπη, πολλοί από τους εξειδικευμένους «ιατρούς», βρήκαν στέγη στην πάντα φιλόξενη ελληνική γη. Και εν μία νυκτί, η Ελλάδα των 10.000.000 ψυχών έγινε αθλητική υπερδύναμη, διαδεχόμενη επαξίως την Ανατολική Γερμανία...
Η αλήθεια είναι ότι η πτώση του παραπετάσματος ευεργέτησε τον ελληνικό αθλητισμό, μια και το "επιτυχημένο" μοντέλο των κομμουνιστικών κρατών, και δη της Βουλγαρίας, υιοθετήθηκε πλήρως από τα ημεδαπά σαΐνια. Άλλωστε, μετανάστευσαν πλείστοι όσοι ανατολικοευρωπαίοι "προπονητές" για να μεταλαμπαδεύσουν τις "γνώσεις" τους.
Έτσι, αποκτήσαμε dream – team με ελληνοποιημένους νεαρούς αθλητές έτοιμους για όλα, που σάρωναν τα χρυσά σε κάθε διοργάνωση σηκώνοντας στον αέρα τόνους.
Εκεί που οι αθλητές μας «πνίγονταν» στις πισίνες, ξαφνικά έγιναν «δελφίνια».
«Αποκτήσαμε» κορυφαίους δρομείς που έτρεχαν πιο γρήγορα από τους μαύρους (ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη από τους «καθώς-πρέπει κουλτουριάρηδες» για το ρατσιστικό σχόλιο).
Είδαμε αθλητές που μέσα σε δυο – τρία χρόνια ερχόμενοι από το πουθενά, κέρδιζαν ολυμπιακά μετάλλια και μετά εξαφανίζονταν με …«κατάγματα κόπωσης».
Στο δε ποδόσφαιρο, ευτυχώς που δεν γίνονταν πολλοί έλεγχοι, εσκεμμένως εννοείται, γιατί τότε…
Εντάξει, είχαμε και απρόοπτα. Αθλητές με έντονη θηλυπρεπή φωνή, αθλήτριες με μπράτσα και φωνή άνδρα και όλοι τους με έντονο προγναθισμό και ακμή μέχρι τα 30 φεύγα τους...
Και κάποιοι φυσικά θησαύριζαν. Οι μεν αθλητές που εξαργύρωναν τα μετάλλιά τους με εκατομμύρια και θέσεις στο Στρατό (!!!!) από την Πολιτεία, οι προπονητές με τα μπόνους, οι φαρμακοτρίφτες από το εμπόριο ντόπας, τα ΜΜΕ που πούλαγαν φύλλα για τα εθνικά μας έπη, η Πολιτεία που έδινε το όπιο στο λαό της και οι πολιτικοί που έβγαζαν φωτογραφίες με «ήρωες» για τα προεκλογικά τους φυλλάδια. Και ο ελληνικός λαός που λατρεύει τα show και τα πανηγύρια, γέμιζε το Καλλιμάρμαρο. Άρτος και θεάματα...
Κάποια στιγμή όμως από το 2004, άρχισαν τα «τροχαία», οι «πορτοκαλάδες» που κάποιος κακεντρεχής έβαλε μέσα τη ντόπα (!!!), οι «τραυματισμοί», οι κακοί ξένοι που μας φθονούν γιατί, είπαμε, είναι στο DNA μας η πρώτη θέση, και ένας – ένας όλοι σχεδόν οι «ήρωες» και «ηρωίδες» πιάστηκαν ντοπαρισμένοι.
Και έτσι φτάσαμε να μην υπάρχει πια μεγάλη διοργάνωση από το 2004 μέχρι σήμερα που να μην έχει πιαστεί ντοπαρισμένος Έλληνας αθλητής. Το σύνολο σχεδόν των ολυμπιονικών μας έχουν κάποια στιγμή ντοπέ.
Καθόλου δε με ενδιαφέρει, αν όλοι οι αθλητές όλων των άλλων χωρών, έχουν γίνει Robocop από τη ντόπα. Καθόλου. Απλώς, υποτίθεται, ότι στην Ελλάδα γεννιούνται πραγματικοί Ήρωες…
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
