«Ένα μεγάλο όνειρο γίνεται πραγματικότητα, να είμαι στα 20-21 μου χρόνια στο Μουντιάλ». Λίγες ώρες μετά την ιστορική πρόκριση της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής, ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος περιγράφει τα συναισθήματα που του... γέννησε η επιτυχία στην Ουκρανία και το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του είναι ότι "άλλοι δεν το έχουν καταφέρει ποτέ...".
Όσο... περίεργα και αν ηχήσουν σε κάποιον οι δηλώσεις του "Παπ", η αλήθεια είναι ότι η συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι για όλους τους ποδοσφαιριστές ένα όνειρο ζωής. Πόσο, μάλλον, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που στο παρελθόν έχει πάρει μέρος στη μεγάλη γιορτή μόλις μία φορά και που - πιθανότατα - θα προτιμούσε να την είχε... ξεχάσει.
Λίγο πριν το πρώτο ματς στο Μουντιάλ του '94, δεκαέξι ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την εποχή που ο Σαραβάκος, ο Μανωλάς, ο Καλλιτζάκης, ο Τσαλουχίδης και οι υπόλοιποι ποδοσφαιρικοί αστέρες της δεκαετίας του '80 έζησαν τη δική τους εμπειρία σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Τα γήπεδα της Αμερικής αποδείχτηκαν τελικά... αφιλόξενα για τους διεθνείς μας, ωστόσο πιθανώς το μάθημα που έδωσε η σκληρή πραγματικότητα να βοήθησε στη δημιουργία της ομάδας που μας έκανε υπερήφανους στο EURO του 2004.
1994... Η πρόκριση της Εθνικής στο Μουντιάλ της Αμερικής χαροποιεί ιδιαίτερα, πέραν των ποδοσφαιριστών και της τεχνικής ηγεσίας, πολιτικούς, δημοσιογράφους, αλλά και δεκάδες... παρατρεχάμενους, που συνήθιζαν να ταξιδεύουν μαζί με την ομάδα στην Ευρώπη. Τα αποκαλούμενα και ως "τσάρτερ της χαράς", στα οποία έβαλε τέλος ο Ότο Ρεχάγκελ, ήταν συνηθισμένο φαινόμενο και εκείνη την εποχή και το υπερατλαντικό ταξίδι έμοιαζε σαν μια τεράστια ευκαιρία.
Προορισμός; Νέα Υόρκη, Βοστώνη και Σικάγο. Τρεις από τις μεγαλύτερες πόλεις των ΗΠΑ με χιλιάδες Έλληνες ομογενείς που περίμεναν την Εθνική και η ΕΠΟ θα φρόντιζε για την όσο το δυνατόν πιο... εντυπωσιακή παρουσία της αποστολής.
Οι κατά καιρούς διαμαρτυρίες των φιλάθλων για τις επιλογές του Ότο Ρεχάγκελ, ήταν και το 1994 της... μόδας. Ο τότε Ομοσπονδιακός τεχνικός, Αλκέτας Παναγούλιας, είχε προκαλέσει παρόμοιες συζητήσεις για τις δικές του επιλογές, καθώς προτίμησε να στηριχτεί σε "παλιοσειρές" της Εθνικής. Αναλυτικά, οι ποδοσφαιριστές που πήρε μαζί του ήταν οι: Μήνου, Αποστολάκης, Κολιτσιδάκης, Μανωλάς, Καλλιτζάκης, Τσαλουχίδης, Σαραβάκος, Νιόπλιας, Μαχλάς, Μητρόπουλος, Τσιαντάκης, Μαραγκός, Καραγιάννης, Δημητριάδης, Καρκαμάνης, Αλεξούδης, Χατζίδης, Καραταΐδης, Κωφίδης, Aτματζίδης, Αλεξανδρής και Αλεξίου.
Τα παιχνίδια και το...10-0
Η κλήρωση για την Εθνική ομάδα ήταν "πονηρή", όμως ο ελληνικός... "ωχαδερφισμός" την μετέτρεπε αυτόματα σε... ιδανική.
Πέραν της Αργεντινής, που ήταν το ακλόνητο φαβορί, η "γαλανόλευκη" θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την Βουλγαρία και την Νιγηρία, ωστόσο η Εθνική ήταν σαν να μην... κατέβηκε ποτέ στα ματς. Χάνει 4-0 από την Αργεντινή των Μαραντόνα - Κανίγια - Μπατιστούτα, γνωρίζει νέα ήττα με το ίδιο σκορ από τη Βουλγαρία των Μπάλακοφ και Στόιτσκοφ, ενώ χάνει και από τους Νιγηριανούς του Γεκινί με 2-0.
Τελικός απολογισμός: Τρεις ήττες, 10 γκολ παθητικό και 0 ενεργητικό... Το ταξίδι στο όνειρο έληξε άδοξα και τα διεθνή ΜΜΕ κάνουν λόγο για μία από τις χειρότερες παρουσίες ομάδας σε Μουντιάλ. Τα υποτιμητικά σχόλια δίνουν και παίρνουν και έκτοτε αρχίζουν οι... αποκαλύψεις για τον τρόπο με τον οποίο προετοιμάστηκε η Εθνική ομάδα.
