Η διάλυση της κραταιάς Κεντροδεξιάς
Του Ανδρέα Aνδριανόπουλου
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_15/05/2012_482228)
Πολύ δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πως θα έφθανε στιγμή που σε μια εκλογική αναμέτρηση ο χώρος τη Κεντροδεξιάς θα ήταν χωρισμένος σε τουλάχιστον τέσσερα κομμάτια. Το κακό ξεκίνησε μετά την αποχώρηση Μητσοτάκη από την ηγεσία της παράταξης.
Ο χώρος ξαναγύρισε στην εποχή των διάσπαρτων βαρωνιών με συνεκτικό κρίκο την επιδίωξη νομής της εξουσίας. Και με μοχλό τον δημόσιο τομέα. Δίχως την παραμικρή ιδεολογική αρματωσιά, ο πολιτικός χώρος που κάλυπτε η Ν.Δ. άρχισε και πάλι, όπως και στο παρελθόν, να ετεροπροσδιορίζεται. Ο κομματικός αυτός οργανισμός γνώριζε τι δεν είναι. Δεν ήταν Αριστερά, κομμουνισμός, σοσιαλισμός ή παπανδρεϊσμός. Ηταν όμως εντελώς άγνωστο το τι ακριβώς ήταν.
Στο τελευταίο συνέδριο που έγινε στη Χαλκιδική, λαξεύτηκε και η ταφόπετρα της όποιας προσπάθειας ιδεολογικής ταυτοποίησης της παράταξης. Αποσαφηνίσθηκε μόνο πως δεν είναι σοσιαλδημοκρατική ή νεοφιλελεύθερη. Δίχως κανείς να γνωρίζει ουσιαστικά το πραγματικό περιεχόμενο των δύο αυτών εννοιών. Η Ν.Δ. κι ο κόσμος της υποστήριζαν κάτι που δεν καταλάβαιναν καλά (τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό λ.χ.) και στρέφονταν εναντίον αρχών που δεν καταλάβαιναν καθόλου. Τον νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή.
Με τη διακυβέρνηση Καραμανλή του νεότερου το πρόβλημα κορυφώθηκε. Ο κόσμος είχε επενδύσει ελπίδες και είχε δώσει την εξουσία σε μια ανανεωμένη υποτίθεται κεντροδεξιά κομματική οντότητα. Για τους έμπειρους παρατηρητές όμως, γρήγορα έγινε αντιληπτό πως η καινούργια πολιτική τάξη πραγμάτων είχε εξουσίες που δεν ήξερε τι ακριβώς να τις κάνει. Με την έκφραση θαυμασμού στον συμβολικό ρόλο της Αριστεράς(!), με εγκατάλειψη κάθε ιδέας σοβαρής και βαθιάς μεταρρύθμισης στους μηχανισμούς του κράτους και με τη σύντομη καταβύθιση στο παιχνίδι της εξουσίας και της διαφθοράς, η Κεντροδεξιά γρήγορα ξέχασε (αν το είχε βέβαια ποτέ ξεκάθαρο στο μυαλό της) γιατί είχε γίνει κυβέρνηση και πού διέφερε από τους άλλους. Καταπιάστηκε λοιπόν με την αξιοποίηση του Δημοσίου ως μέσου ψηφοθηρικής αναμόχλευσης και οδηγήθηκε, μάλλον απολύτως φυσιολογικά, στη διόγκωση του κράτους, στο βάθεμα των ελλειμμάτων, στη διαφθορά και, τελικά, στην οικονομική καταβαράθρωση της χώρας.
Η ήττα στις εκλογές δεν ξύπνησε δυστυχώς στην παράταξη αντανακλαστικά πολιτικής επιβίωσης. Και συνεχίσθηκε, και μετά την αλλαγή στην ηγεσία, η ίδια ιδεολογική θολούρα και ασάφεια πολιτικής γραμμής. Δεν υπήρξε λοιπόν έκπληξη πως πολλά στελέχη, αλλά κυρίως οπαδοί, με την απουσία μιας χαλύβδινης πολιτικοϊδεολογικής αρματωσιάς που θα τους έδενε όλους κοντά τον έναν στον άλλο ώστε να είναι αδιανόητη και η σκέψη ακόμη ανεξάρτητων πορειών, δεν δυσκολεύτηκαν να ακολουθήσουν διαφορετικούς ο καθένας δρόμους. Με αποτέλεσμα τον αποκαρδιωτικό σημερινό πολυτεμαχισμό που, και λόγω αυξημένης αντιπαλότητας των «εμπολέμων», δεν προδικάζει ενθαρρυντικές εξελίξεις για το μέλλον.
Τα κυρίαρχα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα της εποχής μας, που είχαν διεθνώς ως αφετηρία τον κεντροδεξιό χώρο, στην Ελλάδα πέρασαν και δεν άγγιξαν. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ακριβώς κυριαρχούσαν παντού αντιλήψεις που στην πράξη επιβεβαίωναν την ανωτερότητα της αστικής ιδεολογικής κοσμοθεωρίας, στην Ελλάδα οι πάντες υποστήριζαν –και η Ν.Δ. συναινούσε– πως ήρθε το τέλος το φιλελευθερισμού! Για πάνω από 20 χρόνια οι Ελληνες ακούνε πως οι ιδέες της ανοιχτής κοινωνίας και των ελεύθερων αγορών καταρρέουν. Κι άξαφνα, όταν βλέπουν τη χώρα τους ουσιαστικά να χρεοκοπεί, πληροφορούνται πως ο τεράστιος δημόσιος τομέας που ευθύνεται γι’ αυτό είναι προϊόν φιλελεύθερων πολιτικών! Και πως οι απίστευτες φορολογικές επιδρομές, που γίνονται στο όνομα της διάσωσής του, αποτελούν κι αυτές προϊόντα φιλελεύθερων υποτίθεται αντιλήψεων. Για τις οποίες όμως, πέραν της αντιφατικότητας του επιχειρήματος (δηλ. φόροι και φιλελευθερισμός), τους είχαν πείσει πως, από χρόνια, είχαν καταρρεύσει!
Τι θα ήταν αυτό λοιπόν που θα κρατούσε μία, εκτός εξουσίας, Ν.Δ. ενωμένη; Προφανώς, ελάχιστα πράγματα. Είναι αδιανόητο να μην υπάρχει στη χώρα αυτή μια μεγάλη παράταξη που να υποστηρίζει τις κυρίαρχες διεθνώς αντιλήψεις του μικρότερου κράτους και των ανοιχτών αγορών. Αλλά και μια μεγάλη αστική τάξη, διαποτισμένη από τις αρχές αυτές, που θα εμπόδιζε την κατάρρευση της χώρας και που θα είχε συμβάλει ώστε αυτός ο κραταιός πολιτικός χώρος να μην κατακερματισθεί.
