Ηγέτης ευρείας αποδοχής στη Ν.Δ.
Tου Αθανάσιου Έλλις
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_10/05/2012_481701)
Λάθη, εγωισμοί, ανικανότητα και έλλειψη οράματος οδήγησαν στην πρωτοφανή και απρόσμενη κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας. Με τη χώρα στο χείλος της καταστροφής απαιτούνται γενναίες κινήσεις και υπερβάσεις από όλους. Ο Αντώνης Σαμαράς φαίνεται να επιχειρεί τη δική του.
Δεν είναι βέβαιο ότι διαθέτει την έξωθεν καλή μαρτυρία για να την φέρει εις πέρας, αλλά με δεδομένη τη χρονική πίεση, είναι το μόνο που πρέπει και μπορεί να πράξει. Μια τέτοια κίνηση θα ήταν πιο πειστική σε ό,τι αφορά την ειλικρίνειά της εάν ο συγκεκριμένος ηγέτης βρισκόταν σε θέση ισχύος και είχε δώσει ανάλογα δείγματα γραφής κατά το παρελθόν. Δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλά ο κ. Σαμαράς δεν έχει άλλες επιλογές. Η χθεσινή πρωτοβουλία του, όπως και η προχθεσινή δήλωση απάντηση στον κ. Τσίπρα, περί «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού μετώπου» ήταν από τις καλύτερες στιγμές της σύντομης θητείας του στην ηγεσία της Ν.Δ.
Ο κ. Σαμαράς φέρει τεράστιες ευθύνες για τη συρρίκνωση της Ν.Δ. Σε αντίθεση με το άνοιγμα του προκατόχου του στον μεσαίο χώρο, αυτός επέλεξε τον δρόμο της «καθαρής Δεξιάς». Η ανακολουθία του στην περίπτωση των Μνημονίων υπήρξε καταστροφική για το κόμμα του και, κυρίως, για την Ελλάδα. Είναι αδιανόητο η κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκή παράταξη της χώρας που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να αυτοεγκλωβίζεται σε παλινωδίες κατά και υπέρ τέτοιων σημαντικών συμφωνιών με τους Ευρωπαίους εταίρους, ηγέτες και λαούς.
Τον Μάιο του 2010 η Ν.Δ. έπρεπε να είχε υπερψηφίσει επί της αρχής τη δανειακή σύμβαση και το πρόγραμμα, και να διαφοροποιηθεί σε σωρεία επιμέρους πτυχών με τις οποίες ορθώς διαφωνούσε, από την απουσία αναπτυξιακών χαρακτηριστικών μέχρι την υπερβολική έμφαση στη φορολόγηση. Θα είχε ενισχυθεί η κοινή προσπάθεια της χώρας, θα είχε σταλεί στις αγορές ένα μήνυμα σοβαρότητας, συνέπειας και συνέχειας, και δεν θα είχαν διαρραγεί οι σχέσεις της Ν.Δ. με τις ιδεολογικά συγγενείς παρατάξεις στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αλλά και προσωπικά του κ. Σαμαρά με την κ. Μέρκελ και των άλλων συντηρητικών ηγετών της Ευρώπης. Τα λάθη στρατηγικής κατά την προηγούμενη διετία ακολούθησαν οι εσφαλμένες κινήσεις τακτικής στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, από την ατυχή επιλογή Συμπιλίδη έως τη μη συμμετοχή σε ντιμπέιτ, ενώ με την εμμονή του στην αυτοδυναμία ο κ. Σαμαράς έκανε ό, τι μπορούσε για να πείσει ότι ζει σε μια εικονική πραγματικότητα, κάτι που δικαιολογείται ίσως σε περιθωριακά κινήματα, αλλά δεν συγχωρείται σε ένα σοβαρό κόμμα εξουσίας.
Ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ. είχε την ευκαιρία του, διεκδίκησε την πρωθυπουργία, αλλά απέτυχε και είναι αμφίβολο κατά πόσον δύναται πραγματικά να συσπειρώσει τη στιγμή μάλιστα που για την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Στέφανο Μάνο το πάθημα έγινε μάθημα και την επόμενη φορά ενωμένοι θα εισέλθουν στη Βουλή. Υστερα από μια τέτοιων διαστάσεων συντριβή ο ηγέτης παραιτείται. Αυτό έπραξαν μετά από πολύ μικρότερες ήττες και απώλειες ψήφων οι Ράλλης, Αβέρωφ, Μητσοτάκης και Καραμανλής. Ο κ. Σαμαράς πρέπει να δρομολογήσει την επόμενη ημέρα, παραμένοντας στρατιώτης της παράταξης και, πιθανώς, υπουργός σε μελλοντική κυβέρνηση.
Οι στιγμές επιβάλλουν μέγιστη υπευθυνότητα και υπέρβαση προσωπικών επιθυμιών. Επειδή ο χρόνος πιέζει και δεν νοείται άτακτη αλλαγή ηγεσίας σε ένα κόμμα που αποτελεί πυλώνα σταθερότητας και διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας, θα μπορούσε στο πλαίσιο της πανστρατιάς που επιχειρείται να προταθεί ως υποψήφιος πρωθυπουργός ηγετική προσωπικότητα με απήχηση στη λαϊκή βάση, αλλά και αποδοχή από τη φιλελεύθερη τάση, ο οποίος αφού προβεί σε μια ειλικρινή αυτοκριτική για τη μεγάλη συμβολή της Ν.Δ. στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, θα αναλάβει το δύσκολο έργο της άμεσης συσπείρωσης του «κεντροδεξιού ευρωπαϊκού μετώπου».