Η παρουσία της Εθνικής ομάδας στις ΗΠΑ συνοδεύτηκε με κάθε λογής... παρατράγουδα. Από κόντρες του προπονητή με ποδοσφαιριστές, μέχρι ερασιτεχνικά βίντεο από τα αποδυτήρια και από διαμαρτυρίες των ομογενών για την συμπεριφορά της ΕΠΟ, μέχρι συνεντεύξεις Τύπου ποδοσφαιριστών εν αγνοία της τεχνικής ηγεσίας.
Όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, τα προβλήματα ξεκίνησαν από τις εκδηλώσεις που είχε κανονίσει η ΕΠΟ σε συνεργασία με τον Αλκέτα Παναγούλια. Οι διεθνείς, θα έπρεπε να δώσουν το "παρόν" σε συναντήσεις με τους Ομογενείς τόσο στη Νέα Υόρκη, όσο και στη Βοστόνη και το Σικάγο. Το πλήθος και η συχνότητα των εκδηλώσεων έφερε πολύ σύντομα τις κόντρες στα αποδυτήρια, καθώς κάποιοι από τους ποδοσφαιριστές άρχισαν να αντιδρούν βλέποντας την ομάδα να χάνει προπονήσεις και να... περιφέρεται σαν "τσίρκο".
"Εγώ δεν έρχομαι, σ΄ αυτά τα πανηγύρια, εδώ ήρθα να παίξω μπάλα, όχι για να κάνω κονσομασιόν". Η ατάκα αυτή φέρεται να έχει ειπωθεί από τον Στέλιο Μανωλά προς τον Αλκέτα Παναγούλια και ήταν η πρώτη από μια σειρά... επικών αντιπαραθέσεων μεταξύ των δύο αντρών. Ο Ελληνοαμερικανός προπονητής απείλησε να διώξει τον παίκτη της ΑΕΚ από την αποστολή, ωστόσο η ηρεμία στα αποδυτήρια δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ.
Ένα δημοσίευμα στην Ελλάδα, που άφηνε σοβαρά υπονοούμενα ότι οι διεθνείς δίνουν το "παρόν" στις συγκεκριμένες εκδηλώσεις, γιατί βγάζουν οικονομικό όφελος, έκανε έξω φρενών τον Στέλιο Μανωλά, ο οποίος ζήτησε από τους συμπαίκτες του να τον ακολουθήσουν και κάλεσε τους δημοσιογράφους σε συνέντευξη Τύπου εν αγνοία του Αλκέτα Παναγούλια. Την ώρα που ο αμυντικός της ΑΕΚ ξεκαθάριζε τη θέση των διεθνών, ο ομοσπονδιακός τεχνικός μάθαινε ότι οι παίκτες δίνουν συνέντευξη Τύπου και έσπευσε για να τη διακόψει.
Το κλίμα... μύριζε ήδη μπαρούτι και η συνέχεια έμελλε να έρθει από τους ίδιους τους ομογενείς. Οι ελπίδες τους για μια καλή αγωνιστική παρουσία της Εθνικής είχαν αποδειχτεί φρούδες, ωστόσο είχαν πλέον τρομερά παράπονα και από την εξωαγωνιστική παρουσία της ελληνικής αποστολής. Ο λόγος είχε να κάνει με το αντίτιμο που θα έπρεπε να πληρώσουν για να βρεθούν κοντά στην ομάδα, μια απόφαση που έκανε έντονο κοντράστ με τους συναισθηματικούς λόγους που οδηγούσαν τους ίδιους.
Το... κερασάκι στην τούρτα ήρθε από την αποκάλυψη ενός ερασιτεχνικού βίντεο από τα αποδυτήρια της Εθνικής. Στο βίντεο, που τότε έκανε τον γύρο του κόσμου, εμφανίζεται ο Αλκέτας Παναγούλιας, ο οποίος φωνάζει στους ποδοσφαιριστές του ζητώντας τους να πετύχουν ένα γκολ και να πάρουν έναν βαθμό. Τα νεύρα του Ομοσπονδιακού, αλλά και τα αντικείμενα που... έσπασε αποτέλεσαν για μέρες αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού, καθώς, αλήθεια, πόσο συχνά... βγαίνουν στη φόρα βίντεο από το ημίχρονο οποιασδήποτε ομάδας;
http://www.youtube.com/watch?v=vWC74lc29L0
Δεν γνωρίζουμε τελικά αν ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος έχει ποδοσφαιρικές μνήμες από την συμμετοχή της εθνικής Ελλάδος στο Μουντιάλ 1994. Είναι, όμως, σίγουρο ότι έχει ακούσει για τα "μελανά" σημεία εκείνης της περιόδου και πλέον είναι στο δικό του και στων υπόλοιπων διεθνών το χέρι να φροντίσουν να αλλάξει την ιστορία. Ακόμη κι αν η πρόκριση από τους ομίλους δεν επιτευχθεί, αρκεί η "γαλανόλευκη" να αποδείξει ότι το 1994 θα απέχει όχι 16 χρόνια αλλά... πολλούς αιώνες.
Εις το επανιδείν.
ΡΕΦΕΡΙ
