Από τον Ηλία Δημητρέλλο
(Πηγή : http://www.eboulevard.gr/)
Ένας από τους πρώτους αστικούς μύθους που ανέκυψαν την αρχική περίοδο των μνημονιακών χρόνων ήταν ότι, καθώς η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και ηθική – κοινωνική, αυτή (η κρίση) στο τέλος της θα μας βοηθήσει να γίνουμε «καλύτεροι» άνθρωποι…Σύμφωνα με το σκεπτικό του εν λόγω μύθου, η σοβούσα κρίση θα ενδυνάμωνε τις σχέσεις μεταξύ μας δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την επίτευξη αλληλοσυνεργασίας, ομόνοιας και αλληλεγγύης. Προτερήματα που ως γνωστόν δεν αποτε¬λούν και τα κύρια χαρακτηριστικά των νε¬οελλήνων. Φυσικά, αυτός ο αστικός μύθος καταρρίφθηκε σχεδόν εν τη γενέσει του. Η οικονομική λαίλαπα εξαχρείωσε τους Έλληνες διά της πρωτοφανούς μεγέθους βίαιης πτώσης του βιοτικού τους επιπέδου. Κάθε ημέρα «ανακαλυπτόταν» και ένας καινούριος «εχθρός του λαού» για τα δεινά του, ώσπου στοχοποιήθηκαν εν τέλει οι πάντες. Ο ένας εναντίον του άλλου και όλοι εναντίον όλων, με την «ελπίδα» ότι επιτέλους «θα ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα». Η συγκρουσιακή αυτή στάση καθόρισε εν πολλοίς την εκλογική συμπεριφορά πολύ μεγάλης μερίδας των συμπολιτών μας κατά τις πρόσφατες εκλογικές διαδικασίες. Μόνο όμως η οικονομική εξαχρείωση, η οργή, ο φόβος, το άγχος, δεν δικαιολογεί αυτό το εκρηκτικό κοκτέιλ πρωτοφανούς όξυνσης και έντασης που συναντάται σε καθημερινή βάση σε κάθε σχεδόν έκφανση της κοινωνικής ζωής. Είναι κυρίως η έλλειψη στοιχειώδους παιδείας, η αξεστοσύνη και η παντελής απουσία στοιχειώδους κοινωνικής συνείδησης.
Φέρ’ ειπείν αποτελεί καθημερινό φαινόμενο, κλασικό σήμα κατατεθέν του άξεστου νεοέλληνα να παρκάρει όπου τον βολεύει. Σε πεζοδρόμια, διαβάσεις πεζών, ράμπες αναπήρων, αδιαφορώντας πλήρως για τον άλλον. Μπορεί να φαντάζει ήσσονος σημασίας θέμα, δείχνει όμως ότι η αντικοινωνική συμπεριφορά έχει ριζώσει πια σε πάρα πολλούς συμπολίτες μας.
Μία συμπεριφορά που σε καμία ευρωπαϊκή πόλη δεν συναντάται. Η έλλειψη σεβασμού στους συμπολίτες, κυρίως δε σε εκείνους με κινητικές ανάγκες, στις μητέρες με τα καροτσάκια, αλλά ακόμη και σε όλους εμάς, που πρέπει καθημερινώς να υπομένουμε τα καουμποϊλίκια Ελληναράδων, δεν εξηγείται άλλως πως, παρά μόνο στην έλλειψη αγωγής και παιδείας που ξεκινά πρώτα μέσα από την οικογένεια του καθενός και εν συνεχεία στα σχολεία. Ανάλογο σύμπτωμα κοινωνικής παθογένειας αποτελεί η ρίψη σκουπιδιών και οτιδήποτε έχουμε στα χέρια μας, οπουδήποτε αλλού εκτός από τον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων. Κάπως έτσι οι ελληνικές πόλεις είναι μακράν οι πιο βρώμικες στην Ευρώπη. Και πώς να μην είναι, όταν ο πατέρας ή η μητέρα ανερυθρίαστα πετά στον δρόμο τα πάντα, όπου και αν βρίσκεται, έχοντας μαζί του το παιδί του/της. Ποιες είναι οι παραστάσεις και τα παραδείγματα που θα φέρει το παιδί, βλέποντας τον γονέα να ρυπαίνει ασυνείδητα το περιβάλλον; Τι ελπίδα υπάρχει, αλήθεια, αυτό το παιδί να μην ακολουθήσει το παράδειγμα του πρώτου δασκάλου του;
Πόσο άραγε μας τιμά το γεγονός ότι ο αποκαλούμενος και ως αντικαπνιστικός νόμος ήταν ο μόνος νόμος τα χρόνια των Μνημονίων, που ενώ ψηφίστηκε μετά τυμπανοκρουσιών, ουδέποτε εφαρμόσθηκε; Ως νέοι Τσε Γκεβάρες, οι Έλληνες καπνιστές σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης, μη ανεχόμενοι την «καταστρατήγηση» του συνταγματικού «δικαιώματός» τους να καπνίζουν, όπου και όποτε τους καπνίσει, δυσανασχετώντας κιόλας αν τύχει και κάποιος – «ξενέρωτος» προφανώς – διαμαρτυρηθεί για την παρανομία τους. Προφανέστατα, όλος ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος που έχει απαγορέψει το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς δημοσίους χώρους είναι ηλίθιος και εμείς οι ξύπνιοι.
Στο «ευρωπαϊκό Κάιρο» η κάθε αντικοινωνική συμπεριφορά επιτρέπεται, γιατί ως γνωστόν είμαστε ο «εξυπνότερος λαός του κόσμου» που «όταν οι άλλοι ήταν στα δέντρα και έτρωγαν βελανίδια», εμείς διαβάζαμε φιλοσοφία ή είχαμε χοληστερίνη...
Το πιο σύνηθες βέβαια φαινόμενο είναι ο κλασικός Ελληναράς να εκδηλώνει το σύνολο αυτών των αντικοινωνικών συμπεριφορών. Είναι όμως προφανές ότι δεν φταίει για αυτό κανένα Μνημόνιο, ούτε η φτωχοποίηση ή η ανεργία. Ούτε η «κακιά» Μέρκελ, ούτε ο «άθλιος» Σόιμπλε. Είναι απλώς η έλλειψη παιδείας και αγωγής.
