Η ανοχή στη βία του δήθεν αντιεξουσιαστικού χώρου και το κανάκεμα των κωλόπαιδων αυτών από «έσω-» και «έξω-» κοινοβουλευτικούς φορείς και παράγοντες, η διαιωνιζόμενη «παθητική» στάση της Αστυνομίας – Πολιτείας, αλλά και η ελεεινή – διαχρονικά – αδιαφορία των ίδιων των πολιτών στα νοσηρά φαινόμενα βίας λειτούργησαν σωρευτικά και νομοτελειακά στην επέλευση της χθεσινής τραγωδίας.
Τέσσερις ζωές χάθηκαν (μην ξεχνάμε το κυοφορούμενο έμβρυο) τόσο, μα τόσο άδικα. Και ποιό ήταν το «έγκλημά» τους; Απλά, ο καθένας από αυτούς τους ΝΕΟΥΣ εργαζομένους, για τον δικό του λόγο, δεν ήθελε να χάσει το μεροκάματο. Αυτό ήταν το «έγκλημά» τους.
Το δικαίωμα στην εργασία είναι εξίσου ιερό με το δικαίωμα στην απεργία. Για να μην πω ακόμα ιερότερο, διότι, η εργασία αποτελεί προϋπόθεση, ώστε να γεννηθεί το δικαίωμα στην απεργία.
Αλλά αυτό είναι, εδώ και πολλά χρόνια, «ψιλά γράμματα» για μία μικρή μεν αλλά ιδιαζόντως δυναμική μειοψηφία συνδικαλιστών. Είναι γνωστά τα περιστατικά εκφοβισμού σε βάρος των «απεργοσπαστών», ιδιαιτέρως στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπου οι «μαχητικοί» καραγκιοζάκοι – αγωνιστές του κώλου μπουκάρουν με το έτσι θέλω σε γραφεία, υπηρεσίες, ακόμα και σε σχολικές αίθουσες, και τρομοκρατούν αυτούς που για τους δικούς τους λόγους (είτε ιδεολογικούς είτε οικονομικούς) δεν θέλουν να απεργήσουν.
Γι’ αυτό εξάλλου, αποτελεί συνήθη πρακτική, η πλειοψηφία αυτών που δεν θέλουν να απεργήσουν τις ημέρες της απεργίας να παίρνουν άδειες και να μην προσέρχονται δικαιολογημένα στην εργασία τους, προκειμένου, αφ’ ενός να μην προπηλακιστούν από τους απεργούς και αφ’ ετέρου να μη χάσουν το μεροκάματο.
Αλλά το πλέον τραγικό στη χθεσινή ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ είναι η στάση του κόσμου, εκείνων που βρίσκονταν έξω από την Τράπεζα και οι οποίοι, ναι μεν δεν συμμετείχαν ενεργητικά στη δολοφονική ενέργεια, αλλά, ωστόσο, δεν συνέδραμαν τους συμπολίτες τους που κινδύνευαν εντός του κτιρίου, αλλά αντιθέτως, τους χλεύαζαν κιόλας και τους επιτιμούσαν γιατί επέλεξαν εκείνη τη μέρα να εργαστούν!!!
Αλήθεια, θα ‘θελα να ‘ξερα αν έστω κι ένας απ’ αυτούς τους γαμημένους, τους ιδεολογικά κολημμένους, που στάλα μυαλό δεν έχει απομείνει στο κεφάλι τους, κοιμήθηκε χθες βράδυ... Αλλά, τι να περιμένεις από μία κωλοκοινωνία που, ακόμα και σήμερα, σε ένα σημαντικό της ποσοστό, θεωρεί κοινωνικούς αγωνιστές τους «εκτελεστές» - καθάρματα της 17Ν και τα απολειφάδια της;
Κύριοι, τελειώσαμε, λοιπόν... Αυτό ήταν...
Μπορεί να αποφύγουμε την χρεωκοπία ως οικονομία, αλλά έχουμε ήδη πτωχεύσει ως κοινωνία.
Υ.Γ.: Πριν από 18 μήνες κάηκε η Αθήνα εξ αιτίας της δολοφονικής επίθεσης κατά του 15χρονου μαθητή.
Σήμερα, άραγε, ποιός θα εκφράσει την «οργή» του για τη χθεσινή ομαδική δολοφονία; Ποιός θα εκφράσει εμπράκτως τη συμπαράστασή του στον χαροκαμένο σύζυγο και μέλλοντα πατέρα και στις οικογένειες των άλλων δύο αδικοχαμένων νέων;
Ντροπή μας, ρε!!! Είμαστε ένας λαός ξεφτίλα.
Καληνύχτα μας ... Καλή τύχη δεν έχουμε.
Σεμνός & Ταπεινός
