Ο «Μαύρος Θάνατος»
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Το ένστικτο του θανάτου που απελευθερώθηκε την Παρασκευή τη νύχτα στο Παρίσι είναι ολοκληρωτικό, κάτι σαν τον Μαύρο Θάνατο που θέριζε τη ζωή στις πόλεις τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση.
Ακυρώνει και τα επιχειρήματα και τη λογική. Ο πρόεδρος Ολάντ κήρυξε τον πόλεμο στο «Ισλαμικό Κράτος». Πόλεμος σίγουρα, όμως τι σόι πόλεμος είναι αυτός; Και δεν αναφέρομαι στο επιχειρησιακό του κομμάτι, στις δυνατότητες αντιμετώπισης μιας συμμορίας τρομοκρατών που έχουν καταφέρει να οργανώσουν τη δική τους επικράτεια, έχουν χρήματα, όπλα, και τη δυνατότητα να στρατολογούν. Αναφέρομαι στην ουσία των πραγμάτων. Δεν απειλείται η επικράτεια της Γαλλικής Δημοκρατίας, δεν απειλείται καν η οικονομία της ή η στρατιωτική της ισχύς. Αυτό που απειλείται είναι ο πολιτισμός της, ο τρόπος ζωής της, κατά συνέπεια ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής.
Ακυρώνει και τα επιχειρήματα και τη λογική. Ο πρόεδρος Ολάντ κήρυξε τον πόλεμο στο «Ισλαμικό Κράτος». Πόλεμος σίγουρα, όμως τι σόι πόλεμος είναι αυτός; Και δεν αναφέρομαι στο επιχειρησιακό του κομμάτι, στις δυνατότητες αντιμετώπισης μιας συμμορίας τρομοκρατών που έχουν καταφέρει να οργανώσουν τη δική τους επικράτεια, έχουν χρήματα, όπλα, και τη δυνατότητα να στρατολογούν. Αναφέρομαι στην ουσία των πραγμάτων. Δεν απειλείται η επικράτεια της Γαλλικής Δημοκρατίας, δεν απειλείται καν η οικονομία της ή η στρατιωτική της ισχύς. Αυτό που απειλείται είναι ο πολιτισμός της, ο τρόπος ζωής της, κατά συνέπεια ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής.
Διάβασα διάφορα ειδυλλιακά αυτές τις ημέρες που περιέγραφαν το Παρίσι ως την πόλη της χαράς, της ζωής και του έρωτα – κάτι σαν προκεχωρημένο φυλάκιο της περίφημης πλέον «ερωτικής Θεσσαλονίκης». Ακόμη και σε έντυπα όπως οι NY Times. Στην πραγματικότητα η καθημερινότητα είναι σκληρή, όπως σε όλες τις μεγαλουπόλεις, πιο σκληρή και από την Αθήνα. Και δεν αναφέρομαι μόνον στα υποβαθμισμένα προάστια και τα γκέτο των μεταναστών. Βλέπεις τον πληθυσμό που συνωστίζεται κάθε βράδυ στις έξι στα βαγόνια του μετρό και σε πιάνει κατάθλιψη από την κατάθλιψη των συνεπιβατών σου. Ολος αυτός ο πληθυσμός περιμένει το Σαββατοκύριακο για να απαλλαγεί από το βάρος της εβδομάδας. Το βράδυ της Παρασκευής είναι ιερό.
Το «Στάδιο της Γαλλίας», όπως και το «Μπατακλάν» είναι λαϊκά μέρη. Το δεύτερο είναι σημείο συγκέντρωσης της νεολαίας. Η περιοχή του ενδέκατου διαμερίσματος όπου βρίσκεται, στη λεωφόρο Βολταίρου, παλιά ήταν μια μικροαστική συνοικία, η οποία όμως έχει γίνει της μόδας εδώ και πολλά χρόνια. Κι αν πούμε ότι το Στάδιο είναι προφανής στόχος, είναι σαφές πως η επιλογή του «Μπατακλάν» δείχνει τρομοκράτες που ξέρουν πολύ καλά τις συνήθειες της παρισινής ζωής. Δεν επέλεξαν κάποιον τουριστικό στόχο. Επέλεξαν το εμβληματικό κέντρο της νεολαίας.
Πέρα από τα πετρέλαια της Μοσούλης ή το σιιτικό Ισλάμ, διακηρυγμένος στόχος του «Ισλαμικού Κράτους» είναι η καταστροφή οποιουδήποτε ίχνους πολιτισμού υπήρξε στην οικουμένη πριν από τον έβδομο αιώνα, όταν μας επισκέφθηκε ο Μωάμεθ. Δεν κατέστρεψαν την Παλμύρα όπως οι ζηλωτές μοναχοί κατέστρεφαν τα γλυπτά στις μετόπες του Παρθενώνα επειδή τους ενοχλούσαν τα γυμνά σώματα. Την αφάνισαν για να σβήσουν τον πολιτισμό που την γέννησε, πουλώντας εν τω μεταξύ και ό,τι μπορούσαν να πουλήσουν. Με την ίδια λογική προσπαθούν να εξοντώσουν και τους χριστιανικούς πληθυσμούς για τους οποίους ελάχιστο πόνο δείχνει η ανεκτική και προοδευτική Δύση.
Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι επειδή δεν συμμετέχει η Ελλάδα σ’ αυτόν τον πόλεμο είναι προστατευμένη. Είμαστε εκτεθειμένοι στον «Μαύρο Θάνατο» όσο και το μουσουλμανάκι που πήγε να ακούσει ροκ την Παρασκευή στο Παρίσι. Ας μην ξεχνάμε ότι στον χάρτη του Χαλιφάτου που διακινεί ο Ισλαμικός Στρατός περιλαμβάνεται και η γλυκιά πατρίδα μας – ίσως επειδή ο Χάντιγκντον την είχε ρίξει εκτός των ορίων του δυτικού πολιτισμού.
