Από την έναρξη της κούρσας διαδοχής στη Ν.Δ. είχα επισημάνει την ανάγκη να αναδειχθεί νέο αίμα στην ηγεσία της Παράταξης.
Η προσδοκία μου αυτή, τελικώς, απεδείχθη ότι διαπερνά τη συντριπτική πλειοψηφία της βάσης της Ν.Δ., η οποία δεν αντέχει άλλο τα τζάκια, τους εξαρτημένους, τους εξωνημένους, τους μηχανισμούς και τα συστήματα.
Με απλά λόγια, ήθελε να ζήσει ένα νέο ’97. Να εκλέξει δηλαδή έναν νέο, άφθαρτο και φέρελπι πολιτικό (όπως ο Καραμανλής πριν από 12 χρόνια), ο οποίος θα προέβαινε σε τομές και ρήξεις στο κόμμα, θα αποκαθιστούσε το τρωθέν ηθικό πλεονέκτημα της Παράταξης και, αργά, αλλά σταθερά, θα την έθετε ξανά σε τροχιά εξουσίας.
Δυστυχώς, Ντόρα, Δημήτρης και Αντώνης, φρόντισαν ήδη από το βράδυ των εκλογών, έξω από το Ζάππειο, να κόψουν τα φτερά στη νέα γενιά των εν δυνάμει υποψηφίων (Να μη θυμηθώ, δε, ότι πριν από ένα χρόνο περίπου, η Ντόρα είχε φροντίσει να «κάψει» για τα καλά και τον Στυλιανίδη που τόλμησε να σηκώσει λίγο κεφάλι).
Και έτσι, από κει που το ’97 εκλέξαμε σαραντάρη πρόεδρο, το 2009 θα εκλέξουμε εξηντάρη. Κάργα ανανέωση δηλαδή.
Είναι διάχυτη η δυσφορία του απλού νεοδημοκράτη, ο οποίος στη συντριπτική του πλειοψηφία, αισθάνεται ότι δεν εκφράζεται από κανέναν υποψήφιο. Και είναι, πραγματικά, λυπηρό (κατάντια ίσως) για μία μεγάλη παράταξη να έχει εγκλωβιστεί στο δίλημμα: Τον προδότη ή την κόρη του Ψηλού;
Εγώ, ωστόσο, αρνούμαι να μπω σε αυτό το δίλημμα.
Διότι, δεν μπορώ να ξεχάσω το «Ναι» στο σχέδιο Ανάν. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Χριστοφοράκο και τον Καραβέλα, τα μίξερ, τους αποχυμωτές και τα τηλεφωνικά κέντρα. Διότι δεν μπορώ να βλέπω την προσωποποίηση της αποτυχίας της Κυβέρνησης Καραμανλή, δηλαδή τον – όπου να’ ναι παραιτούμαι – Πάκη, αλλά και όλα τα τζάκια (Κεφαλογιάννηδες, Βαρβιτσιώτηδες, Έβερτ κ.ο.κ.) να προσδοκούν τη συνέχιση της ηγεμονίας τους.
Αλλά, απ’ την άλλη, δεν ξεχνώ (δεν μπορώ) την προδοσία που τόσο πλήγωσε και πήγε πίσω την παράταξη, τα «πακέτα» και τους εκβιασμούς. Ούτε και την προεδρική εκλογή του ’95, όπου ολοκληρώθηκε το έγκλημα.
Πολύ περισσότερο, σήμερα, δεν μπορώ να βλέπω τον Αβραμό να αναγορεύεται σε Νο 2 του κόμματος και εν δυνάμει αντιπρόεδρο…
Δεν το κρύβω, βέβαια, ότι το ιδεολογικό στίγμα και το στρατηγικό σχέδιο του Σαμαρά για την επόμενη ημέρα του κόμματος και της Παράταξης με βρίσκει σύμφωνο και το βλέπω ως το πλέον ρεαλιστικό.
Ωστόσο, την ψήφο μου θα την πάρει, με πολύ βαριά καρδιά, στον δεύτερο γύρο (και αν…).
Διότι, όπως και τόσοι άλλοι παλιοί, απλοί και άδολοι συναγωνιστές, θέλω να στείλω μήνυμα δυσαρέσκειας… προς όλους.
Γι’ αυτό, στον πρώτο γύρο στηρίζουμε Πανίκα.
Γιατί είναι πιο αυθεντικός απ’ όλους τους.
Γιατί αυτός, τουλάχιστον, δεν προσποιείται τον σοβαρό.
Γιατί μιλά στην ψυχή της παράταξης με τη γλώσσα της βάσης.
Γιατί, όταν διαφωνούσε, έβγαινε στις ρούγες και το φώναζε… Δεν λούφαζε.
Γιατί, αν πάρει ένα 15 % +, θα καταστεί προφανές ότι η βάση θέλει κάτι άλλο από αυτό που οι δύο διεκδικητές και οι συν αυτοίς προτείνουν.
Γιατί δεν πρέπει ο επόμενος αρχηγός να «ηγεμονεύσει».
Γιατί, τελικά, έτσι μας αρέσει!
Σεμνός & Ταπεινός
