Ήρωες με τη νοοτροπία του κλεφτοκοτά
Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο
(Πηγή : http://www.sday.gr/Articles/Antonis-Karpetopoulos/NOOTROPIA.aspx)
Το πιο παρήγορο στην περίπτωση της Εθνικής Νέων είναι ότι φαίνεται να υπάρχει μια ελληνική σχολή ποδοσφαίρου ίσως και χάρη στον Φερνάντο Σάντος και στους συνεργάτες του όλοι παίζουν με τον ίδιο τρόπο.
Το κακό είναι ότι αυτό το ποδόσφαιρο πολύ αμφιβάλλω αν ενδιαφέρεται να το παρακολουθήσει άνθρωπος. Είτε φέρνει αποτελέσματα είτε όχι, αργά αλλά σταθερά κουράζει ανυπόφορα.
O Σταφυλίδης περνούσε τη μεσαία γραμμή μόνο για να εκτελέσει κάνα φάουλ. Ο Μαρινάκης από την άλλη δεν ανέβηκε ποτέ. Ο Μπάλλας έτρεχε ασταμάτητα μπροστά από τα στόπερ κι ας μην υπήρχε Ισπανός φορ. Ο σέντερ φορ Διαμαντάκος ακούμπησε την μπάλα τρεις φορές, αλλά κυνηγούσε όποιον Ισπανό προσπαθούσε να την κατεβάσει. Δουλειά του Μαυρία ήταν να καλύπτει και του Γιαννιώτα να κρατάει την μπάλα (άλλο που δεν θέλει…) για να πάρει η ομάδα αναπνοές, μπας και φάμε τον χρόνο και κρατήσουμε το μηδέν.
Δικαίωμα
Δικαίωμα να περάσουν τη σέντρα είχαν δυο- τρεις παίκτες -το πολύ. Ο Φουρλάνος και ο Κατίδης ζαλίστηκαν από το άσκοπο τρέξιμο: όταν είχαν την μπάλα δεν ήξεραν τι να την κάνουν. Μετά μπήκε στο ματς και ο Λυκογιάννης για να καλύψουμε ακόμα πιο πολύ τις πλάγιες γραμμές, αφού οι άθλιοι οι Ισπανοί με τα δεκαεξάχρονα και τα δεκαεπτάχρονα στη σύνθεση τροφοδοτούσαν συνεχώς τον Ντεουλοφέου και τον Ροντρίγκεθ κι αυτοί στα «ένας εναντίον ενός» δημιουργούσαν ρήγματα, αντί να γυρνάνε την μπάλα πίσω, όπως κάναμε εμείς. Η Εθνική Νέων έχασε με το κεφάλι ψηλά, συνεπέστατη απέναντι στον βασικό στόχο κάθε ελληνικής ομάδας που παίζει ποδόσφαιρο για τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων: ο δρόμος της καταξίωσης και των «μπράβο» βασίζεται στην αξιοπρεπή ήττα.
Πίσω
Με τους Άγγλους οι μικροί έπαιξαν όλοι πίσω -άμυνα κι άγιος ο Θεός- αλλά με δέκα παίκτες, αδικημένοι από τον διαιτητή και επομένως χωρίς την παραμικρή υποχρέωση να παίξουν ποδόσφαιρο. Με την Ισπανία ήταν έντεκα, μεγαλύτεροι σε ηλικία, πιο γυμνασμένοι, πιο έμπειροι και πιο σκληροί. Αλλά πάλι δέκα πίσω από την μπάλα, συνεπείς στο σχέδιο να δώσουν χώρο στον αντίπαλο, όπως εξηγούσε ο Θόδωρος Παχατουρίδης, έτοιμοι για ηρωισμούς, πολιορκίες, πάγωμα του παιγνιδιού, αλλά απολύτως ανέτοιμοι για να κάνουν το βασικό, δηλαδή να παίξουν λίγο δημιουργικό ποδόσφαιρο. Αν σε παιδιά 19 χρονών έχει καλλιεργηθεί η νοοτροπία του κλεφτοκοτά που δεν χρειάζεται να παίξει, αλλά πρέπει να είναι πονηρός και ψυχωμένος, μην αναρωτιέστε γιατί χάνονται τα ταλέντα: δεν φταίει τίποτα πιο πολύ από το ότι καλλιεργούνται στους πιτσιρίκους λογικές που δεν τιμούν το ποδόσφαιρο.
