Απ’ όλα είχε ο μπαχτσές, σε... ότι αφορά τους τρεις εκπροσώπους μας στα κύπελλα Ευρώπης. Πάμε όμως να τα πάρουμε παίδες με τη σειρά...
Ολυμπιακός : Οι ερυθρόλευκοι αντιμετώπισαν μία ομάδα που βρίσκεται σε ένα καλό επίπεδο, δεν ανήκει όμως επ’ ουδενί στην top class. Τη βρήκε μάλιστα σε μια δύσκολη περίοδο, με αναταραχές, δηλώσεις (Γιοβάνοβιτς) που έχουν φέρει αναστάτωση, γενικώς ένα κλίμα μιζέριας και «εμπόλεμης ζώνης» μέσα στα αποδυτήρια. Αυτό βέβαια δεν θα μπορούσε να «αναγκάσει» τους παικταράδες (λέγε με Γιοβάνοβιτς και Μποκανί) να... ξεχάσουν την μπάλα που κατέχουν.
Αν έλειπαν αυτοί οι δύο αστέρες από το παιχνίδι της Τετάρτης, δύσκολα θα έφευγε με άδεια χέρια από τη Λιέγη ο Ολυμπιακός. Ένας Ολυμπιακός που πέρασε στο ρελαντί το πρώτο ημίωρο του αγώνα, πλήρωσε όμως το διάστημα 30'-45', όταν και η ομάδα του Μπόλονι έκανε (σχεδόν) ότι ήθελε πάνω στου «Σλέσιν» το χορτάρι. Και εκμεταλλευόμενη το «τσαφ» που έκανε ο (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ και πάλι) Μέλμπεργκ, έφτασε στο (καθοριστικό) γκολ που πέτυχε ο Μποκανί (δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα στο... «φλερτ» με τον Αβραάμ, που είναι προφανές ότι φοβήθηκε την κόκκινη κάρτα).
Πάμε και στο 2ο το ημίχρονο; Εκεί φίλε αναγνώστη φάνηκε ότι η Σταντάρ είναι μεν καλή ομάδα, όχι όμως και μεγάλη. Λες και έπαιζε με τη Μπαρτσελόνα, περιορίστηκε από νωρίς σε ρόλο αυστηρά παθητικό. Και αν ο κύριος Κόκκαλης είχε φροντίσει να δράσει το καλοκαίρι ουσιαστικά, τότε οι ερυθρόλευκοι δε θα είχαν να θυμούνται (μόνο) τις δύο ευκαιρίες με Μέλμπεργκ και Μαρέσκα. Θα είχαν βγάλει περισσότερες φάσεις κόντρα στο προβληματικό κέντρο άμυνας της βελγίδας πρωταθλήτριας. Και θα είχαν επιστρέψει στην Αθήνα (τουλάχιστο) με ένα πόντο.
Τώρα όμως «χάσαμε» και η πρόκριση έχει δυσκολέψει. Και έτσι βέβαια, το ακλόνητο φαβορί για τη 2η θέση είναι ο Ολυμπιακός. Που κάλλιστα μπορεί να πάρει αποτέλεσμα εκτός από την Αλκμααρ. Και μετά θα βρει απέναντί του, την Αρσεναλ «αδιάφορη» βαθμολογικά. Όσο βέβαια μπορεί να παρουσιαστεί αδιάφορη, βρετανική ομάδα...
Παναθηναϊκός : Σε σχέση με όσα (δεν) έδειξαν οι πράσινοι κόντρα στον Πανιώνιο, το χθεσινό 1ο ημίχρονο ήτανε ανεκτό, στο δε 2ο ημιχρόνιο αρμόζει ένας (και μόνο) χαρακτηρισμός : Εχάθηκε η μπάλα.
