Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

«Κοινωνικός Αυτοματισμός»...


Από το Σεμνό & Ταπεινό
Όταν οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αποφασίζουν απεργία όλων των μέσων την ίδια ημέρα, ποιόν ακριβώς «τιμωρούν»; Τις Υπουργάρες που πάνε στα γραφεία τους με τις limo (αλήθεια που είναι τα περίφημα υβριδικά;) και τις αστυνομικές συνοδείες ή τον φουκαρά τον μεροκαματιάρη που θέλει να πάει στη δουλειά του (όσο ακόμα την έχει).
Όταν ο Πρόεδρος του Συνδικάτου των εργαζομένων στους Ο.Τ.Α. (ΠΟΕ-ΟΤΑ) δηλώνει ανερυθρίαστα ότι ο λαός δεν νοιάζεται για τα σκουπίδια στους δρόμους (που προκαλούνται από τη συνεχιζόμενη απεργία τους) αλλά είναι αλληλέγγυος στον αγώνα τους (αλήθεια λέω, το άκουσα με τ’ αυτιά μου), με συνέπεια να κινδυνεύει άμεσα η δημόσια υγεία.
Όταν οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ προβαίνουν σε νέα απεργία για να διαφυλάξουν τους 17 (ολογράφως: δεκαεπτά) μισθούς, χωρίς να νοιάζονται για τους φουκαράδες που απ’ το πρωί συνωστίζονται στα βενζινάδικα για να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ με το είδος πολυτελείας που λέγεται βενζίνη.
Όταν μεθαύριο θα ξανα-μανα προκαλέσουν χάος στους δρόμους, τις συγκοινωνίες, τις μεταφορές και το εμπόριο οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες και – οσονούπω – οι αγρότες.
Τότε, όταν όλα αυτά συμβαίνουν στην καμπούρα του «κυρίαρχου – μακάκα λαού (που λέει και ο γνωστός γελοιογράφος ΚΥΡ), ας αφήσουν όλοι αυτοί οι συνδικαλισταράδες την πιπίλα περί «κοινωνικού αυτοματισμού» που προκαλεί, τάχα, η Κυβέρνηση, προκειμένου να στρέψει τη μία κοινωνική ομάδα σε βάρος της άλλης.
Ας σκεφτούν όλοι αυτοί οι «αγωνιστές» πως ταλαιπωρούν καθημερινά τον απλό εργαζόμενο, ιδιωτικό υπάλληλο και ελεύθερο επαγγελματία, ο οποίος δεν έχει δικαιολογία να μην πάει στη δουλειά του, επειδή το κάθε κλειστό ή προνομιούχο «ρετιρέ» αγωνίζεται για τα κεκτημένα του.
Διότι, καλός ο αγώνας κατά της χειρότερης και ενδοτικότερης Κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος, αλλά, διάολε, τα δικαιώματά μας (ακόμα και στη διαμαρτυρία) τελειώνουν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα των άλλων, και δη όταν μιλάμε για το δικαίωμα στην εργασία και την υγεία, ψυχική και σωματική, που φθείρεται καθημερινή στη ζούγκλα της Αθήνας.
Σεμνός & Ταπεινός