Σήμερα καθώς πήγαινα για δουλειά, έτυχα μπροστά σε ένα γεγονός που συμβαίνει καθημερινά, και σίγουρα έχει τύχει σε όλους μας.
Στη μέση του δρόμου ήταν ένα αυτοκίνητο σταματημένο, χωρίς alarm, με έναν οδηγό μέσα που δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει. Τελικά έγινε αυτό που γίνεται πάντα στους Ελληνικούς δρόμους. Αφού εισέπραξε τα δέοντα κοσμητικά επίθετα από τους οδηγούς των αυτοκίνητων που περίμεναν πίσω του, (άντε ρε λαλάκα, κουνήσου ρε, τα alarm τα έχεις για φιγούρα κλπ), τον προσπεράσαμε πατώντας νευρικά το γκάζι, κοιτάζοντας τον καθώς περνάγαμε δίπλα του με το ανάλογο ύφος (τι λαλάκας είσαι, άντε βρε λαλάκα πρωί πρωί κλπ), (το λαλάκας είναι μόνιμο…).
Τελικά αυτό το γεγονός αν το καλοσκεφτείτε, αντικατοπτρίζει την ίδια την Ελληνική κοινωνία.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα σταματημένη στη μέση του πουθενά, και όλοι εμείς περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει. Μάλιστα δεν έχει αναμμένα τα alarm. Έτσι δεν γνωρίζουμε πραγματικά τι θέλει να κάνει. Βέβαια ούτε η ίδια γνωρίζει όχι μόνο αν θέλει να σταματήσει, αλλά το κυριότερο που θέλει να πάει.
Έτσι λοιπόν όλοι οι υπόλοιποι την προσπερνούμε μουντζώνοντας κάνοντας του κεφαλιού μας. Άλλες φόρες γιατί δεν μπορούμε να την περιμένουμε να αποφασίσει, και άλλες γιατί εκμεταλλευόμαστε το γεγονός ότι δεν ξέρει τι θέλει να κάνει.
Δεν είναι τυχαίο που στη καθημερινή μας διάλεκτο χρησιμοποιούμε την έκφραση «Προχώρα ρε!!»
Σκεφτείτε το λίγο…
ΥΓ 1. Ο Ρούλης (για τους μυημένους) το έχει εκφράσει θαυμάσια με το αμίμητο. «Που πάμε σύντροφοι; … Στο αεροδρόμιο…»
ΥΓ 2. Ευχαριστώ τον ΡΕΦΕΡΙ για το θερμό καλωσόρισμα. Πιο πολύ όμως τον ευχαριστώ γιατί με το όνομα που με αποκάλεσε, μου θύμισε παλιές καλές εποχές…
Εις το επανιδείν.
Ο ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΣ
