Απόσπασμα από το μελλοντικό Ημερολόγιο μιας κάποιας κόρης, ύπανδρης - χηρευάμενης και πολλαπλώς ατυχησάσης.
Ημερομηνία: Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009, (Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, Φρουμεντίου Αιθιοπίας).
Στίχος της ημέρας:
Κι όταν πια τότε θα είναι αργά νέες χίμαιρες να πλάσεις
ή έστω κάποια επιπόλαια, συμβατική χαρά
θα ανοίξεις το παράθυρο
και τη ζωή σου κοιτάζοντας
ήρεμα θα γελάσεις. (Κ. Καρυωτάκης)
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Τι να σου πω και τι να σου πρωτογράψω. Το ξέρω ότι σε παραμέλησα τον τελευταίο καιρό, αλλά είχα τρεξίματα με τη δουλειά του μπαμπά. Θα θυμάσαι ασφαλώς τόσα χρόνια που τα λέμε, ότι τέχνη άλλη δεν έμαθα από τη δουλειά του μπαμπά. Δεν τα πολυέπαιρνα και τα γράμματα, ήταν κι η δουλειά στρωμένη – έχουμε φάμπρικα, βλέπεις, παραγωγής μηχανισμών ακριβείας – με συνεχή παρουσία τα τελευταία 65 χρόνια στην ελληνική αγορά, μπήκα κι εγώ από μικρή στη φάμπρικα.
Την φάμπρικα την ίδρυσε ο μπαμπάς και με τα χρόνια την εξελίξαμε. Παλιά φτιάχναμε πλεκτομηχανές, που κάνανε κάτι πλεξίματα, που έμειναν στην ιστορία. Από το 1965 γίναμε ακόμα πιο διάσημοι. Αξέχαστη χρονιά σε όλη την αγορά. Ο μπαμπάκας ίδρυσε φάμπρικα θυγατρική μέσα στο εργοστάσιο, πουλήσαμε τις μετοχές μας, έπεσε η ονομαστική τους αξία, η θυγατρική μας διασώθηκε και εν μία νυκτί το εργοστάσιο πολυδιασπάστηκε στα εξ ων συνετέθη, για να έχουν όλοι οι μικρομαγαζάτορες τη δική τους φάμπρικα. Τα πολεμήσαμε εμείς τα μονοπώλια.
Έτσι άνοιξε η αγορά και δεν άργησαν οι παραδοσιακοί μας σύμμαχοι, μέσω των εγχώριων αντιπροσώπων τους – για το καλό μας – να θέσουν την αγορά υπό επιτήρηση, για 7 χρόνια. Ο μπαμπάκας είναι τόσο σεμνός που ακόμα αρνείται, ότι όλα τα καλά εκείνης της επταετίας οφείλονται σε δικές του ενέργειες.
Τι άδειες ταξί δωρίστηκαν, τι δρόμοι φτιάχτηκαν, τι προγράμματα δωρεάν διακοπών για χιλιάδες αγοραστές μας δόθηκαν, τι φοιτητές περιποιήθηκαν, μέχρι κι ο Παναθηναϊκός πήρε το πρωτάθλημα. Θαύματα, θαύματα!!! Κι όλα εξαιτίας του καημένου του μπαμπάκα!!!
Έτσι, αγαπημένο μου ημερολόγιο, τα χρόνια πέρασαν και η αγορά αναγνωρίζοντας την προσφορά μας έκανε τον μπαμπάκα αρχηγό της. Εγώ πάντα στο πλάι του και αφού έμαθα στο εξωτερικό οικοκυρικά, όπως το να σκουπίζω, να πλένω και να ξεπλένω, φρόντιζα για τη θεμελίωση του νέου μας εργοστασίου παραγωγής μηχανισμών ακριβείας.
