Σεξ, αυτοκίνητο και οικονομική κρίση
Tου Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_22/01/2012_469880)
Η γλώσσα κρύβει πολύτιμες πληροφορίες για την κουλτούρα των ανθρώπων που τη χρησιμοποιούν. Πάρτε ως παράδειγμα το γένος των αυτοκινήτων: Γιατί άραγε να λέμε «μία Μπε Εμ Βε», «μία Μερσεντές», «μία Αλφα Ρομέο», ενώ την ίδια στιγμή λέμε «ένα Φίατ», «ένα Τογιότα», «ένα Νισσάν» κλπ.;
Εκ πρώτης όψεως, θα έλεγε κανείς ότι η διάκριση του γένους αντανακλά την παράδοση που έχει η κάθε βιομηχανία στην παραγωγή πολυτελών αυτοκινήτων και, επομένως, σχετίζεται με την κοινωνική καταξίωση του κατόχου του αυτοκινήτου. Η Μερσεντές, λ. χ., πάντα κατασκεύαζε μεγάλα και ακριβά αυτοκίνητα, που απευθύνονταν σε ευκατάστατους αγοραστές, ενώ η Φίατ (η βιομηχανία) παρήγε μικρά και φθηνότερα αυτοκίνητα, με σκοπό τα προϊόντα της να είναι προσιτά στα οικονομικώς ασθενέστερα στρώματα.
Βέβαια, η διαφοροποίηση αυτή έχει πάψει πια να είναι απόλυτη, καθώς η οικονομική ανάπτυξη (και όχι μόνον στη Δύση) αύξησε τις πωλήσεις των αυτοκινητοβιομηχανιών. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, σήμερα, οι βιομηχανίες διατηρούν μεν την παράδοση στην οποία οφείλουν τη φήμη τους, συγχρόνως όμως επεκτείνουν την παραγωγή τους στην γκάμα ποιότητος και τιμής. Παρόλα αυτά, η διάκριση θηλυκού και ουδετέρου γένους μεταξύ ακριβών και φθηνών αυτοκινήτων εξακολουθεί να υφίσταται, ιδίως στις δύο άκρες του φάσματος: Δοκιμάστε, λ. χ., να πείτε «ένα Ρολς-Ρόις» ή «ένα Φεράρι» και το πιθανότερο είναι ότι, όσο σωστά και αν μιλάτε τη γλώσσα, ο άλλος μπορεί και να σας περάσει για Βαλκάνιο μετανάστη στην Ελλάδα. Ούτε είναι τυχαίο ότι η Σκόντα προσπαθεί εδώ και καιρό, μέσω διαφημιστικής καμπάνιας, να αλλάξει το γένος των αυτοκινήτων της από το ουδέτερο στο θηλυκό.
Ωραία όλα αυτά, όμως το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Γιατί ειδικά το πολυτελές να είναι θηλυκό και να μην είναι, ας πούμε, αρσενικό; Υποθέτω ότι αυτό που δημιουργεί τη σύνδεση του πολυτελούς με το θηλυκό είναι το γένος των οδηγών. Οταν καθιερώθηκαν αυτές οι εκφράσεις, η συντριπτική πλειονότητα των οδηγών ήταν άνδρες. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε την επιθετικότητα των ανδρών οδηγών και την ύψιστη σημασία που αποδίδουν στο αυτοκίνητο, μπορούμε να αποτολμήσουμε την υπόθεση ότι, καθώς η σχέση του Ελληνα με το αυτοκίνητό του είναι τρόπον τινά προέκταση της σεξουαλικότητάς του, το αντικείμενο του πόθου του Ελληνα οδηγού δεν μπορεί παρά να είναι γένους θηλυκού. (Αν το ποσοστό των ομοφυλοφίλων δεν κυμαινόταν γύρω στο 10%, όπως το υπολογίζουν οι επιστήμονες, αλλά πλησίαζε το 50%, τότε θα μιλούσαμε για μια εντελώς διαφορετική κατάσταση, όπου θα επικρατούσε πλήρης σύγχυση ως προς το γένος των αυτοκινήτων...).
Οι παραπάνω σκέψεις δεν είναι ο σκοπός του σημερινού σημειώματος, αλλά μόνον το πρίσμα μέσα από το οποίο μπορεί να γίνει ευκολότερα κατανοητή η θέση στην οποία σκοπεύω να καταλήξω. Ακουσα προσφάτως για μία έρευνα, η οποία συνδέει την οικονομική κρίση με την λίμπιντο και καταλήγει στη διαπίστωση ότι το 2009 η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών μειώθηκε κατά 60% εν σχέσει με το 2007. Βέβαια, η συγκεκριμένη έρευνα ανακοινώθηκε στις αρχές του 2010 και καλύπτει τα δεδομένα ώς και το 2009. Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που ενισχύει τον τελικό ισχυρισμό μου. Οσο κι αν έψαξα στο Διαδίκτυο, δεν κατάφερα να βρω νεότερη έρευνα επί του ιδίου αντικειμένου για τα έτη 2010 και 2011. Γιατί; Διότι απλώς δεν χρειάζεται να γίνει τέτοια έρευνα. Ποιος ο λόγος να σπαταλήσει κανείς χρόνο και χρήμα για να μετρήσει, π. χ., την αύξηση της στυτικής δυσλειτουργίας στους άνδρες ή των γυναικείων «πονοκεφάλων», όταν η κρίση έχει περιορίσει αισθητά τη χρήση του αυτοκινήτου; Συμπεραίνω, λοιπόν, ότι ο ασφαλέστερος δείκτης της σεξουαλικής ζωής των Ελλήνων είναι η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στους δρόμους.
Το αυτοκίνητο ως σφαλιάρα
Σχετικό με το ως άνω θέμα και τούτο: Υποστηρίζω ότι η σωματική σχέση του Ελληνα με το αυτοκίνητό του δεν περιορίζεται μόνον στο membrum virile. Υπενθυμίζω ότι, βάσει της καταγγελίας του αστυνομικού, ο Κίμος ο Κουλούρης, εξοργισθείς με την προπέτεια των οργάνων της τάξεως να μη σέβονται το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;», φέρεται να τραυμάτισε ελαφρά ένα εξ αυτών με το αυτοκίνητό του. Αν μάλιστα πάμε λίγο πιο πίσω στον χρόνο, θα θυμηθούμε και την περίπτωση αλαζόνος «λειτουργού του Τύπου», ο οποίος, όταν δεν του επέτρεψαν την είσοδο στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης με το αυτοκίνητό του, εκείνος πάτησε το γκάζι και πέρασε κανονικά επάνω από το πόδι του ατυχούς αλφαμίτη.
Κατά συνέπεια, μπορούμε να διακινδυνεύσουμε και τον ισχυρισμό ότι, για τον γνήσιο Ελληνα, το αυτοκίνητο, εκτός από προέκταση του membri virile, ενίοτε γίνεται και προέκταση της γροθιάς του. Είναι τυχαία η κατά κόρον χρήση στην καθομιλουμένη του συνηρημένου ρήματος εις -έω/ώ που ξεκινά με το τρίτο γράμμα του αλφαβήτου, με την έννοια του κατανικώ, κατισχύω, εξολοθρεύω, τσακίζω, συνθλίβω κ. λπ.; Δεν νομίζω!..
