Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ: «Η Αριστερά είναι τρελή»!
Της Ζέζας Ζήκου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_24/05/2012_443626)
Ομολογώ πως δεν εκτιμώ τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. Αλλωστε, είναι πρωταθλητής ψεύδους και δεινός χαμαιλέοντας. Όσα προβλέπει για τις εργασιακές σχέσεις το Μνημόνιο, ο ελληνικός λαός τα υφίσταται στο πετσί του.
Ο εργασιακός Μεσαίωνας είναι εδώ. «Η ελληνική Αριστερά κοροϊδεύει τον κόσμο», δήλωσε χθες με οργίλο ύφος ο πρόεδρος των Πρασίνων, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε στο Στρασβούργο.
«Δύο πράγματα λέει η Αριστερά: την ακύρωση των αποφάσεων για τους μισθούς και βασικό μισθό 1.300 ευρώ. Είναι τρελό, τελείως ηλίθιο. Αν είναι να ζητήσουμε από κάποιον να υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα είναι σαν να του λέμε αν θέλει να αυτοκτονήσει με πιστόλι ή με τσεκούρι. Είναι γεμάτο ψέματα. Τους καταλαβαίνουμε τους Ελληνες. Τους λένε βασικός μισθός 1.300 ευρώ και κατάργηση των μειώσεων των μισθών».
Οι υποσχέσεις που δίνει η Αριστερά στους Ελληνες, τόνισε, δεν θα μπορέσουν να υλοποιηθούν, διότι δεν υπάρχουν λεφτά και τότε ο κόσμος θα βγει στους δρόμους. Μετά από αυτό, τι θα γίνει, ποιος θα φέρει την τάξη; «Οι Ελληνες έχουν παράδοση στο χάος», είπε!
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα δώσει τα 1.300 ευρώ διότι η Ευρώπη θα πει τέρμα τα λεφτά. Πείτε μου πώς θα πληρωθούν οι μισθοί, με τι λεφτά, με τίνος λεφτά; Από πού θα βρουν τα λεφτά, αφού τα ταμεία της Ελλάδας είναι άδεια; Με τι θα πληρώσουν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, του στρατού. Πώς θα στηρίξουν βασικό μισθό 1.300 ευρώ; Η ωμή αλήθεια γι’ αυτούς που υπέγραψαν το Μνημόνιο.
Με τα Μνημόνια δεσμεύει τους πολίτες να εργάζονται στο διηνεκές, με όρους πείνας, που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτά.
Οταν πρόκειται για την ικανοποίηση των ξένων δανειστών, οι κυβερνήσεις των Μνημονίων την επισείουν ως φόβητρο στον λαό, ώστε να υποταχθεί στη λογική μιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Χωρίς αιδώ, υποστηρίζουν τη διαβόητη εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μια υποτίμηση χωρίς εκείνους τους ανεξάρτητους μηχανισμούς που επιτρέπουν την υποτίμηση του νομίσματος. Πρόκειται για εσωτερική πτώχευση που θα την πληρώσουν οι πιο αδύναμοι και οι μη προνομιούχοι.
Η διαπίστωση ότι, ακόμα και με τη μεγαλύτερη προσπάθεια και με τις μεγαλύτερες θυσίες, που θα προστεθούν σε αυτές που ήδη έχουν γίνει, η κατάσταση θα είναι αβίωτη με την εφαρμογή του κύκλου ζωής του νέου Μνημονίου, εξαναγκάζει τους δανειστές μας σε πολιτικά εκβιαστικές επιταγές, να ζητούν βίαια μέτρα και περαιτέρω αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, θέτοντας θέμα μείωσης του κατώτατου μισθού, ενίσχυση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενώ δεν έχει ξεχάσει και την κατάργηση του 13 και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
Να λοιπόν ο φαύλος κύκλος: η Ελλάδα δανείστηκε για να σωθεί, τώρα αντιλαμβάνονται τις μαύρες τρύπες που οδηγούν σε νέο δανεισμό. Και έρχεται η ιεροεξεταστική τρόικα και αποσαφηνίζει ότι κανένας στόχος δεν επιτεύχθηκε και οι θυσίες χάθηκαν στον τετριμμένο πίθο των Δαναΐδων.
Και για να μας δώσουν το νέο δάνειο, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει «κούρεμα», οι δανειστές και ιδιαίτερα το ΔΝΤ απαιτούν να αποδείξουμε εμπράκτως ότι θα σταματήσουμε να παράγουμε ελλείμματα, άρα ότι θα μπορούμε να αποπληρώσουμε τις δόσεις μας, χωρίς νέα θαλασσοδάνεια.
Η φτώχεια του αποπληθωρισμού αποτελεί τη μόνη αποδεκτή θεραπεία για τους τροϊκανούς να μας σώσουν. Οικονομία χωρίς ανάπτυξη, κοινωνία χωρίς ευημερία, εργασία χωρίς εργαζομένους, πολιτικοί χωρίς πολιτική.
Μπορεί το έθνος να υπομείνει μια τέτοια διαδικασία οικονομικής καταστροφής και μιας κουτσής-στραβής διάσωσης από τη χρεοκοπία, από αυτούς που το οδήγησαν στην κατάρρευση, διερωτώμαι. Η διάγνωση της δεινής κατάστασης δεν αφήνει περιθώρια για «φθηνές» ελπίδες. Η βαθιά ύφεση και η συνακόλουθη πτώση του βιοτικού επιπέδου επισωρεύονται επιβαρυντικές. Το σήμερα είναι ήδη χειρότερο από το χθες και το αύριο προοιωνίζεται χειρότερο από το σήμερα, σε ένα κοινωνικό σώμα του οποίου οι αντοχές έχουν αρχίσει να εξαντλούνται δραματικά. Η εργατική τάξη φτύνει αίμα και η μεσαία τάξη αποδεκατίζεται.
Η φτώχεια του αποπληθωρισμού είναι η μόνη αποτελεσματική θεραπεία που μας επιβάλλουν οι εταίροι δανειστές μας. Οι τρεις «βρώμικες» λέξεις -default, devaluation, deflation - πτώχευση, εσωτερική υποτίμηση, αποπληθωρισμός- «αποσταθεροποιούν» την Ελλάδα. Αποτελεί τη μόνη αποδεκτή θεραπεία για τους τροϊκανούς. Αποπληθωρισμός, δηλαδή μείωση των γενικών τιμών, των μισθών, των συντάξεων, του βιοτικού επιπέδου, βύθιση της οικονομικής δραστηριότητας, ανεργία, φτώχεια και κοινωνική έκρηξη.
