Εκμεταλλευόμενος άριστα την χρονική συγκυρία της επισκέψεως, που φυσικά δεν επελέχθη τυχαία, ο κ. Ερντογάν με τον αέρα του οικονομικού αλλά και στρατιωτικά ισχυρότερου ήταν αυτός που έθετε την ατζέντα των συνομιλιών. Άνετος και περιχαρής δεν έκανε πίσω ούτε βήμα από τις διαχρονικές διεκδικήσεις της Τουρκίας. Μόνη «παραχώρησή» του ήταν, όταν σε «στημένη» ερώτηση του γνωστού δημοσιογράφου Αλί Μπιράντ αποδέχθηκε την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου. Για να έχει να λέει κάτι και η ελληνική κυβέρνηση και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ…
Επί της ουσίας απαίτησε να σταματήσουν οι Έλληνες δημοσιογράφοι να αναφέρουν ότι τούρκικα αεροπλάνα παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο, ήτοι να το αποσιωπούν, εξίσωσε το Πατριάρχη με τον ψευδομουφτή αξιώνοντας αναγνώρισή του τελευταίου για να επαναλειτουργήσει η Σχολή της Χάλκης, πρότεινε να σταματήσουν οι οπλισμένες πτήσεις, και επαναπροέβαλε ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα εις το Αιγαίο, ως άλλωστε έχει αποδεχθεί και η κυβέρνηση Σημίτη με τη Συμφωνία της Μαδρίτης…
Τι απάντησε η Ελληνική πλευρά; Ο κ. Παπανδρέου ανέφερε – άγνωστο πως του ήλθε – τον φόβο των Ελλήνων ότι οι Τούρκοι θα καταλάβουν κάποιο ελληνικό νησί, γεγονός το οποίο επί της ουσίας περιγέλασε ο κ. Ερντογάν εις την συνέντευξη τύπου, ενώ ο κ. Πάγκαλος χαρακτήρισε την υφαλοκρηπίδα ως τεχνικό ζήτημα. Σύμφωνα δηλαδή με τον τέως ΥΠΕΞ επί υπουργίας του οποίου, είχε απαιτήσει από τον «άνεμο» να πάρει την ελληνική σημαία από τα Ίμια και είχε παραδοθεί δολίως ο Οτσαλάν εις τους Τούρκους, το αν έχουν ή όχι τα ελληνικά νησιά υφαλοκρηπίδα αποτελεί τεχνικό ζήτημα…
Εις το διηνεκές η ελληνική πολιτική ηγεσία, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων,
διακατέχεται από σύνδρομο φοβικότητας και ενδοτικότητας απέναντι εις τις διεκδικήσεις των Τούρκων. Ούσα αμερικανοθρεμμένη, ευθυγραμμίζεται κάθε φορά πλήρως με τις επιταγές της Ουάσιγκτον, χωρίς να διανοείται καν να αρθρώσει έστω αντίλογο, προκειμένου να υπερασπιστεί τα ελληνικά δίκαια. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε κρίση με τους γείτονες, η ελληνική πολιτική ηγεσία υποχωρεί κάθε φορά (S-300, Ίμια, Οτσαλάν, casus belli, Σχέδιο Ανάν και παλιότερα Κύπρος, Νταβός, Σισμίκ κλπ). Η καθεστηκυία τάξη της χώρας φοβάται ότι πιθανή ήττα της Ελλάδος σε στρατιωτική σύγκρουση με την Τουρκία, ακόμη και σε περιορισμένη κλίμακα, θα σηματοδοτήσει και την δική της πτώση. Για το λόγο αυτό προτιμά πάντοτε την οδό της υποχωρητικότητας, αν όχι δουλικότητας, για να διατηρήσει τα εν Ελλάδι κεκτημένα της, θυσιάζοντας τα συμφέροντα της χώρας.
Σήμερα επικαλείται την οικονομική κρίση για να της δοθεί το ελεύθερο από την ελληνική κοινή γνώμη για να υποχωρήσει κι άλλο…
Η Άγκυρα βρίσκεται πολύ κοντά εις την επίτευξη του στόχου της. Να καταστεί περιφερειακή υπερδύναμη και να επιβληθεί εις τον γεωγραφικό χώρο που δεσπότευε παλιότερα η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο πρώτος που είχε κάνει λόγο για αναβίωση της ήταν ο Τουργκούτ Οζάλ (Κούρδος εις την καταγωγή), ο οποίος απεβίωσε υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Σήμερα το ηγετικό δίδυμο που έχει τα ηνία του σχεδιασμού και εφαρμογής της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας εμφορείται και αυτό από νεό-οθωμανικές αντιλήψεις.