Ο μπαμπάκας δεν άργησε να συγκεντρώνει δίπλα του κι άλλα παιδιά, όπως τον Δημητράκη, τον Αντωνάκη, τον Κωστή και τον Βαγγελάκη. Με όλους ήθελα να είμαι φίλη, αλλά με άλλους τα κατάφερα και με άλλους όχι. Αλλά δε βαριέσαι, εν τω μεταξύ παντρεύτηκα. Μέσα μου κάτι ένοιωσα να αλλάζει, αλλά γρήγορα το όνειρο έγινε εφιάλτης και έμεινα και πάλι μόνη, αυτή την φορά όμως με ένα νέο όνομα, που ποτέ μα ποτέ δεν θα απαρνηθώ. Και σα να μην έφτανε αυτό, κάποια από τα παλιόπαιδα που είχαμε μαζέψει δίπλα μας, έφυγαν από τη δική μας φάμπρικα και άνοιξαν τη δική τους, ακριβώς όπως και ο μπαμπάκας. Βλέπεις με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις.
Ο μπαμπάκας ποτέ δεν τους το συγχώρησε, αλλά ούτε κι εγώ. Γιατί να το κάνουν αυτό; Εμείς ήμασταν άλλο. Εμείς έπρεπε να το κάνουμε.
Μετά από αυτό ο μπαμπάκας έφυγε κι άφησε ευχή και κατάρα μια μέρα στην αγορά να κυριαρχήσουμε και πάλι εμείς, δηλαδή εγώ, γιατί το άλλο δεν κάνει γι’ αυτή τη δουλειά. Απαπά, με τίποτα δεν κάνει. Τρομάζει ο κόσμος μόλις γουρλώνει τα παπίσια μάτια του. Τέλος πάντων, ευχή και κατάρα άφησε κι εγώ έπρεπε να υπακούσω.
Έκατσα λοιπόν στο εργοστάσιο και πούλαγα για χρόνια πολλά πλεκτά και μηχανισμούς ακριβείας. Άνοιξα και pet-shop στο κέντρο και πούλαγα και φιδάκια (αγαπημένα ζωάκια του μπαμπάκα).
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά λοιπόν αγαπημένο μου ημερολόγιο, τα χρόνια ξαναπέρασαν κι εγώ αγόραζα και πούλαγα (κυρίως πούλαγα) και περίμενα, περίμενα, περίμενα και αγόραζα και πούλαγα, ώσπου μια μέρα ήρθε η σειρά μου. Ποιος μου το είπε; Μα θέλει και ρώτημα; Ο μπαμπάκας φυσικά.
Ντύθηκα, πλύθηκα, στολίστηκα και πήγα να καθίσω στη νέα μου καρέκλα, να γίνω αρχηγός του εργοστασίου κι εγώ με τη σειρά μου.
Κι εκεί δεν φαντάζεσαι τι με περίμενε αγαπημένο μου ημερολόγιο: ένα λουκέτο και εκείνα τα παλιόπαιδα απ΄ έξω ο Αντωνάκης και ο Δημητράκης, να λένε ότι έπρεπε να ψηφίσουν οι εργάτες κι ότι η καρέκλα δε μου ανήκει δικαιωματικά κι ότι δεν υπάρχει σε αυτά τα πράματα επετηρίδα και κάτι τέτοια κουλά.
Και τώρα; Αυτά με τις εκλογές εγώ δεν τα καταλαβαίνω. Που ακούστηκε σε εργοστάσιο να ψηφίζουν οι εργάτες για το ποιον διευθυντή θέλουν; Και πως γίνονται αυτά τα πράγματα; Α! το βρήκα: Θα προσλάβω βοηθούς μου τους εργοδηγούς και μερικούς μετόχους, θα τους χαμογελάσω με το χαμόγελο του μπαμπάκα κι εκείνοι θα θυμηθούν ότι πρέπει να με ψηφίσουν.
Αλλά, εις μάτην, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Δε με ήθελαν. Ήθελαν εκείνα τα παλιόπαιδα. Ας τα χαίρονται τώρα που τα προτίμησαν.
Κι όχι τίποτα, αλλά έβγαλα και 14 νέες ρυτίδες από τα χαμόγελα του μπαμπάκα που τους έκανα όλη την ώρα!!!
Αυτά είχα να σου πω αγαπημένο μου ημερολόγιο. Αντίο…
Αιρετικός
