Από τον Μυστήριο
Η ψηφοφορία το βράδυ της Κυριακής και τα όσα προηγήθηκαν ήταν ίσως η πιο μεγάλη δοκιμασία για τον κ. Σαμαρά από την ανάληψη της ηγεσίας της ΝΔ μέχρι σήμερα. Μπορεί στο μεσοδιάστημα να είχαν προηγηθεί και άλλες αποχωρήσεις ή διαγραφές βουλευτών από την κοινοβουλευτική ομάδα και το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά αυτές αφορούσαν βουλευτές και στελέχη που είχαν συνδέσει εξ αρχής το πολιτικό τους μέλλον με εκείνο της κ. Μπακογιάννη.
Η υπερψήφιση του νέου Μνημονίου ήταν για τον κ. Σαμαρά κεντρική πολιτική επιλογή. Επιλογή μάλιστα που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με όσα η επίσημη ΝΔ υποστήριζε με θέρμη μέχρι το Νοέμβριο του 2011, και η οποία επιλογή ήταν φανερό ότι είχε προβληματίσει σημαντικό κομμάτι τόσο των στελεχών της όσο και ψηφοφόρων, οι οποίοι απορρίπτουν συνολικά την προκρινόμενη λύση. Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να πειστούν οι ανωτέρω για την ορθότητα της επιλογής αυτής, όταν επί δύο σχεδόν έτη η επίσημη θέση του κόμματος ήταν αναφανδόν εναντίον σε όλα τα «Μνημόνια», «Μεσοπρόθεσμα» κλπ…
Είναι απολύτως βέβαιο ότι η επιλογή του κ. Σαμαρά να στηρίξει το νέο Μνημόνιο δεν έγινε ελαφρά την καρδία, καθώς αφενός μεν αντιλαμβάνεται ότι η ψήφιση του δεν αποτελεί επουδενί πανάκεια, αφετέρου δε, προφανώς γνώριζε τις αντιδράσεις των βουλευτών, ίσως όχι όμως ότι θα έχουν τόσο μεγάλη έκταση.
Φρονώ ότι σε κάθε περίπτωση η στάση του κ. Σαμαρά ήταν η ορθή. Ως αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας, ενός αστικού κόμματος με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, δεν είχε κανένα δικαίωμα να παίξει σε μία ζαριά το μέλλον της Ελλάδος. Οι κραυγές ότι είναι προτιμότερη τώρα η στάση πληρωμών και συνακόλουθα της πτώχευσης της χώρας και επιστροφής εν τέλει στην δραχμή, είναι τυχοδιωκτικές, εκτός τόπου και χρόνου, και υποβολιμαίες.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι τα νέα ακόμη επαχθέστερα μέτρα το πιο πιθανό είναι να μην φέρουν κανένα αποτέλεσμα, απλώς μόνο να επιτείνουν έτι περισσότερο την κρίση και την ύφεση. Όμως ο αρχηγός ενός κόμματος που πρόκειται να αναλάβει την εξουσία, δεν μπορεί να τζογάρει με διακύβευμα την πτώχευση της χώρας με λογική στοιχήματος «κι αν σου κάτσει;».
Το λάθος του κ. Σαμαρά ήταν ότι υιοθετώντας απολύτως αρνητική στάση ευθύς εξαρχής εναντίον του Μνημονίου, δεν φρόντισε να έχει ένα σχέδιο Β, στην περίπτωση που χρειαστεί να ομονοήσει υποχρεωτικώς λόγω των περιστάσεων, όπερ και εγένετο…
Λάθος ήταν επίσης η επιλογή όχι μόνο της αποδοχής να παραμείνουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που ευθύνονται για την εγκληματική αποτυχία όλων των οικονομικών προγραμμάτων της τελευταίας διετίας (π.χ. Παπακωνσταντίνου, Πάγκαλος, Λοβέρδος, Ραγκούσης), αλλά και να συμμετέχουν στην κυβέρνηση οι δύο αντιπρόεδροι της ΝΔ. Αντί να επιλεχθεί το μοντέλο της κυβερνήσεως Μόντι, φοβήθηκαν μήπως το μοντέλο αυτό επιτύχει κιόλας…
Η άρνηση πάντως 21 βουλευτών, ήτοι το 25% του συνόλου, να ακολουθήσουν την κεντρική πολιτική επιλογή του αρχηγού τους λογικά θα πρέπει να προβληματίσει την Ρηγίλλης. Στους 21 αυτούς βουλευτές περιλαμβάνονται και σοβαροί άνθρωποι με άποψη και λόγο, εκτός από εκείνους που νόμιζαν ότι θα γίνονταν «τσάμπα μάγκες», ή την είχαν δει εν δυνάμει δελφίνοι (θου κύριε…) για λόγους που μόνο εκείνοι κατανοούν...
Το πιο πιθανό είναι να πληρώσει εκλογικά την επιλογή του αυτή ο κ. Σαμαράς, όποτε τελικά και αν γίνουν οι εκλογές. Ένα μεγάλο κομμάτι δεν θα του συγχωρήσει αυτή τη μεταστροφή και θα βρει αλλού εκλογική στέγη, πιθανώς σε ένα νέο κόμμα από τα στελέχη εκείνα που διαγράφησαν. Η όποια πιθανότητα αυτοδυναμίας μάλλον χάθηκε για τη ΝΔ.
Νομίζω όμως ότι εν τέλει κέρδισε σε αξιοπιστία. Οι ηγέτες οφείλουν να παίρνουν τις δύσκολες αποφάσεις.
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
