Από τον Μυστήριο
Η σημερινή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης επουδενί δεν αποτέλεσε κεραυνός εν αιθρία. Τουλάχιστον για εκείνους που δεν εθελοτυφλούν και δεν αποτελούν κρατικά και μιντιακά φερέφωνα .
Η Ιταλία παρέβη τις υποχρεώσεις της απέναντι στη Γερμανία επιτρέποντας τη διεξαγωγή δικαστικών διαδικασιών με αντικείμενο την καταβολή αποζημιώσεων από το Βερολίνο προς τα θύματα ναζιστικών εγκλημάτων, αναφέρεται στην απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.
Δυστυχώς η απόφαση ήταν εν πολλοίς προδιαγεγραμμένη, αφ' ης στιγμής η ίδια η ελληνική πολιτεία απεμπόλησε πρώτη το δικαίωμα να δικαιώσει εκείνη, ως είχε υποχρέωση και καθήκον, τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας.Τα υπόλοιπα είναι για εκείνους που αρέσκονται να εφευρίσκουν εχθρούς της Ελλάδος και να πιστεύουν σε κάθε είδους λοιπές ανοησίες και καταστροφολογίες.
Δεδομένου ότι αφενός μεν έλκω την καταγωγή μου από την περιοχή της Λιβαδειάς, αφετέρου έχω ασχοληθεί επισταμένως με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρακολούθησα από την αρχή την προσπάθεια του αείμνηστου Ιωάννη Σταμούλη, ενός εκ των κορυφαίων κατά εμέ Ελλήνων νομικών, να δικαιωθούν οι συγγενείς των θυμάτων, αλλά κυρίως να κριθεί ότι το σύγχρονο κράτος της Γερμανίας ευθύνεται για τα εγκλήματα των ναζιστικών στρατευμάτων.
Εκδικαζόμενης της αγωγής, εκδόθηκε η υπ’ αριθμόν 137/1997 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, η οποία δικαίωνε τους Διστομίτες επιδικάζοντας τους περί τα 60.000.000 ΕΥΡΩ ως χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη. Το 2000 η Γερμανία άσκησε αναίρεση, η οποία απορρίφθηκε από τον Άρειο Πάγο, όμως έκτοτε αρνείται να καταβάλει τα ποσά που δια της ως άνω δικαστικής αποφάσεως οφείλει. Κατόπιν ο κ. Σταμούλης προβαίνει σε αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα. Το γερμανικό δημόσιο ασκεί αμέσως ανακοπή (το 2002) και ισχυρίζεται ότι για να γίνει αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών του στοιχείων στην Ελλάδα απαιτείται η προηγούμενη άδεια του Υπουργού Δικαιοσύνης βάσει της διατάξεως 923 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρόμοια διάταξη δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου…
Και όλως απροσμένως η ανακοπή του γερμανικού δημοσίου γίνεται δεκτή από τον Άρειο Πάγο με αποτέλεσμα οι Διστομίτες να μην μπορούν να εισπράξουν την επιδικασθείσα αποζημίωση.
Το ανώτατο ελληνικό δικαστήριο δηλαδή προτίμησε να δικαιώσει ένα αλλοδαπό κράτος και ουχί τους Έλληνες ενάγοντες, για ένα μάλιστα γεγονός που έχει καταγραφεί στην παγκόσμια ιστορία ως ένα από τα στυγνότερα και απεχθέστερα εγκλήματα που διέπραξαν οι Γερμανοί κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου...
Το 2004 ο κ. Σταμούλης επικαλέστηκε τον Κανονισμό 44/2001 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δυνάμει του οποίου μία αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου ενός κράτους μέλους δύναται να κηρυχτεί εκτελεστή σε άλλο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Επιλέγεται η Ιταλία και πράγματι το Νοέμβριο του 2008 κηρύσσεται εκτελεστή η απόφαση δικαστηρίου της Λιβαδειάς στην χώρα αυτή.
Οι ενάγοντες Διστομίτες συνεπώς δικαιώθηκαν εν τέλει ουχί από τα δικαστήρια της χώρας τους, αλλά από τα δικαστήρια μίας άλλης χώρας, η οποία μάλιστα ήταν σύμμαχος της Γερμανίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε μάλιστα επιτεθεί εναντίον της Ελλάδος το 1940. Οι Ιταλοί δικαστές απεδέχθησαν τη νομιμότητα και βασιμότητα των ισχυρισμών των Διστομίτων επιδεικνύοντας συνάμα την ευαισθησία τους για τα ναζιστικά εγκλήματα. Ευαισθησία που δεν επέδειξαν οι Έλληνες δικαστές, οι οποίοι προφανώς δεν πείστηκαν από τους ισχυρισμούς των συμπατριωτών τους, αλλά από τους ισχυρισμούς των Γερμανών…
Εν συνεχεία η Γερμανία προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θέτοντας το ερώτημα κατά πόσο η Ιταλία έπραξε νόμιμα αναγνωρίζοντας με την κήρυξη ως εκτελεστής την ελληνικής απόφασης στους κατοίκους του Διστόμου το δικαίωμα να αποζημιωθούν από τα περιουσιακά στοιχεία της Γερμανίας στην Ιταλία.
Το Ιανουάριο του 2011, μία μόλις πριν εκπνεύσει η προθεσμία, η τότε κυβέρνηση για λόγους επικοινωνιακούς αποφασίζει να παρέμβει η Ελλάδα υπέρ των συγγενών των θυμάτων του Ολοκαυτώματος στο Δίστομο στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην εκκρεμή διαφορά Γερμανίας – Ιταλίας αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική χαράσσεται και ασκείται στο πόδι, εντελώς ευκαιριακά και ανάλογα με τις επικοινωνιακές ανάγκες της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης.
Δηλαδή εμείς κληθήκαμε τότε να πιστέψουμε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση συνειδητοποίησε μόλις στο παρά ένα της εκπνοής της προθεσμίας, το δίκαιο των ισχυρισμών των Διστομίτων. Ότι δηλαδή μόλις τότε ολοκληρώθηκε εκ μέρους της Κυβερνήσεως ο πολιτικός προβληματισμός (sic) για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις της χώρας και εξετάστηκαν ενδελεχώς οι νομικές και δικαστικές πτυχές της υπόθεσης.
Έτσι, επιτρέψαμε, ως χώρα, επί της ουσίας για ένα έγκλημα εις βάρος της ανθρωπότητας, που τελέστηκε στην Ελλάδα εις βάρος Ελλήνων πολιτών, να μην δύναται να δικαιωθεί εις τον τόπο του αδικήματος, αλλά στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Δεν μας φταίνε οι ξένοι δικαστές, που οι Έλληνες συνάδελφοί τους δεν τόλμησαν όταν είχαν τη δυνατότητα. Όταν τα ελληνικά δικαστήρια δεν δικαίωσαν εν τέλει τους Διστομίτες, γιατί να περιμένουμε από τα αλλοδαπά να βγάλουν αντί ημών τα κάστανα από την φωτιά.
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
