Τελικώς, πέσαμε παταγωδώς έξω στις προβλέψεις μας. Αναλαμβάνουμε, ούτω, τις πολιτικές μας ευθύνες. Αλλά δεν «παραιτούμαστε». Θα μείνουμε εδώ, σε τούτο το μετερίζι, στο φιλόξενο βήμα της Μυστήριας Ομάδας, διότι …. «το ‘χει ανάγκη ο τόπος».
Συγγνώμη, αν μεγαλοπιάνομαι, αλλά, πλέον, η εποχή της «σεμνότητας και ταπεινότητας» παρήλθε άδοξα. Ως εκ τούτου, δικαιούμαι να φέρομαι ολίγον αλαζονικά. Άλλωστε, έστω και ετεροχρονισμένα, θα είμαι πλήρως εναρμονισμένος με το ύφος και τις πρακτικές της απελθούσας κυβέρνησης. Διότι, ας μη γελιόμαστε. Η Ν.Δ. δεν κατέρρευσε επειδή είπε δύσκολες αλήθειες και πρότεινε ακόμα πιο δύσκολες πολιτικές στο λαό. Όλοι γνωρίζουν, ακόμα και η συντριπτική πλειοψηφία όσων ψήφισαν χθες ΠΑΣΟΚ, ότι και η νέα κυβέρνηση, πάνω κάτω, τα ίδια θα πράξει. Ήτοι, σκάσε λαέ και κολύμπα.
Η Ν.Δ. συνετρίβη, διότι, κακά τα ψέματα, εδώ και ένα χρόνο απώλεσε τελεσίδικα το ηθικό της πλεονέκτημα. Ένα πλεονέκτημα που κάλυπτε τα όποια (πολλά ή λίγα, δεν είναι της παρούσης) μειονεκτήματά της, ως κυβέρνησης. Και δεν είναι μόνον τα λογής σκάνδαλα (υπαρκτά ή ανύπαρκτα) που λειτούργησαν ως οδοστρωτήρας σε βάρος της, αλλά και η αλαζονεία που επεδείκνυαν, οψίμως, πολλά από τα στελέχη της. Η ίδια ακριβώς αλαζονεία που έριξε το σημιτικό ΠΑΣΟΚ. Ή μάλλον όχι. Κάτι ακόμα χειρότερο. Το ΠΑΣΟΚ ήταν αλαζονικό απέναντι στην κοινωνία. Ωστόσο, «φρόντιζε» παντοιοτρόπως τουλάχιστον τα στελέχη του. Γι’ αυτό και στις πιο δύσκολες στιγμές του παρέμενε ενωμένο. Γι’ αυτό, και ποτέ δεν συνετρίβη. Αντιθέτως, η αλαζονεία που επεδείκνυαν κάποιοι μεγαλοσχήμονες που νόμιζαν ότι πιάσαν τον παπά απ’ τ’ α….α, επειδή έγιναν Υπουργοί, Διοικητές ΔΕΚΟ, Γενικοί Γραμματείς κλπ, κατευθυνόταν πρώτα και κύρια απέναντι και σε βάρος των ίδιων των οπαδών της παράταξης. Αυτών, δηλαδή, που με τους αγώνες τους, τους κάνανε ανθρώπους. Και που σήμερα γίναν περίγελως των αντιπάλων τους.
Η Ν.Δ. «την πάτησε» όπως το σημιτικό ΠΑΣΟΚ. Έπεσε με τα μούτρα στην «διακυβέρνηση» και ξέχασε το κόμμα. Τουλάχιστον, όσο ήταν ο Μεϊμαράκης Γ.Γ. του κόμματος, υπήρχε ένας έλεγχος της Κυβέρνησης εκ των έσω. Υπήρχε και μια κάποια επαφή με τη βάση και την κοινωνία. Αλλά και αυτό απωλέσθη, διότι τα λόγια και οι προειδοποιήσεις, από νωρίς, του Μεϊμάρ δεν ηχούσαν καλά στα αυτιά κάποιων, τότε πανίσχυρων παραγόντων της κυβέρνησης (όνομα και μη χωριό).
