Οι μύθοι της Αριστεράς
Tου Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_09/10/2011_1296462)
Είμαστε πραγματικά μια απίθανη χώρα. Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα, έχουμε και την Αριστερά να επιδίδεται σε εικονομαχίες για το κατά πόσον καλώς έπραξε ο ΕΛΑΣ και κατέθεσε τα όπλα στη Βάρκιζα. Είναι ακόμη εκπληκτικό ότι, εν έτει 2011, το ΚΚΕ φροντίζει να αποκαταστήσει τους παρεξηγημένους ήρωές του, τον Ζαχαριάδη και τον Αρη, όπως ακριβώς κάνει κατά καιρούς η εκκλησία με τους δικούς της οσιομάρτυρες.
Θα μου πείτε γιατί πρέπει να μας απασχολούν κομματικές τελετές που απευθύνονται σε μια ειδική, μυημένη πελατεία ή ενδοαριστεροί καβγάδες για θέματα... αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Γιατί αντανακλούν πολύ βαθιές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, είναι η απάντηση.
Η Αριστερά επικράτησε μετά το 1974 στην κουλτούρα, την ιδεολογική ζύμωση και την καταγραφή της ιστορίας. Μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, επικράτησε πλήρως στην κατασκευή και συντήρηση «ιστορικών» μύθων, όχι στην καταγραφή της ιστορίας. Η αστική τάξη της χώρας υποχώρησε ατάκτως, καθώς της δημιουργήθηκε συστηματικά ο βραχνάς των ενοχών για τα ξερονήσια, τους αποκλεισμούς, «τον χωροφύλακα στο χωριό». Ηταν λογικό για την εποχή και προφανώς έπρεπε να κλείσει ένα κεφάλαιο με την αναγνώριση όλης της Εθνικής Αντίστασης, την κατάργηση κάθε ίχνους κράτους καταστολής και όλα όσα έγιναν πράξη μετά τη μεταπολίτευση. Πήγαμε όμως στο άλλο άκρο. Γι' αυτό ευθύνεται η Αριστερά, αλλά και ο λαϊκισμός του πρώιμου ΠΑΣΟΚ στην προσπάθειά του να κερδίσει τις ψήφους της. Αίφνης έγινε πολύ δύσκολο για έναν μη κομμουνιστή να πει, έτσι ανοικτά, ότι «ευτυχώς που δεν κέρδισε ο ΕΛΑΣ τη μάχη του Δεκέμβρη. Ευτυχώς που η Ελλάδα βρέθηκε στο δυτικό στρατόπεδο και δεν μπήκε στην κατηγορία της Βουλγαρίας ή της Ρουμανίας».
Ξεχάσαμε, άλλωστε, μέσα στην παραζάλη του λαϊκισμού, πως τη μάχη του αστικού κόσμου της εποχής και της δημοκρατίας την έδωσε σε μεγάλο βαθμό το Κέντρο, η μεγάλη και σοβαρή εκείνη παράταξη που για δεκαετίες συμπεριέλαβε λαμπρές προσωπικότητες της χώρας. Εγινε ανάθεμα, με αυστηρότατες επιπτώσεις, το να μιλάει κανείς για τις αγριότητες και της άλλης πλευράς, όπως π.χ. τους ομήρους του Δεκέμβρη. Οποιος τολμούσε να τα θίξει ήταν χουντικός ή, όπως ο Ζαχαριάδης στην εποχή του καλή ώρα, πράκτορας.
Καιρός να ξαναβάλουμε τα πράγματα στη θέση τους όμως. Το αστείο παρατράβηξε και φτάσαμε στο σημείο όπου η Αριστερά μπόλιασε πολύ το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα με τα κλισέ της και τη μυθολογία της. Φτάσαμε στην απόλυτη τρέλα, όπου εύκολα μπορούσες να δεις ένα πορτρέτο του Βελουχιώτη σε ένα επαρχιακό γραφείο του ΠΑΣΟΚ ή ακόμη και μια ακραία ομάδα φίλων της Ν.Δ. να τον ευλογεί ως σύμβολο... γενικώς.
Σήμερα βρισκόμαστε στο 2011. Η Γυάρος και η Μακρόνησος έκλεισαν και δεν θα ξανανοίξουν ποτέ. Η Δεξιά έχει πει τις συγγνώμες της και έχει κάνει τις μετάνοιές της. Οι σοβαροί άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνονται ότι, για να πάει μπροστά η Ελλάδα, το κόμμα τους πρέπει να κάνει ό,τι και ο Μπλερ στην Αγγλία με τους Εργατικούς. Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θέλει να δοκιμάσει ποτέ να κάνει ένα πείραμα για να δει πώς θα ήταν η Ελλάδα αν κέρδιζε το ΚΚΕ τον εμφύλιο. Αν κάποιοι το ονειρεύονται και θέλουν να το δοκιμάσουν σήμερα, είναι στενάχωρο από μια πρώτη ανάγνωση, είναι όμως και ένα σοβαρό θέμα για το υπόλοιπο 80% των Ελλήνων πολιτών....