Δεν δίστασε να επικρίνει δημοσίως το Ισραήλ για την στάση του απέναντι εις τους Παλαιστινίους. Μπορεί να το «πλήρωσε» με την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από την αμερικάνικη βουλή, μια και το φιλοϊσραηλινό λόμπι που προστάτευε παλιότερα την Τουρκία από ανάλογες προσπάθειες, απείχε, στέλνοντας το μήνυμα δυσφορίας του Τελ Αβίβ, αλλά η Τουρκία με την στάση της κέρδισε τον θαυμασμό ολόκληρου του μουσουλμανικού κόσμου.
Ας μην ξεχνάμε επίσης την άρνηση της τούρκικης βουλής να επιτρέψουν εις τα αμερικάνικά στρατεύματα να διέλθουν το έδαφος της Τουρκίας και να εισβάλουν εις το Β. Ιράκ, παρά την οργή των «γερακιών» του αμερικάνικου πενταγώνου. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση του κ. Σημίτη είχε παραχωρήσει χωρίς ανταλλάγματα τη βάση της Σούδας εις τις ΗΠΑ, αν και πολύ αμφιβάλλω αν μας ρώτησαν κιόλας…
Η διαφορά αντιλήψεως ελληνικής και τούρκικης πολιτικής ηγεσίας φαίνεται εξάλλου, όταν προ δύο ετών περίπου η Τουρκία διαπραγματευόταν με το ΔΝΤ για την χορήγηση δανείου, ο κ. Ερντογάν δήλωνε ότι η Άγκυρα θα ήταν αυτή που θα επέλεγε τους όρους χορηγήσεως. Απλώς, ας το αντιπαραβάλουμε με το τι δηλώνουν σήμερα οι έλληνες αξιωματούχοι σχετικώς…
Όταν η αποκαλούμενη ως μεγαλύτερη επιτυχία εις την εξωτερική – οικονομική πολιτική της Ελλάδας, ήτοι η πολυδιαφημισμένη κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη παραπέμπεται εκτός συγκλονιστικού απροόπτου εις τις ελληνικές καλένδες, οι Τούρκοι συμφωνούν με τους Ρώσους εις την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού αντιδραστήρα εις την Τουρκία, ενώ συγχρόνως η Άγκυρα έχει καταστεί ενεργειακό σταυροδρόμι των σπουδαιότερων παγκοσμίως αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Όταν οι ηγήτορες της χώρας επιλέγουν ζεϊμπέκικα και κουμπαριές για την ανάσχεση της Τουρκίας και υπακούουν πλήρως εις τις επιταγές των ΗΠΑ για παντός είδους διευκόλυνση των τούρκικων επιδιώξεων, οι Τούρκοι αντίστοιχοι παραδίδουν μαθήματα εξωτερικής πολιτικής…
Και όλα αυτά, ενώ μαίνεται αδυσώπητα εις την Τουρκία ο πόλεμος Κεμαλιστών – Ισλαμιστών και το αγκάθι του Κουρδικού διχάζει το πολιτικό κατεστημένο...
Υ.Γ. Στις 20.01.2009 είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο (http://ed-mysterious.blogspot.com/2009/01/blog-post_20.html) εις το οποίο κατέληγα εις την εξής επισήμανση: «Η Ελλάδα με τη στάση της και την ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική της δεν απέχει πολύ από το να χαρακτηρισθεί ως νέα Φιλανδία*, όσο και αν ο εν λόγω χαρακτηρισμός ακούγεται – προς το παρόν – υπερβολικός.» Το άρθρο αυτό είχε μεν γραφεί επί πρωθυπουργίας Καραμανλή, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να είχε γραφεί και σήμερα, να είχε γραφεί επί Ανδρέα Παπανδρέου, να γραφεί σε πέντε έτη. Φυσικά και δεν αυτοβαυκαλίζομαι για την διαχρονικότητα του άρθρου. Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι υφίσταται μία διαχρονική σταθερά εις τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η τουρκική ηγεσία συνεχώς διεκδικεί και επιτυγχάνει τους στόχους που θέτει, ενώ η ελληνική ηγεσία αντιστοίχως συνεχώς υποχωρεί και ηττάται…
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