Δεν τρέφω και πολλές αυταπάτες για το κατά πόσο θα αναλυθούν και εκτιμηθούν σε βάθος και ενδελεχώς τα αίτια της συντριβής. Πολύ φοβούμαι ότι ο επόμενος μήνας, μέχρι το συνέδριο, θα αναλωθεί σε έναν διαγκωνισμό προσώπων, εν είδει πασαρέλας ή X-FACTOR.
Ωστόσο, το θέμα δεν είναι, απλώς, αν ο αυριανός ή η αυριανή αρχηγός της Ν.Δ. θα λέγεται Αντώνης, Ντόρα ή Δημήτρης. Το θέμα είναι τί κόμμα θέλουμε. Τι εκφράζει κάθε επίδοξος αρχηγός. Ποιο είναι το πολιτικοιδεολογικό υπόβαθρό του και τι ζητάμε από την παράταξη για το μέλλον;
Διότι, και το ‘χαμε επισημάνει επανειλημμένως από αυτό το blog, το πρόβλημα της Ν.Δ. είναι ότι δεν παράγει πολιτική. Πολιτική, όχι με τη διαχειριστική έννοια του όρου, αλλά με την βαθιά ιδεολογική. Ποια, εν πάσει περιπτώσει, είναι η κοσμοθεωρία μας; Είμαστε «μεσαιοχωρίτες»; Είμαστε «μη νεοφιλελεύθεροι», όπως λέει το καταστατικό; Τι είμαστε, τέλος πάντων; (βλ. σχετικό post 26.11.2008).
Αυτό, λοιπόν, που προέχει, είναι να ανοίξει ένας ευρύς και ειλικρινής διάλογος για την Κεντροδεξιά, αν θέλουμε ακόμα, βέβαια, να πιστεύουμε ότι η Ν.Δ. είναι ο φορέας που εκπροσωπεί την ευρύτερη κεντροδεξιά παράταξη.
Από κει και πέρα, ούτε η Ντόρα, ούτε ο Αντώνης, ούτε ο Δημήτρης, θα σώσουν το κόμμα (προσωπική άποψη, βεβαίως). Πρέπει, επιτέλους, να απογαλακτιστούμε από την οικογενειοκρατία, και το υφιστάμενο – παρωχημένο – βαθύ κομματικό μηχανισμό, ο οποίος σηκώνει απαγορευτικά τείχη σε άξιους, πλην όμως μη ελεγχόμενους από αυτόν, ανθρώπους.
Θέλουμε έναν νέο άνθρωπο, άφθαρτο, με ρίζες και στην κοινωνία και στο κόμμα, που να μπορεί να εκφράσει, ίσως όχι αύριο, αλλά σίγουρα μεθαύριο, ένα νέο πλειοψηφικό ρεύμα του «υγιούς» κομματιού της ελληνικής κοινωνίας.
Υ.Γ. 1: Μέχρι τώρα, έστω και ανεπίσημα, ενδιαφέρον για την αρχηγία του κόμματος έχουν εκφράσει η κόρη του «Εφιάλτη», και δύο πρώην «προδότες» της παράταξης. Ο ένας πρόδωσε τον πατέρα της πρώτης και ο άλλος «εγκατέλειψε» (το 2000) την παράταξη λίγο πριν τις εκλογές … Πολύ «αισιόδοξο» σενάριο. Ούτε το πιο διεστραμμένο μυαλό δεν θα το είχε εξυφάνει.
Υ.Γ. 2: Πράγματι, το «κύκνειο άσμα» του Καραμανλή στο Ζάππειο ήταν γενναία, αντρίκιο, μάγκικο και, ομολογουμένως, πολύ συγκινητικό. Είναι, όμως, πραγματικά μεγάλο κρίμα, ένας άνθρωπος που ξεκίνησε και ως αρχηγός και ως Πρωθυπουργός με τις καλύτερες προοπτικές, να φεύγει έτσι…. Κρίμα και πάλι κρίμα.
Υ.Γ. 3 : Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται.
Υ.Γ. 4: Άρη (των δυτικών προαστίων), εμείς είμαστε πάντα εδώ. Και στα καλά και στα άσχημα.
Σεμνός & Ταπεινός
