Το λέω τούτο, διότι, μετά τη διαγραφή της Ντόρας από τον Σαμαρά, έχουν βγει στις ρούγες ένα μάτσο γκιόζηδες, οι οποίοι της κουνάνε ειρωνικά το μαντήλι και της «εύχονται» καλή επιτυχία στον μοναχικό δρόμο που επέλεξε. Με άλλα λόγια, την περνάνε «γενεές δεκατέσσερις».
Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση, εάν αυτό συνέβαινε από την πλευρά των «σαμαρικών». Εύλογο και εν ολίγοις ανθρώπινο, θα έλεγα, αν και όχι τόσο “politically correct”. Είχαν τόσα απωθημένα οι άνθρωποι αυτοί…
Ωστόσο, τα σκληρότερα και εντονότερα σχόλια τ’ ακούω και τα διαβάζω από ανθρώπους που, τουλάχιστον μέχρι την ημέρα της εκλογής ανάδειξης προέδρου της Ν.Δ., ήταν ταγμένοι – πιστά και απαρέγκλιτα – στο πλευρό της (Μουτζαχεντίν δηλαδή).
Μην ψάξετε να βρείτε τους τύπους αυτούς ανάμεσα στα «επώνυμα» και «πρωτοκλασάτα» στελέχη της Ν.Δ. Αυτοί, ακόμα, κρατάνε «πισινή».
Ομιλώ για δευτεροτρίτα κομματικά στελέχη, πάλαι ποτέ υποστηρικτές της στον κομματικό μηχανισμό, που τώρα, αισθανόμενοι ωσάν «ορφανά», προσπαθούν να το παίξουν «βασιλικότεροι του βασιλέως», ώστε να πάρουν θέση στον προθάλαμο του αδιαμφισβήτητου ηγέτη της Ν.Δ.
Ε, αν μη τι άλλο αυτό ονομάζεται «κωλοτούμπα» και επιβεβαιώνει
το σοφό ρητό «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος».
Μη με παρεξηγείτε. Δεν τα γράφω αυτά γιατί λυπούμαι ή συμπάσχω με την Ντόρα. Ποσώς με απασχολεί …. όπως κι εσάς, άλλωστε.
Απλά, το επισημαίνω, διότι αντιλαμβάνομαι ότι η «κωλοτούμπα» είναι τελικώς για πολλούς τρόπος ζωής. Και αυτό μού είναι λιγάκι ενοχλητικό ….
Ειρήσθω εν παρόδω: Αρχικώς θεώρησα εσφαλμένη τη θέση του Σαμαρά να καταψηφίσει εν τω συνόλω του το νομοσχέδιο για την εφαρμογή του περίφημου «μηχανισμού στήριξης». Εκτιμούσα ότι η πιό ειλικρινής, θαρραλέα και όχι λαϊκίστικη στάση θα ήταν να το ψηφίσει επί της αρχής και να καταψηφίσει όσα άρθρα διαφωνούσε.
Ωστόσο, όταν στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου αναγράφεται, επί λέξει, ότι «Οι Έλληνες και η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσαν να διανοηθούν το μέγεθος του χρέους και του ελλείμματος που διαμόρφωσε και έκρυβε κατά την αποχώρησή της η προηγούμενη κυβέρνηση», ε, τότε, υπάρχει ένα «θεματάκι».
Δεν μπορείς, αγαπητέ μου Prime Minister – metanasti – George, να επιζητάς και να απαιτείς – ορθά – τη μέγιστη δυνατή πολιτική συναίνεση και την ίδια στιγμή να τα χώνεις απροκάλυπτα σ’ αυτόν, του οποίου τη σύμπραξη ζητείς. Είναι ολίγον τι αντιφατικό. Καταδεικνύει, δε, το μέγεθος της υποκρισίας που διέπει τα λόγια σας. Διότι, ευθύνες ασφαλώς υπάρχουν και πρέπει να αποδοθούν. Αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του. Και εν πάσει περιπτώσει, αν ειλικρινώς αναζητούσες κάποτε τις ευθύνες για το σημερινό κακό χάλι, να ‘σαι σίγουρος – και το ξέρεις – ότι δεν θα περιορίζονταν στην περίοδο Καραμανλή, αλλά θα ‘φτανες μέχρι «τις ημέρες και τα έργα» του αείμνηστου πατερούλη σου. Τα γράφαμε τις προάλλες, άλλωστε.
Υ.Γ.: Με αφορμή τον κακό χαμό που έγινε στη Βουλή για τα «ελληνικά» του Prime Minister – metanasti – George, έχω να επισημάνω τα εξής:
Ασφαλώς και ήταν απαράδεκτη και προσβλητική η στάση των Βουλευτών της Ν.Δ. και την καταδικάζω. Υπερέβησαν τα εσκαμμένα.
Αλλά, διάολε, ακόμα και ο Μπάγιεβιτς μιλά καλύτερα τα ελληνικά, κι ας είναι λιγότερα χρόνια στην Ελλάδα. Και, εν πάσει περιπτώσει, αν δεν ξέρεις τι σημαίνει η φράση «εξ απαλών ονύχων»* μην τη λες τη ρημάδα!
*εξ απαλών ονύχων = παιδιόθεν, από την παιδική ηλικία (γιατί έχουμε και ένα επίπεδο, ως γνωστόν!)
Σεμνός & Ταπεινός