Λοιπόν, για να σοβαρευτούμε : Ανεξάρτητα από την απελπιστική αδυναμία που έδειξε χθες η Στουρμ στον τομέα του «παράγειν», είναι μια ομάδα της γερμανικής σχολής, που καταθέτει πείσμα. Δεν είναι «καφενείο», ούτε όμως και τίποτε το σοβαρό. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι του Παναθηναϊκού δεν πρέπει να του πιστωθεί η χθεσινή η νίκη. Με εξαίρεση τη φάση που ο Γκάμπριελ κάνει πέναλτι, δε θυμάμαι στιγμή που σοβαρά να απειλήθηκε η ομάδα του Τεν Κάτε. Που χωρίς τον Νίνη στην ενδεκάδα μας «κούρασε» ξανά. Όταν όμως τραυματίστηκε ο «Κάρα» και πέρασε στο παιχνίδι ο πιτσιρικάς, το θέαμα βελτιώθηκε. Και θα ήταν όλα πιο όμορφα στο μάτι, έτσι και ο «Χάρμα ιδέσθαι» πιτσιρικάς έπαιζε στον άξονα και όχι έξω αριστερά. Τη θέση δεν την ξέρει ο μικρός, θυμηθείτε και τον Ίβανσιτς, που αγωνίζεται πλέον στη θέση του (πίσω από τα σέντερ φορ) και στη Μάιντζ κάνει «όργια».
Ας επιστρέψουμε όμως στο χθεσινό παιχνίδι. Παιχνίδι στο οποίο (και ποτέ να μην είχες δει ποδόσφαιρο κατά το παρελθόν), μπορούσες να αντιληφθείς, πως αν κάποιος έβρισκε δίχτυα, αυτός θα φορούσε πράσινα. Αρκούσαν λοιπόν λιγότερα από τρία «γεμάτα» αγωνιστικά λεπτά, για τον Mr Leto να πάρει το... στι - ΛΕΤΟ του. Πάσα «πάρε και βάλε» στον «killer» Κατσουράνη, στα δίχτυα του Γκράτσαϊ το τόπι, διπλό ο Παναθηναϊκός, εύκολα στην επόμενη φάση.
Δεν έχει βέβαια τελειώσει μαθηματικά η πρόκριση, μια είναι όμως η αλήθεια. Το ταξίδι το ευρωπαϊκό, θα έχει για τους πράσινους συνέχεια. Και ο Τεν Κάτε θα συνεχίσει να ονειρεύεται τον τελικό. Εξάλλου τζάμπα είναι τα όνειρα. Και οι φιλοδοξίες θεμιτές. Προτιμότερες, από τη θλιβερή μιζέρια.
ΑΕΚ : Το ξεκίνημα με το fast forward γκολ που πέτυχε ο Μπλάνκο, ήταν ονειρικό. Η συνέχεια έμοιαζε με... «τρικυμία» που εύκολα έφερε ανατροπή στο σκορ και... αποδοκιμασίες. Όλα αυτά μέχρι και την ανάπαυλα. Γιατί στην επανάληψη είδαμε «άλλο ματς». Την ΑΕΚ (των πολλών απουσιών και όχι μόνο) να καταθέτει ψυχή για το αποτέλεσμα. Την ΑΕΚ να παίζει μπάλα.
Δεν είχε όμως να αντιμετωπίσει απλά και μόνο τη λευκορωσίδα. Αυτή θα την κατάφερνε. Δυστυχώς βρήκε μπροστά της ένα «γίγαντα». Καλείται «Θεά Γκίνια».
Αυτά λοιπόν που έγιναν εχθές, μόνο στη μπάλα γίνονται. Δεν υπάρχει σπορ ομαδικό, πιο άδικο απ' τo soccer. Ρωτήστε και τον Βερέμκο. Που επέζησε απ' τον βομβαρδισμό. Όπως επέζησε και ο έξτρα ταλαντούχος Γουίλ Σμιθ στο «Ο τελευταίος επιζών». Μία ταινία εξαιρετική. Που ανεπιφύλακτα συστήνω.
Ο Betmixer