Πρόοδος
Έχει γίνει μια πρόοδος, θα πει κάποιος. Συμφωνώ. Από το 2004 που ξεκίνησε το πρωτάθλημα Νέων η παραγωγή ποδοσφαιριστών έχει γίνει καλύτερη, καθώς υπάρχει οργάνωση. Δεν χρειάζονται ούτε σούπερ προπονητήρια, ούτε εργοφυσιολόγοι και φαρμακοτρίφτηδες, ούτε τάχα μου ειδικοί για να βγάλεις ποδοσφαιριστές: δάσκαλοι και προπονητές χρειάζονται. Το θέμα είναι τι τους μαθαίνουν τους μικρούς και ποιοι. Το 1996 πήγα για πρώτη φορά στο Άμστερνταμ και ήθελα να δω τις περίφημες ακαδημίες του Αγιαξ. Τα γηπεδάκια ήταν άθλια! Το χόρτο γεμάτο τρύπες, τα αποδυτήρια μικρά και στενά, η λάσπη στο γήπεδο άφθονη. Υπήρχαν όμως δύο άνθρωποι για κάθε παιδική ομάδα που παρακινούσαν τους πιτσιρίκους να δημιουργούν και να παίζουν, και τους έβαζαν τις φωνές όταν δεν έκαναν κίνηση να πάρουν την μπάλα και κρύβονταν. Έβλεπες «σπόρους» δωδεκάχρονους να κάνουν τάκλιν και να πιέζουν ψηλά, ενώ οι προπονητές τους απαιτούσαν να συνεργάζονται και να κινούνται. Από τα διακόσια τόσα παιδιά στις Παίδων άντεχαν να φτάσουν στην ομάδα Εφήβων δέκα με είκοσι. Αλλά δεν υπήρχε ούτε ένας μικρός που να πιστεύει ότι ποδόσφαιρο είναι το «φτου ξελευθερία».
Στόπερ
Θα κάνουν καριέρα οι μικροί μας; Μακάρι να κάνουν όλοι, αλλά από το 2004 και έπειτα η Ελλάδα ποδοσφαιρικά παράγει μόνο στόπερ, αφού το παιγνίδι (;) μας γίνεται στοχευμένα στο «τρίτο τέταρτο του γηπέδου», όπως μας εξηγούσε ωραία και ο Παχατουρίδης. Βγάλαμε ως χώρα τον Παπασταθόπουλο και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, αλλά και τον Σιόβα, τον Μανωλά, τον πολύ καλό αλλά άτυχο Κατσικά, που θα τον δείτε φέτος, τον Παπάζογλου, τον Κοντοέ που παίζει και στόπερ. Είδαμε επίσης να προοδεύει ο Αβραάμ και ο Μαλεζάς, να γίνεται κεντρικός αμυντικός ο Κατσουράνης, να γίνεται ηγέτης ο Φυντανίδης: ο Θεός μας κόβει μέρες, αλλά μας χαρίζει στόπερ. Ο ηγέτης Μπουγαΐδης π.χ. και ο «καθαρός» Κουρμπέλης ήταν οι ήρωες του τελικού.
Ήρωες
Η Ελλάδα παράγει ήρωες. Μόνο που αυτοί δεν αποτελούν κίνητρο για να πάει ο κόσμος στο γήπεδο. Ροντρίγκεθ, Σούσο και Ντεουλοφέου θέλει ο κόσμος. Αυτοί, είναι σίγουρο ξέρετε, θα κάνουν καριέρα...
