Πριν από λίγες μέρες που ήμουν με κάτι φιλαράκια μου, ήρθε μια συζήτηση για μια κοινή μας γνωστή, η οποία το τελευταίο διάστημα είχε «περάσει στην άλλη μεριά» (πνευματικά).
Όλοι συμφωνήσαμε…κρίμα.
Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν ξέρει τι θα του συμβεί στο μέλλον. Ποιος θα μας επηρεάσει και γιατί. Τι λάθη θα κάνουμε και γιατί θα τα κάνουμε.
Το μυαλό είναι ένα άτιμο εργαλείο, ικανό για το καλύτερο και για το χειρότερο. Μπορεί να σε κάνει να μεγαλουργήσεις αλλά και να σε καταστρέψει.
Όταν μάλιστα συμμαχήσει με τη ψυχή, τότε γίνεσαι έρμαιο, ορεκτικό στην πείνα τους να σε κατακτήσουν και να σε οδηγήσουν εκεί που θέλουν αυτά.
Κάπως έτσι έρχεται η σχιζοφρένεια. Γλυστράει όπως το αυτοκίνητο στη γλίτσα χωρίς abs. Όπως το καυτό μαχαίρι στο βούτυρο.
Αυτό που μας χωρίζει από το παράλογο, είναι μια πολύ λεπτή γραμμή, πάνω σε πάγο, στην οποία πρέπει να ισορροπήσεις, την ώρα που σε σπρώχνουν….
Πόσοι μπορούν να κρατηθούν;
Όλοι προσπαθούμε να πιαστούμε από πράγματα τα οποία έχουν αξία στη ζωή μας.
Την ύστατη ώρα, επαναξιολογούμε αυτά που αγαπάμε, και τα βάζουμε σε μια νοητή ζυγαριά. Και προσπαθούμε να κλέψουμε και να κάνουμε τη ζυγαριά να γείρει προς το λογικό. Δεν συμβαίνει πάντα όμως αυτό που θέλουμε.
Κάπως έτσι λοιπόν ο άνθρωπος τρελαίνεται. Η τρέλα δεν παρά η αυτοάμυνα του οργανισμού μας για να μην αυτοκτονήσεις.
Κανένας δεν ξέρει πως συμβαίνει. Η αιτία είναι βαθιά μέσα στο μυαλό μας, μέσα στη ψυχή μας. Αν δεν έχεις φτάσει στο χείλος του γκρεμού, δεν θα καταλάβεις ποτέ πόσο βαθύς είναι ο γκρεμός.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι όταν φτάσεις σε αυτό το σταυροδρόμι, επιλέγεις ποιον θα σκοτώσεις. Αυτό που σε τρελαίνει ή τον εαυτό σου. Αν είσαι καλός άνθρωπος, θα στραφείς προς τον εαυτό σου.
Για αυτό πρέπει να είσαι κακός. Εκ συνειδήσεως κακός. Πρέπει να εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να είσαι σκατόψυχος. Τουλάχιστον έτσι θα έχεις ψυχή.
Εις το επανιδείν.
ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΣ
